Serial Zorro

Kronikarz56

Bardzo ciekawy fragment. Dawno już nie pisałaś o Zorro i sądziłem już, że porzuciłaś naszego zamaskowanego obrońcę uciśnionych. Na szczęście byłem w błędzie Smile

Podobała mi się ta senna wizja Diego, kiedy widział swoją matkę proszącą go, aby żył jeszcze i walczył o sprawiedliwość, żył nie tylko dla siebie, ale i dla ojca i ukochanej. Taka rozmowa bardzo mu pomogła, jak się domyślam Smile

Bo przecież do kolejnej akcji przybył odważny i rześki jak dawniej Smile

ZORINA13

Ja bym nie umiała chyba całkowicie porzucić Zorro, bo już nie ma nadziei, że z tego wyrosnę.
Po prostu miałam różne sprawy na głowie i brakowało mi energii do pisania, ale w weekend spróbuje napisać nowe fanfiki.
Diego może być ranny, cierpieć tak jak każdy normalny człowiek, ale umrzeć nie może, bo zawsze jest potrzebny.

Kronikarz56

No właśnie, tak czy inaczej ta wizja bardzo mi się spodobała, jak zobaczył swoją matkę i ta dodała mu sił do życia i do działania Smile

ZORINA13

Taka scenka mi po prostu przyszła go głowy na granicy jawy i snu, życia i śmierci. Miło, że się podoba.

Kronikarz56

Bardzo mi się spodobała ta scena i uważam ją za jedną z najlepszych, jakie napisałaś. Jedną, gdyż jest ich dość sporo Smile

ZORINA13

Chyba widziałam kiedyś taką scenę w jakimś filmie czy serialu, dokładnie nie pamiętam już jakim, że bohater był w stanie jak to się mówi śmierci klinicznej i potem wrócił do świata żywych.

Kronikarz56

Ja też widziałem coś podobnego w kilku produkcjach, że ktoś był ranny i jakby umierał i miał wizję, jak rozmawia z kimś sobie bliskim, kto już zmarł i prosił go ten ktoś, aby wrócił do żywych i jeszcze powalczył. I coś podobnego było w Harrym Potterze, o czym niedawno Ci opowiadałem Smile

ZORINA13

Tak, opowiadałeś mi o tym. I się okazuje, że do Zorro ta scena też pasuje, choć na początku miałam wątpliwości, czy to nie zmienia za bardzo klimatu opowieści.

Kronikarz56

No właśnie nie zmienia, w każdym razie moim zdaniem. Widziałem też w kilku filmach przygodowych, że ktoś miał w chwili zadania mu ciężkiej rany wizje rozmowy z kimś, kto był mu bliski i potem powracał do życia, bo został uleczony przez przyjaciół. W końcu, gdy ktoś jest w gorące w wyniku zadanych mu ran, może widzieć nawet krasnoludki, nawet Maryję, a co dopiero kogoś sobie bliskiego i z nim rozmawiać Smile

A poza tym... Poza tym ta scena rozmowy z matką to majstersztyk. Bardzo mi się podobała. Doskonale ją opisałaś.

ZORINA13

Cieszę się bardzo, że Kronikarz tak uważa. Bo Kronikarz nie zachwyca się byle czym, tym bardziej mi jest miło, że tak wysoko ocenił moje opowiadanie.

Kronikarz56

Słodka Zorino, to sama prawda. Nie ukrywam, że ja, Kronikarz, nie zachwycam się byle czym. Dlatego z prawdziwą przyjemnością czytam Twoje dzieło, rozkoszna koleżanko po fachu. To przyjemność pisać z Tobą - z osobą, która tak jak i ja kocha dobre książki, dobre filmy i uwielbia pisać Smile

ZORINA13

To prawda. I może to brzmi głupio, ale to nie ja wybrałam pisanie, tylko pisanie mnie wybrało.

Kronikarz56

Ja miałem podobnie. Wymyślanie fikcyjnych historii pełnych przygód, niesamowitych zwrotów akcji, walki dobra ze złem itp. towarzyszyło mi od najmłodszych lat. Gdybyś mnie znała jako dziecko, to zapewne słuchałabyś z zapartym tchem moich opowieści, jakie wymyślałem na podstawie bajek, które oglądałem i książek, jakie czytałem. W końcu przekonali mnie mądrzy ludzie, aby to spisywać. Najpierw dla zabawy, a potem... Potem na poważnie Smile

Nie wiem, czy to właściwie słowo, ale czuję, że po prostu dostałem taki talent, że się z nim urodziłem. Za cenę bycia "innym". Tak jak Orcio w "NIEBOSKIEJ KOMEDII" Krasińskiego zapłaciłem wzrokiem za bycie utalentowanym poetą. Ale nie żałuję tego. Zwłaszcza odkąd Ciebie poznałem Smile

ZORINA13

Bo taka wrażliwość jest darem, prawdziwym darem, który otrzymują tylko nieliczni, wybrani. Większość ludzi jest przeciętna w swoim myśleniu i wrażliwości.
Nie, nie mówię tego, by popadać w pychę, czy samouwielbienie, ale byśmy umieli się cieszyć z bycia sobą.

Kronikarz56

Właśnie, moja kochana Zorino. Uważam, że wrażliwość jest prawdziwym darem, który jednak otrzymują nieliczni. Dzisiejsze czasy nie sprzyjają wrażliwości. Nie no, oczywiście, nie można popadać w pychę, w żadnym razie. Samouwielbienia też nie pochwalam. Ale trzeba umieć cieszyć się sobą i nie czuć się gorszym z powodu bycia wyjątkowym w jakiś sposób. Nawet jeśli dotyczy to wrażliwości, którą tak wielu uważa za słabość.