Serial Zorro

ZORINA13

Rosarita Cortés była niewysoką dziewczyną o delikatnych dłoniach, czarnych włosach i oczach oraz pełnych ustach i pięknym uśmiechu.
Tym uśmiechem czarowała prawie wszystkich mężczyzn, lecz do tej pory nie wyszła za mąż.
W dzieciństwie ona i Diego, przysięgali sobie, że się pobiorą gdy dorosną.
Jego przemiana z odważnego chłopca w wielbiciela poezji i dandysa, rozmawiającego tylko o poezji, odkrywającej nowe rozkosze i piękności, bardzo ją rozczarowała.
Teraz gdy zaręczył się z Anną Marią, nie zamierzała zawracać sobie nim głowy.
-Dzień dobry panie doktorze -rzekła dziewczyna, uśmiechając się promienie do doktora Gonzalesa.
Doktor Gonzales odwzajemnił uśmiech.
Był przystojnym, wysokim brunetem z ciemną brodą, którego sympatyczny, ciepły uśmiech budził zaufanie.
-Dzień dobry panienko -odparł młody lekarz.
-Słyszał pan o tym, że Zorro uratował hrabiego Lamberta i sam pokonał czterech żołnierzy ?
-Tak słyszałem -rzekł doktor. Widzę, że panienka go podziwia jak wszystkie damy w okolicy.
-Uważam, że jest cudowny -odparła młoda dama z rozmarzeniem. Prawdziwy książę na białym rumaku.
-Z pewnością -zgodził się doktor Gonzales. Ale nie tylko walcząc ze szpadą, można naprawić świat.
-Mówi pan jak Diego -rzekła dziewczyna z pewnym rozdrażnieniem. Który interesuję się tylko książkami.
-Książki są bardzo ważne -odparł młody lekarz. Dzięki nim mogłem zdobyć wiedzę, by pomóc ludziom chorym i biednym.
-Nie umie pan walczyć szpadą ?
-Umiem, ale nie chce -rzekł Gonzales.
-Dlaczego ?
Lekarz milczał i dziewczyna zrozumiała, że poruszyła drażliwy temat.
-Przepraszam, nie chciałam być wścibska ani pana urazić -rzekła
-Nie gniewam się -odparł lekarz. Mogłaby mi pani mówić po imieniu?
To było mniej formalne. Jestem Filip.
-Dobrze panie doktorze, to znaczy Filipie.
Przez chwile patrzyli na siebie w milczeniu i coś jak iskierka sympatii, przebiegło między nimi.
Młody doktor wrócił do swojego gabinetu i pogrążył się w myślach.
Nikt w Los Angeles nie wiedział, że kiedyś mieszkał w Barcelonie i był mistrzem w szermierce.
Kiedy jednak poważnie zranił w pojedynku swojego dawnego przyjaciela, który wkrótce potem zmarł, Filip dręczony wyrzutami sumienia postanowił zostać lekarzem, by odpokutować swoje winy.
-Witaj Rosarita -rzekł Filip z uśmiechem.
-Witam -odparła młoda kobieta.
-Czy to prawda co mówią, że wybierasz się do klasztoru ?
-Żona mojego ojca Inez, uważa, że to byłoby dobre miejsce dla mnie -odparła młoda kobieta. Amelia twierdzi, że Inez jest zazdrosna o moją urodę i dlatego chce mnie tam wysłać.
-Amelia ma rację -odparł młody doktor.
-Uważasz, że jestem ładna ?
Młody lekarz przez chwile milczał, przypatrując się młodej dziewczynie.
Wszystko zauważył i ocenił ciemne włosy, delikatną cerę, świeże usta złożone jakby do pocałunku.
Zbudził się w nim czciciel piękności, który chciałaby postawić dziewczynie pomnik i pod nim napisać jedno słowo, wiosna.
Młodą młodością maju i świeżo rozmiękłych fiołków.
-Nie, nie jesteś ładna -rzekł, patrząc, prosto, w jej ciemne oczy. Jesteś piękniejsza niż czerwcowy poranek.
-Naprawdę tak uważasz ? Nikt mi, tego nigdy nie powiedział.
-A powinnaś tego słuchać każdego dnia -odparł mężczyzna.
Delikatnie przyciągnął ją do siebie i dotknął ręką jej policzka.
W tym momencie służąca i przyzwoitka dziewczyny Maria chrząknęła znacząco i magiczna chwila uleciała.
-Zorro znowu upokorzył kapitana -rzekła młoda kobieta, zwracając się do lekarza.
-Tak, słyszałem o tym -odparł Filip. Co myślisz o kapitanie ? To dość przystojny mężczyzna.
-Myślę, że Monastario to napuszony głupiec -rzekła dziewczyna, uśmiechając się słodko.
-Wyraźnie wpadłaś mu w oko -zauważył Filip Gonzales.
-Niestety tak -odparła młoda kobieta. Na szczęście niedługo wracam do domu. Przyjechałam tylko na kilka tygodni, odwiedzić swojego wuja.
-A więc wracasz do domu ?
-Tak. Czy chciałeś mi coś powiedzieć ?
-Chyba nie.
Na twarzy dziewczyny odmalowało się wyraźne rozczarowanie, ale nic nie powiedziała.
Spojrzała na doktora, na jego twarz, która nie była młoda ani stara, na te ciepłe, niebieskie życzliwe oczy, które z każdym dniem były jej coraz bliższe.
Ale słowa, na które czekała nie padły, zawisły w próżni, niewypowiedziane.
Mężczyzna wrócił do swojego gabinetu, zły na samego siebie, że nie odważył się spróbować.
Cóż jednak on niemający majątku ,ani nazwiska mógł dać dziewczynie z takiej zamożnej rodziny, pięknej, zachwycającej urodą jak z obrazu ?

-Widzę, że lubisz doktora -zauważyła Amelia, czesząc włosy swojej pani.
-Jego wszyscy lubią -odparła dziewczyna nieco wymijająco.
-Zauważyłam jak ci oczy, błyszczą, gdy go spotykasz na mieście -stwierdziła stara piastunka.
-Nie powiedział, że będzie za mną tęsknił, gdy wyjadę -w głosie młodej damy pojawiła się nutka żalu.
-Powiedział, dostrzegłam
to w jego oczach -rzekła Amelia z łagodnym, wyrozumiałym uśmiechem.

Kronikarz56

Ta nowelka jest chyba z gatunku z przygód Zorro... bez Zorro xD Dobra, żarcik taki, ale w sumie czasami ciekawie jest, gdy jakiś odcinek skupia się głównie na postaciach drugoplanowych, a główny bohater pojawia się tam epizodycznie, jako wsparcie czy coś takiego. Ciekawy pomysł. Tak czy siak widać, że miłość rośnie wokół nas w spokojną jasną, kalifornijską noc xD

ZORINA13

Na swój sposób ten lekarz jest podobny do Diego, zupełnie inny niż się wszystkim wydaje.

Kronikarz56

Rozumiem. I spodobały mi się jego słowa, że umie walczyć, ale robi to rzadko i nie chce tego robić, kiedy nie musi. W końcu lekarz raczej ratuje życie, a nie odbiera. Ale mimo wszystko czasami... Nawet w tamtych czasach lepiej było, gdy lekarz umiał władać bronią.

ZORINA13

Czuje się winny, bo przez niego zginął człowiek i dlatego nie walczy.
Ciekawa postać, niejednoznaczna i bardzo ludzka, tak myślę.
Zwłaszcza że go nie było go w serialu, jest całkowicie moją kreacją.

Kronikarz56

Rozumiem. A chcesz kontynuować jego postać w kolejnych opowieściach? Nie miałbym nic przeciwko temu, gdybyś tak chciała zrobić Smile

ZORINA13

Owszem, mogę wkleić niedługo kolejne części.

Kronikarz56

Jeżeli zatem je wkleisz, to możesz być pewna, że je przeczytam i ocenię Smile

ZORINA13

Będzie mi bardzo miło.

Kronikarz56

A mnie będzie bardzo miło to przeczytać i ocenić Smile

ZORINA13

Przyjemnie to wiedzieć, że komuś się podobają moje opowiadania takie, jakie są.

Kronikarz56

To mnie jest przyjemnie, że te moje zwariowane fanficki Tobie potrafiły się spodobać Smile

Jestem ciekaw, co powiesz o poważniejszej literaturze. Mógłbym tu opublikować swoje powieści - o muszkieterach i o hrabim Monte Christo. Jeżeli oczywiście chciałabyś je czytać i recenzować.

ZORINA13

Postaram się czytać i komentować.
Bardzo lubię hrabiego z tej wersji z 2001 roku chyba, Richard Cahamberlein też był niezły w tej roli.
Tylko Depterie, mi nie podszedł w tej roli, bo on ma dla mnie wygląd miłego wujaszka, jowialnego wesołka, a nie tajemniczego i eleganckiego hrabiego.

Kronikarz56

Jestem przede wszystkim zdania, że hrabia grany przez Depardieu jest nieco za prosty w swoim obyciu, brak mu wielkopańskich manier, jakie powinien posiadać. Richard Chamberlain to był drugi najlepszy hrabia Monte Christo. Pierwszym był z kolei Jean Marais. Jeszcze świetny był Louis Jordauin. Co ciekawe Louis potem zagrał w wersji z Chamberlainem, zagrał w niej Villeforta, prokuratora i jednego z wrogów hrabiego. James Cavizel w wersji z 2002 roku gra nieco za dużego męczennika, to bicie batem i w ogóle... Ale dobrze zagrał, choć jego wersja nie ma za wiele z książką wspólnego Smile

Jestem wszak ciekaw, co powiesz o mojej powieści o hrabim Monte Christo Smile

ZORINA13

Wypowiem, się dopiero jak przeczytam.
To prawda, sam film jako taki był nawet ciekawy nakręcony i dobrze zagrany, ale Depardieu mi kompletnie do tej roli nie pasował.