Serial Zorro

Kronikarz56

Pinokio jednak nie jest taki głupi, jakby się mogło wydawać Very Happy

ZORINA13

Kronikarz56

Zdaniem pewnych dzieciaków z pewnego polskiego filmu nie wolno nikogo okłamywać dla jego dobra, bo wtedy to jest kłamanie dla naszego dobra. Ale co odpowiedzieć kobiecie, która ewidentnie przytyła i chce wiedzieć, czy wciąż jest szczupła i czy sukienka jej nie pogrubia? To trudne pytanie, tym bardziej, kiedy łatwo się można zdemaskować z tym, że kłamie? Very Happy

ZORINA13

Nie puszczajcie tego dziecku bez opieki. "Pinokio" Netfliksa może zrodzić koszmary

Guillermo del Toro nakręcił swoją wersję bajki o drewnianym chłopcu, która jest technicznym arcydziełem i porusza bardzo ważne tematy. Nie jest to jednak, wbrew sugestiom Netfliksa, film, który można bez obaw puścić dziecku z pierwszej klasy podstawówki. Chyba że maluch jest oswojony z tematem faszyzmu, alkoholizmu czy widokiem palenia kogoś na krzyżu.
Pinokio" według del Toro jest bowiem mroczną baśnią z bardzo sugestywnymi scenami, które nawet u dorosłych mogą wywołać niepokój. Reżyser nie ukrywa, że chciał postawić "Pinokia" w jednym szeregu ze swoimi wcześniejszymi filmami: "Labiryntem Fauna" czy "Kręgosłupem diabła". W tamtych obrazach del Toro przenosił się do Hiszpanii z czasów wojny domowej (1936-1939) i drugiej wojny światowej. W "Pinokiu", który w oryginalnej wersji ukazał się w tygodniku literackim dla dzieci w 1881 r., reżyser ukazał opanowane przez faszystów i gloryfikujące Mussoliniego Włochy.
Carlo Collodi podobno pisał przygody drewnianego chłopca, kiedy miał depresyjne stany i mocno nadużywał alkoholu. Choć Pinokio stał się ulubieńcem dzieci (powieść ukazywała się w odcinkach od lipca 1881 r.), to mroczne wizje Collodiego wzięły górę i pisarz w makabryczny sposób uśmiercił swojego bohatera. W 15. odcinku na łamach tygodnika dla dzieci Pinokio został powieszony przez Lisa i Kota, którzy obwiązali szyję kukły jego własnym nosem rosnącym od kłamstw.

Jak można się domyśleć, wydawca i młodzi czytelnicy nie byli zachwyceni takim finałem i wymusili na Collodim dopisanie dalszego ciągu (Pinokio ożył dzięki Wróżce o Błękitnych Włosach i miał dużo szczęśliwsze przygody przez następnych 21 rozdziałów).

Filmowi Guillermo del Toro jest zdecydowanie bliżej do wizji Collodiego niż ugrzecznionej wersji Disneya, która zdominowała wyobrażenie o chłopcu z drewna z rosnącym nosem. Meksykański reżyser przedstawił historię Gepetta, podstarzałego mistrza rzeźbienia i konstruowaniu przedmiotów z drewna żyjącego we włoskim miasteczku ze swoim synkiem Carlo. Po kilku idyllicznych scenach chłopiec ginie w zbombardowanym kościele, gdzie pomagał ojcu zamontować wielki drewniany krucyfiks.
Po tragedii Gepetto popada w nałóg alkoholowy. Tak jak w bajce, starzec rzeźbi drewnianego chłopca, który wkrótce zostaje ożywiony przez nadprzyrodzoną istotę i towarzyszy mu wygadany świerszcz imieniem Sebastian. Del Toro zamiast Wróżki o Niebieskich Włosach pokazuje na ekranie postać, która swoim wyglądem rodzi skojarzenia z biblijnym aniołem. Ale nie pucołowatym cherubinkiem z renesansowych obrazów, tylko budzącą niepokój istotą z Księgi Ezechiela, który opisywał anioły z czterema skrzydłami i całymi ciałami pokrytymi oczami.
Dla niego "Pinokio" jest historią o "posłuszeństwie, uczciwości i byciu wiernym sobie". Właśnie dlatego postanowił umieścić akcję filmu w faszystowskich Włoszech. Zamiast do "normalnego" cyrku, Pinokio trafia w ręce mężczyzny, który robi z niego gwiazdę propagandowych przedstawień wychwalających Mussoliniego. A pod koniec filmu przywiązuje go do drewnianego krzyża i podpala pod nim stos.
Włoski faszyzm nie jest tylko tłem, ale ważnym elementem narracji. Jednym z czarnych charakterów jest burmistrz miasteczka, stereotypowy faszysta "hailujący" przy każdej okazji i kształtujący syna na swoje podobieństwo. Chłopiec zaprzyjaźnia się z Pinokiem, co dla ojca jest oznaką słabości. W jednej ze scen wręcza mu pistolet i rozkazuje dziecku zabić drewnianego przyjaciela.

Del Toro, który sam określa się mianem "upadłego katolika", wziął się też za krytykę Kościoła katolickiego, wiernych i duchownych. Prowincjonalny ksiądz jest przedstawiony jako marionetka faszystowskiego burmistrza ("hailuje" z nim ramię w ramię), a parafianie to wściekła tłuszcza, która wypędza Pinokia ze swojego kościoła niczym demona. Brakuje tylko sceny z łapaniem za widły i pochodnie. Krytyczny stosunek do wiary katolickiej del Toro widać też w scenie, gdy Pinokio patrzy na krucyfiks i pyta swojego "ojca".

- Tatku, możesz mi coś wytłumaczyć? Dlaczego wszyscy go lubią? On też jest z drewna. Czemu wszyscy go lubią, a mnie nie? - pyta z dziecięcą szczerością Pinokio. W odpowiedzi Gepetto nie próbuje wytłumaczyć kukiełce, jakie znaczenie ma ta drewniana rzeźba, a jedynie mówi, że ludzie obawiają się tego, czego nie znają.
Pinokio" Netfliksa jest pełny takich trudnych, niejasnych i kontrowersyjnych zagadnień, które zdecydowanie nie powinny być przyswajane przez małe dzieci bez odpowiedniego komentarza. Świadomy rodzic może użyć filmu jako przyczynku do dyskusji o faszyzmie, wierze czy instytucji (i grzechach) Kościoła. Musi sobie jednak zdawać sprawę, że del Toro nie traktuje młodych widzów ulgowo i niektóre sceny są naprawdę bardzo mroczne i sugestywne.

Kronikarz56 · Wysłany: Sob 15:38, 22 Mar 2025 Temat postu:

Skoro o krytycy Kościoła katolickiego mowa... Ten mem mówi sam za siebie. Ale nie wiem, czy powinien on nas bawić, czy raczej przerażać. Jakby jednak nie było, pojawia się znowu pytanie, po co staremu dziadowi mały chłopiec. Żeby nie być samotnym? OK, ale może by sobie wystrugał jakąś osobę dorosłą i przeciwnej płci? W sumie byłaby to żona idealna. Nie gadałaby, nie plotkowała, nie wydawała ciężko zarobionych pieniędzy na głupie zakupy, nie mówiłaby, że ją boli głowa, nie oglądałaby telenoweli itd. OK, w łóżku to by była kłoda, ale coś za coś Very Happy

ZORINA13

Pinokio to, jak zapewne każdy pamięta, drewniany pajacyk wystrugany przez Dżeppetta. Chłopiec był krnąbrny, leniwy i nieposłuszny w stosunku do swojego opiekuna. Dżeppetto uważał jednak Pinokia za swojego syna, kochał go pomimo iż ten sprawiał mu niemal same kłopoty. Z pomocą staruszkowi przychodzi Gadający Świerszcz i Wróżka o błękitnych włosach, którzy również starają się zrobić wszystko aby pajacyk stał się w końcu dobry i zrozumiał co w życiu dobre a co złe. W końcu za każde swoje kłamstwo przychodzi płacić mu wysoka cenę, jego drewniany nos rośnie zawsze gdy nie mówi prawdy a to zdarza się niestety dość często. Jest w dodatku łatwowierny a chytry Lis i podstępny Kot wykorzystują jego naiwność bez skrupułów. Złe wybory Pinokia tak jak to przecież w życiu bywa, pociągają za sobą szereg konsekwencji. W ich wyniku Pinokio doznaje jednak przemiany zarówno fizycznej jak i psychicznej odkrywając właściwą drogę i cel życia, ucząc się pokory, szacunku do ojca oraz odkrywając jak ważna jest w życiu prawdziwa przyjaźń.

Publikacja jest typową powieścią dla dzieci, bardzo barwną i niezwykle pouczającą historią, która wiele może nauczyć każdego młodego czytelnika. Losy Pinokia mimo iż tak niebezpieczne i pełne zwrotów akcji, na szczęście dobrze się kończą. Chłopiec ponosi karę za swoje złe zachowanie i w końcu sam pojmuje iż nie było ono właściwe. Poprzez to zostaje nagrodzony a wszystkie jego występki zrehabilitowane.

Książka jest pięknie wydana. Liczne kolorowe ilustracje, bardzo ciepłe i przyjemne dla oka, zachęcają dzieci do zapoznania się z historią drewnianego pajacyka. Duża czytelna czcionka nadrukowana na białym kredowym papierze również uprzyjemnia im przygodę z tą właśnie lekturą. Dzieciom, które potrafią już samodzielnie czytać powinna dostarczyć wielu wrażeń, wzruszeń i dobrej zabawy. Cały tekst natomiast podzielony jest na 36 rozdziałów, które rozpoczyna krótka zapowiedź tego o czym w nich przeczytamy. Oczywiście powieść ta jest też lekturą w klasie IV szkoły podstawowej i choćby z tego powodu warto zaopatrzyć się w jej egzemplarz. Myślę ponadto, że warto mieć właśnie taki w swojej biblioteczce tym bardziej, że wydanie jest naprawdę udane, takie typowo dziecięce, kolorowe co zachęca dzieci do czytania, rozwija ich wyobraźnię i pomaga w przyswojeniu treści.

Perypetie drewnianego pajacyka rozbudzają wyobraźnię i skłaniają dzieci do myślenia. Pokazują też, że warto marzyć i dążyć do tego aby nasze marzenia się spełniły. Może nie jest to łatwe, jak w przypadku Pinokia, ale na pewno warto powalczyć aby w końcu się ziściły.