Serial Zorro

ZORINA13

Winona Ryder z jej urodą elfa czaruje jako mała Jo.

Kronikarz56

Uwielbiam ten film. Moim zdaniem najlepsza adaptacja powieści, zwłaszcza, że oprócz fabuły książki zawiera fabułę kontynuacji, a zatem w jednym filmie zawarli obie książki. A swoją drogą Winona Ryder to jedna z moich ulubionych aktorek. Kiedyś się w niej kochałem.

Przy okazji... Czy tylko mnie słodka Winonka przypomina bardzo pewną słodką Iwonkę? I w ogóle zobacz: Winona - Iwona. Winonka - Iwonka. Jakie podobieństwo imion Smile

ZORINA13

Nie pomyślałam wcześniej o tym w ten sposób ,ale faktycznie nasze imiona brzmią podobnie.
Trochę zaskakujące dla mnie było ,że ten przyjaciel zakochany w Jo ,potem się ożenił z jej młodszą siostrą.
W sumie dobrze wyszło ,bo naprawdę się zakochał ,choć na początku to wyglądało tak jakby szukał plastra na złamane serduszko.

Kronikarz56

No właśnie, Iwonko. Wasze imiona brzmią bardzo podobnie. Nawet macie podobny typ urody. Dwie prześliczne młode kobietki Smile

Wiesz, mnie zawsze wzruszał ten wątek. Ten przyjaciel kochał się w Jo, jej młodsza siostrzyczka jako dziewczynka kochała się w nim. Potem Jo go odrzuciła, on miał złamane serce, a po kilku latach mała siostrzyczka dorosła i okazało się, że wciąż go kocha. Tylko musiał jej dowieść, że nie jest plasterkiem na rany. I zdołał tego dokonać.

ZORINA13

Jeszcze ten profesor, który zakochał się w Jo ,choć na początku traktował ją nieco z góry.
Widać było między nimi pokrewieństwo mentalne i intelektualne.

Kronikarz56

No właśnie, ten profesor był naprawdę super postacią. Widać wyraźnie, że starszy od niej o tak chyba z dziesięć lat, ale mimo tej różnicy wieku okazało się, że nadają na tych samych falach, że łączy ich wiele rzeczy, choćby miłość do sztuki, podobne poglądy i w ogóle wyraźne pokrewieństwo mentalne i intelektualne. Zdecydowanie oboje idealnie do siebie pasowali.

ZORINA13

Magiczny pierwszy pocałunek.

Kronikarz56

Oj tak. Magiczny i zarazem rozkoszny. Pełen miłości i prawdziwego uczucia. Do tego w nietypowym miejscu, bo w teatrze i to za kulisami.

ZORINA13

Śliczne dziewczyny ,takie roześmiane i urocze.

Kronikarz56

Dokładnie tak. Prześliczne i urocze kwiatuszki, tylko wybierać, która z nich bardziej podbija serce widza. Moje podbiła najbardziej Jo grana przez słodką Iwonkę... PFU! Chciałem powiedzieć, Winonkę Ryder, w której swego czasu się kochałem Smile

ZORINA13

I jeszcze trzeba docenić rolę Susan Sarandon jako matki ,która wychowuje swoje córki na silne ,samodzielnie myślące kobiety.

Kronikarz56

Dokładnie tak. Nie widziałem Susan w zbyt wielu rolach, ale uważam, że ze wszystkich, jakie widziałem, ta jest najlepsza. Ta jedna kobieta pokazuje nam, jak silna i odważna jest, jak mądra i roztropna, jak umie okazać serce każdej z córek, nie faworyzuje żadnej z nich, umie utrzymać w tej rodzinie ład i porządek i wpoić córkom do głowy wiele pięknych wartości. Postać zdecydowanie godna szacunku i chyba niedoceniana. Swoją drogą to jest przykład do naśladowania, a nie np. pani Borejko z "JEŻYCJADY". Bo pozornie te postacie są takie same, ale tylko pozornie. Bo pani Borejko wydaje się wpajać córkom, że wszelkie negatywne emocje są "be" i trzeba zawsze się uśmiechać, być szczęśliwym i w ogóle wszystko widzieć w tęczowych barwach, a płacz nad sobą to egoizm i nie wolno go okazywać. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale ja tak to odebrałem. W ogóle ta pani Borejko wygląda mi na stereotyp matki Polki, a Gabrysia powiela ten schemat jeszcze mocniej. Z kolei matka "małych kobietek" jest po prostu człowiekiem. Kobietą bez patosu ukazaną, bez żadnych politycznych aluzji, po prostu mądrą kobietą pokazującą swoim córkom, że każde emocje są naturalne, tylko nie pozwólmy, aby one zniszczyły nam relacje z bliskimi. I przekazuje mądre wartości i dzięki niej zawsze cała rodzina trzyma się razem w obliczu jakiegoś smutku czy cierpienia. I jeszcze coś... Tutaj, w tej rodzinie, gdy cierpisz, płaczesz i wyrzucasz z siebie cały żal. I nie jest to nic złego. Z kolei w naszej rodzimej serii książek o małych kobietkach niestety... płacz nad sobą i swoim bólem jest postrzegany jako egoizm i słabość, a pod wieloma mądrymi naukami niestety kryje się żałosny patos, przez który zazdrościmy takiej rodzince, a wcale nie powinniśmy tego robić, bo za mało tutaj życia, za mało rozmów o tym, co boli, za mało zrzucenia z serca tego bólu, a za dużo gadania frazesów, które pięknie brzmią, ale tak naprawdę nic nie znaczą, bo w starciu z rzeczywistością są niszczone bezwzględnie.

W ogóle, czy tylko mnie się wydaje, że rodzina Borejków nawiązuje do rodziny z "MAŁYCH KOBIETEK"? Bo patrz: ojciec idealista, nie ma go z powodów politycznych w domu, matka wychowuje cztery córki i te mają perypetie miłosne. Przypadek? Nie sądzę. Tylko, że w oryginale to wszystko jest naturalne. W naszej polskiej wersji sztuczne i pełne patosu. Powiedz mi, czy tylko ja odnoszę wrażenie, że Polacy miłują się w patosie i patetycznych hasełkach, a samo działanie już ich mierzi? Czy tylko ja odnoszę wrażenie, że w tej serii "JEŻYCJADA" jest typowa polska przywara, słabość do patetycznych wystąpień i przedstawienia nawet głupot i bzdur wieku nastoletniego w formie patosu i robienia z tego problemów godnych Gustawa czy Kordiana? Ten wieczny patos... Wiecznie piękne hasełka... Ale dziań za mało. Wiecznie gadanie i chwalenie się swoim cierpieniem, a za mało życia. Czy tylko ja jeden to dostrzegam? Czy to moja nadinterpretacja? Czy może rzeczywiście tak jest i ja dopiero teraz to dostrzegam? Jak Ty uważasz?

A wracając do małych kobietek, to ich perypetie są ciekawe, takie naturalne, bez patosu, bez podkreślenia, jakie to te pierwsze miłostki są ważne i bez dziewczyn, które w jednej części wariują z miłości za kimś, a w drugiej za kimś za innym, a w trzeciej za trzeciego wychodzą? Tutaj zauważ, że bohaterki raczej kochają raz, a porządnie. W końcu najmłodsza z sióstr wychodzi za mąż za przyjaciela z dzieciństwa, który najpierw kochał jej siostrę, a którego ona kochała już jako podlotek. I zobacz, jej trwałość w uczuciach opłaciła się. Najstarsza siostra wyszła za mąż za swoją pierwszą miłość i była szczęśliwa. Jo też wybrała faceta, którego pokochała jako swoją pierwszą miłość i była szczęśliwa. Można? Można. Ktoś zaraz powie, że to jest patos. Ale dla mnie to jest coś normalnego. Pokochać kogoś, kto jest tego wart i kto nadaje na tych samych falach, a potem zdobywać stopniowo jego serce, a potem dbając o każdy dzień związku. Tylko tyle i aż tyle. Czy to nie piękniejszy obraz niż nastolatka, która w każdej książce z jednej serii kocha innego faceta i z tej miłości ma schizy?

ZORINA13

Myślę ,że u Musierowicz jest idealizacja konserwatywnej rodziny. Te rodzinne relacje są w sumie płytkie ,skoro każdy musi mieć dobry humor od rana do wieczora i nie można mówić o tym ,że coś nas boli.
Zauważyłam wiele starych fanów a raczej fanek odwróciło się od niej ,bo nie kupują tego przekazu ,niezgodnego ze współczesną wiedzą psychologiczną.

Postać Winiony Ryder w Małych kobietkach była urocza ,taka artystyczna dusza.

Kronikarz56

No właśnie. Teraz już wiem, co tak bardzo mnie razi w tej serii. Idealizacja konserwatywnej wizji rodziny, opartej na pracującym ojcu, matce gospodyni domowej rodzącej więcej dzieci niż ich na to stać, a także jeszcze to wieczne chodzenie z uśmiechem na twarzy i nie obrażanie nikogo smutkiem na twarzy czy łzami, bo przecież w domu panuje sielanka rodzinna i nie wolno jej psuć, czyż nie? Nawet jeśli ta sielanka jest sztuczna. Dopiero po rozmowach z Tobą zrozumiałem, co najbardziej mnie w tej serii razi. Nie ta infantylność nastolatek i ukazanie ich uczuć w formie pełnej patosu, choć i to mnie wkurza. Ale bardziej ta sztuczność. Ta rzekomo cudowna rodzina Borejków, gdzie wszyscy cytują łacinę i wynoszą śmieci z uśmiechem na twarzy i zawsze chętnie innym pomagają i w ogóle robią wszystko, oprócz jednego... rozmawiania o dręczących ich problemach i płakaniu, kiedy coś boli lub smuci. A jeżeli już ktoś tutaj płacze, to tylko po cichu i w kącie i gdy ktoś wchodzi, szybko ociera łzy i udaje, że wszystko jest w porządku. Po prostu... przykre.

Tutaj jest inaczej. Siostry nie zawsze mają idealne relacje ze sobą, panują różne sprzeczki i w ogóle, ale mimo problemów rodzina wie, że może na sobie polegać, a matka rozmawia z córkami o tym, co je boli lub o czym one marzą. Również ojciec, gdy wraca z wojny, nie zaniedbuje swoich obowiązków i choć też siedzi nieco, jak Ignacy Borejko, w swoim własnym świecie, to jednak zawsze dla córek ma czas i mądre rady i zawsze chce im pomóc. Tak... słodka Jo grana przez Winonkę Ryder to najlepsza postać w tej serii. W sumie bardzo mi kogoś przypomina, Iwonko Smile

ZORINA13

Romantyczne i wzruszające zakończenie.