Serial Zorro

ZORINA13

-Miałeś skazać Don Alejandro i Torresa na śmierć, a nie ich uniewinniać -rzekł wściekły Monastario, zwracając się do adwokata.
-Też byś ich uniewinnił, gdyby Zorro groził ci śmiercią -odparł Pina obronnym tonem.
Idę do tawerny, obejrzeć występ tej tancerki Lupiny. Ona ma podobno niesamowite nogi. Idziesz ze mną ?
-Idź sam -rzekł Monastario.
-Jak chcesz -stwierdził Pina i wyszedł.
Monastario pochylił się nad papierami, gdy usłyszał pukanie do drzwi.
-Otwarte -rzekł Monastario.
Do biura kapitana wszedł puszysty sierżant Garcia.
-Gdzie twój mundur -spytał kapitan, złowieszczym tonem.
-No bo Zorro kazał mi się napić wina, które było przygotowane dla sędziego, a w tym winie był środek nasenny -zaczął sierżant. I wtedy zabrał mi mundur.
-Nie dostaniesz żołdu -zdecydował wściekły kapitan.
-Z całym szacunkiem -wtrącił nieśmiało sierżant -ale ja już od pół roku nie dostaje żołdu.
-Cicho -wrzasnął komendant. Za swój imbecylizm powinieneś zostać usunięty z armii. A może to nie byłby taki zły pomysł.
-Nie rozumiem -przyznał Garcia.
-Jak myślisz, dlaczego nie udało nam się złapać Zorro ?
-No, bo on ma szybszego konia -rzekł sierżant.
-Nie bałwanie -odparł Monastario. Po pierwsze dlatego, że jesteś głupi i zawsze dajesz się nabrać na jego sztuczki.
Po drugie, myślę, że mieszkańcy miasteczka wiedzą kto ukrywa się pod maską, ale nam nie ufają i dlatego nie chcą go wydać i z nami współpracować.
Gdybyśmy jednak mieli odpowiedniego człowieka, któremu by zaufali, wtedy może, udałoby nam się dowiedzieć, kim on jest.
-Ale nie mamy takiego człowieka -rzekł Garcia.
-Teraz już mamy -odparł Monastario, uśmiechając się szeroko. Ciebie.
-Mnie -zdziwił się sierżant. Przecież mnie nikt nie ufa, wszyscy wiedzą, że pracuję dla pana.
-Rozpowiesz wszystkim w okolicy, że cię niesprawiedliwie wyrzuciłem, chcesz się na mnie zemścić i przyłączyć do Zorro – rzekł kapitan.
W tym samym czasie Diego udał się do oberży.
-Mogę się przysiąść -spytał Piny. Tak trudno o wolne miejsce.
-Oczywiście -odparł Pina.
Diego usiadł obok niego.
-Ta tancerka jest boska -stwierdził Diego, a w jego głosie był szczery podziw i zachwyt.
-Istotnie Lupina jest bardzo atrakcyjna -odparł Pina. Ale jest też kapryśna. Na pana miejscu bym uważał. Jeden mężczyzna już przez nią stracił życie, w pojedynku.
-Wobec tego będę ją podziwiał tylko z daleka -rzekł Don Diego.
Kilka minut później do tawerny wszedł sierżant Garcia, a Diego zauważył, że ma on smutną minę.
-Czy coś się stało sierżancie -spytał Diego, zwracając się do sympatycznego grubasa.
-Kapitan mnie wywalił z armii -odparł Garcia. Teraz chce zostać wspólnikiem Zorro.

-Bernardo niewinni ludzie nie powinni cierpieć z mojego powodu -rzekł Don Diego następnego dnia.
Don Diego powoził, a Bernardo był pasażerem.
-Wyobrażasz sobie Garcię jako naszego wspólnika -Diego roześmiał się perlistym śmiechem, na myśl o tej perspektywie.

-Czemu mnie budzisz w środku nocy -rzekł Monastario, nakładając na siebie szlafrok.
-Bo się z nim widziałem -rzekł dumny z siebie Garcia.
-Z kim się widziałeś ?
-Z Zorro. Powiedział, że musi mnie sprawdzić i mam się z nim spotkać rano na szycie góry.
-Naprawdę ci zaufał -rzekł Monastario z niedowierzaniem w głosie.
-Jak własnej matce -rzekł dumny sierżant.
-To pojedziesz się z nim spotkać, a ja pojadę za tobą w pewnej odległości. Wezmę najlepszych żołnierzy i schwytamy go w pułapkę.
-I zostanę porucznikiem ?
-Tak, zostaniesz porucznikiem -odparł Monastario.
Zorro stał pod oknem i podsłuchiwał, a słysząc słowa kapitana, uśmiechnął się pod swoim zawadiackim wąsikiem.
Następnego dnia, sierżant z żołnierzami udali się wyznaczone przez Zorro miejsce.
-Nie wiem jak to powiedzieć kapitanie -rzekł bezradnie Garcia.
-Jego tu nie ma -odgadł komendant. Znowu dałeś się przechytrzyć ty durniu.
On pewnie spalił garnizon, korzystając z naszej nieobecności.

-Witam sierżanta -rzekł uśmiechnięty Don Diego. Kapitan znowu pana przyjął ?
-Chyba nieprędko zostanę porucznikiem -odparł zgnębiony sierżant.
-Proszę się tym nie przejmować -odparł Diego. Postawię panu wino w tawernie i wspólnie wypijemy za wszystkich ludzi, których uda nam się uratować przed Monastario.
-To znakomity pomysł Diego -zgodził się Garcia.

piskorz

Piękne,lubię kiedy czasami sierżant Garcia jest na głównym planie,wydaje mi się człowiekiem o przeciętnym ilorazie inteligencji,jednak najważniejsze że ma poczciwe serce. Szkoda tylko że chciał wydać Zorro ,a przecież nieraz Zorro mu pomagał.

ZORINA13

Garcia jest taki ludzki, ma w sobie trochę chciwości.

Kronikarz56

Garcia wtedy jeszcze chyba nie był wielkim przyjacielem Zorro, wtedy jeszcze musiał słuchać Monastario i uważał, że Zorro trzeba złapać. Potem dopiero zaczął postrzegać go bardziej jako przyjaciela ludu i ścigał go ot tak, dla zasady. Swoją drogą przypomniałaś mi ten zabawny odcinek. Nie wiem, kto był w nim większym idiotą - Monastario czy Garcia. Bo Garcia nie mógł wykonać dobrze tego zadania, a Zorro byłby kretynem, gdyby nabrał się na ten cały podstęp. Ale Monastario serio uważał, że w ten sposób złapie Zorro? Smile

ZORINA13

A mnie się wydaje, że jedyny cel tego odcinka był taki, żeby było bardzo śmiesznie, nic więcej.
Bo nawet to, że te obiboki poszły po słomę, to kapitan nic im nie zrobił.
Był bardzo miłosierny w tym odcinku Monastario jak na niego, że te włóczęgi, które się z niego śmiały, nawet batów nie dostali.
Ich błagania poruszyły jego serce.
Bo Monastario też ma serce, tylko staranie je ukrywa.

Kronikarz56

Rozumiem. W sumie rzeczywiście, chyba celem tego odcinka miało być to, żeby było po prostu śmieszniej. Ten odcinek nie do końca pasuje do całej reszty, gdzie kapitan to cwany bydlak, który posuwa się do najgorszych zbrodni, aby tylko osiągnąć swój cel. Tak czy inaczej pozostałe odcinki z Monastario są inne i ten jakoś tu chyba dodali po to tylko, aby było śmiesznie.