Serial Zorro

ZORINA13

A wiesz, że nie wiem, z jakiego to filmu, chyba to był jakiś program historyczny.

Kronikarz56

Rozumiem. Tak czy inaczej bardzo chętnie bym niektóre z tych programów obejrzał. Wielka szkoda, że nie są one przetłumaczone na język polski. Z przyjemnością bym zobaczył je i może zdobył sporo wiedzy z interesujących mnie dziedzin.

ZORINA13

-Stać kto idzie -wrzasnął kapral Sanchez, który pełnił wartę, przed biblioteką Dela Vegów, gdzie przebył gubernator.
-Głupcze, nie widzisz, że to ja -zdenerwował się pułkownik Miguel Sereno.
-Miałem rozkazy, pytać się o to wszystkich trzy razy, a potem strzelać -odpowiedział kapral, przybierając typową dla siebie głupią minę.
-Sierżancie Garcia -wrzasnął Miguel -gdzie pan jest ?
Sierżant po chwili się pojawił.
-Niech pan rzekł Miguel z trudem, panując nad sobą -weźmie stąd tego głąba, inaczej nie ręczę za siebie.
Sierżant ,wziął kaprala na swoją stronę, a Miguel wszedł do biblioteki.
Gubernator siedział na krześle, przykryty kocem, a w ręku trzymał jakieś papiery.
-Czuję się już na tyle dobrze -rzekł gubernator -że mogę już zabrać za cześć dawnych obowiązków.
-Nie jest pan ze mnie zadowolony, chce mnie pan odwołać -w głosie Miguela, pojawił się żal i jakby pretensję.
-Porozmawiamy o tym, gdy wrócimy do domu -odparł gubernator, krótko i stanowczo.
-Rozumiem. Proszę mi wybaczyć, mam jeszcze kilka spotkań w miasteczku.
Miguel wyszedł z biblioteki Dela Vegów i udał na spotkanie z kolejnymi zamachowcami.
Jego dawne przywiązanie do gubernatora, przybierało teraz pozory nienawiści i gdyby mógł to by, batożył tego starca jak niewolnika i miał przyjemność, widząc jego rany.
Zwyrodniała wyobraźnia znajdowała, uciechę w takich właśnie widokach. Intratna posada gubernatora ,okazała się dla niego ważniejsza, niż lojalność i honor, które w jego ustach, były właśnie takim pustym, nic nieznaczącym dźwiękiem.
Był jednak coraz bardziej zagrożony. Kapitan Mendoza ,deptał mu piętach i przede wszystkim Zorro.
Zorro niweczył wszystkie plany Miguela. Wydawało się niemożliwe, że jeden człowiek jest sprytniejszy od całej grupy spiskowców.
Kim był ten człowiek, o którym ci głupi chłopi, układali pieśni ?
-Nie mogę w to wszystko uwierzyć -wyznała Lolita, patrząc na Diego. Że pułkownik i inni spiskowcy stanęli w końcu przed sądem i zostali straceni za zdradę i knucie tych zamachów na życie gubernatora. I to znowu wszystko zasługa Zorro.
-Raczej więcej w tym zasługi Bernardo, że chodząc, za pułkownikiem nie wzbudził niczyich podejrzeń i wykrył kryjówkę spiskowców -odparł Diego.

-Przykro mi z powodu śmierci twojego ojca Gren -rzekł Diego, zwracając się do kapitana.
-Mnie też -odparł Mendoza. Nigdy się z moim ojcem nie lubiliśmy, ale przed jego śmiercią się pogodziliśmy Wiem, że to był dobry wybór, że mu wybaczyłem i odszedł w spokoju. Ale przyjechałem z tobą, porozmawiać o czymś innym.
-Słucham więc ?
-Rozmawiałem z gubernatorem o amnestii dla Zorro.
-Już kiedyś mi taką oferowano -Diego uśmiechnął się leciutko kącikiem warg. Nie mogę się publicznie ujawnić, bo wtedy nie mógłbym pomóc, tym wszystkich ludziom, dla których Zorro jest jedyną nadzieją.
-Tym razem nie musiałabyś się ujawniać -rzekł kapitan. Ty i twoja żona zasługujecie na życie w spokoju.
Kilka tygodni później
-Dlaczego nie mogę tam wejść -Diego zdenerwowany chodził po całym gabinecie. Moje dziecko się rodzi, a ja nie mogę tego zobaczyć.
-Synu opanuj -rzekł Alejandro. Rodzenie to babska sprawa, tak było od tysięcy lat, mężczyzna poza doktorem, nie jest tam wtedy potrzebny.
Alma wyszła w końcu z pokoju Lolity i uśmiechnęła się w stronę Diego.
-Masz pięknego syna -rzekła, zwracając, się w stronę młodego Dela Vegi.
-Mam syna.
-A ja mam wnuka -twarz Alejandro rozpromieniła się jak słońce.
Diego wszedł do pokoju, gdzie była Lolita trzymająca w ramionach maleństwo.
Patrzyła z zachwytem na dziecko, nie wierząc, że coś tak pięknego, może być jej.

Alma zdziwiła się, gdy usłyszała pukanie do drzwi i zobaczyła kapitana Mendozę i sierżanta Garcię. Podzieliła się z nimi od razu dobrą nowiną.
-Napijecie się ze mną panowie -spytał Diego już, swobodny, rozluźniony, proponując panom, butelkę nowej, znakomitej madery.
-Dziękuje, ale nie -odparł Mendoza. Mam służbę. A pan się napije sierżancie -rzekł Diego, zwracając się do Garcii.
-Z przyjemnością -odparł Garcia. Teraz jestem już na urlopie, wiec mogę sobie pozwolić. W zasadzie wyjeżdżam jutro, wiec przyszedłem się pożegnać.
-Gdzie pan wyjeżdża?
-Do mojego kuzyna -odparł wesoło sierżant. Jest niesamowicie do mnie podobny. Nie można nas odróżnić, tylko, tylko że on jest chudy jak szczapa.

Koniec.

Kronikarz56

Czekaj, to już jest koniec opowieści? Nie wyjaśniałaś jednak, co się stało z Miquelem. Wiemy, że na pewno nie dokonał zamachu na gubernatora, ale nie napisałaś, jak zakończyły się jego losy. Pomijając jednak ten mało istotny szczegół, cała reszta jest ciekawa i super. A zwłaszcza zakończenie, kiedy Diego i Lolita doczekali się syna, a Alejandro wnuka, to jest wzruszające. No i kapitan Mendoza jest ich przyjacielem, załatwił Zorro ułaskawienie. Garcia zaś może cieszyć się urlopem i odwiedzić swego drogiego kuzyna, który podobno jest do niego podobny jak dwie krople wody i tylko różni ich to, że kuzyn jest chudy jak szczapa xD

ZORINA13

Lolita i Diego mówili o tym w dialogu.
Że Bernardo wykrył ich kryjówkę, kryjówkę spiskowców, a pułkownik i inni spiskowcy zostali postawieni przed sądem i skazani na śmierć.
Tak to już koniec tej sympatycznej opowieści.

Kronikarz56

Wybacz, bo nie dostrzegłem tego w dialogu i dlatego o to zapytałem. Ale dobrze, że spiskowcy zostali wykryci i wreszcie będzie z nimi spokój. Dałaś bardzo sympatyczne zakończenie tej sympatycznej opowieści Smile

ZORINA13

Dziękuje, też tak uważam.

Kronikarz56

Naprawdę ta historia świetnie Ci wyszła. Uważam, że masz prawdziwy talent i tylko go rozwijać Smile

ZORINA13

Chyba mam faktycznie trochę talentu.

Kronikarz56

Masz talent, zdecydowanie masz i powinnaś go rozwijać. Takiego jestem właśnie zdania Smile

I przy okazji motywujesz mnie do tego, abym rozwijał swój talent Smile

ZORINA13

Musimy się wspierać wzajemnie.

Kronikarz56

Zgadzam się z Tobą i jestem bardzo za tym, aby tak właśnie zrobić. Wspierajmy się nawzajem. W końcu my, pisarze i introwertycy, musimy się trzymać razem Smile