Serial Zorro

ZORINA13

Poruszający film o losach Władysława Szpilmana.

Kronikarz56

Wzruszający film, robi większe wrażenie niż seriale typu "CZAS HONORU". A wiesz, dlaczego? Bo opowiada nie o bohaterach wiecznie niczym sienkiewiczowscy rycerze narażający swoje życie, ale o prostych ludziach, którzy chcą przeżyć wtedy, gdy na takich jak oni właśnie najwięcej polowano. Do tego rewelacyjny Adrien Brody w swojej życiowej roli.

A przy okazji czytałem, że film zawiera sporo wstawek z życia samego Polańskiego. Choćby słynny tekst: "Nie biegnij", który Szpilmanowi w filmie rzuca ratujący go żydowski policjant. Albo zabicie kobiety przez Szwaba za to tylko, że zapytała, dokąd chcą ich wywieźć. Swoją drogą na mnie wrażenie ogromne zrobiła scena kupienia cukierka w getcie i dzielenia go na kilka części. No i scena, jak wywalili Niemcy tego staruszka przez okno, bo siedział na wózku inwalidzkim i nie mógł wstać, gdy weszli Niemcy do mieszkania. Mama moja powiedziała, że jeżeli ktoś nadal uważa, że Niemcy wtedy to byli ludzie, niech zobaczy ten film. Tak, to były bestie. Ale i wśród nich byli ludzie, choćby oficer, który uratował Szpilmana... Niestety, on nie zdołał uratować jego przed Ruskimi. Ironia losu. Los bywa podły.

ZORINA13

Mimo mojej sympatii do Czasu honoru to muszę ci przyznać rację.
Czas honoru to western z sympatycznymi chłopakami, Pianista pokazywał okrucieństwo wojny.

Kronikarz56

No właśnie. Mam słabość do przygód Klossa czy czterech pancernych, ale warto poznać film o czasach wojny ukazanej z perspektywy prostych i zwykłych ludzi, którzy wcale nie chcą wojować, tylko przeżyć, ale w miarę możliwości zachowując też człowieczeństwo, co niestety wcale nie jest takie proste wtedy, gdy wokół tyle bestii. Ten film rewelacyjnie to pokazuje. Takich powinno być więcej, a nie kolejnych westernów o bohaterach, którzy giną nieraz w głupkowaty, ale za to romantyczny sposób. Bo takie dzieła zachęcają do idiotycznej wersji bohaterstwa, która każe wysadzać się wraz z oddziałami wroga w prochowni lub coś w ten deseń. Szanuję bohaterów, ale walczyć trzeba z głową, bo inaczej żadnej wojny nie wygramy, nawet ideologicznej.

ZORINA13

I już nie mam siły oglądać filmów historycznych przez ten infantylny nacjonalizm.
Przez polityków mówiących, jacy byliśmy wspaniali, jak ratowaliśmy Żydów, jakby nie było szmalcowników i ciemnych plam w naszej historii.

Kronikarz56

Właśnie, to niestety prawda. Nasze obecne produkcje o czasach II wojny światowej chyba bardzo nie lubią poruszać faktów, że byli w czasie wojny szmalcownicy, że były wtedy kanalie, które żerowały na cudzej krzywdzie. O wiele lepiej tutaj wypadł np. "CZARNY MERCEDES", zarówno powieść, jak i film. Polecam serdecznie Smile

ZORINA13

A to idealizowanie historii strasznie mnie wkurza.
Że tak mało się mówi o tym, że Żyd się czuł bezpieczniej w getcie niż po polskiej stronie, w getcie się nie bał szmalcowników.
Jak ktoś napiszę prawdę, to jest zaraz opluty w rządowych mediach jako zdrajca, wróg Polski.

Kronikarz56

No niestety, a swoją drogą nacjonaliści przecież nie cierpią Żydów, a jak na ironią próbują pokazać, że zawsze Polacy byli narodem sprawiedliwym i nie prześladującym, że Żydzi sami byli sobie winni, że to intryganci i chcą rządzić światem. Bo z takim jednym raz rozmawiałem i mi stwierdził, że wręcz nigdy w Polsce nie było prześladowań Żydów, że to tylko lewacka propaganda, a Żydzi sami wydawali Polaków Niemcom w zamian za swoje życie. Aż śmiech mnie brał, gdy o tym czytałem. A to smutne, że w getcie Żyd się potrafił czuć bezpieczniej niż poza nim, bo tam przynajmniej nie było szmalcowników. Właśnie, prawda w oczy kole, dlatego media lubią tych, co głoszą prawdę mieszać z błotem, bo im tak wygodniej - zaprzeczyć, powiedzieć, że to lewacka propaganda, szkodząca Polsce i polskości i wierzyć w mity, a nie fakty.

ZORINA13

Tylko to nie jest historia, tylko rodzaj naiwnej bajeczki dla dzieci z przedszkola lub westernu.
Że wszyscy źli, tylko Polska Chrystusem narodów.

Kronikarz56

No właśnie. Mam chwilami wrażenie, że mesjanizm ukazany przez Mickiewicza jest raczej bardziej rzeczą szkodliwą niż pomocną, aby stworzyć w ludziach uczucie patriotyzmu. Dzisiaj jednak wielu ludzi wciąż myli pojęcie patriotyzmu z nacjonalizmem. Uważają te poglądy za jedno i to samo, a to wszak nieprawda. A patriotyzm wielu współczesnych osób to właśnie nacjonalizm, nakazujący ludziom wielbienie polskości i wszystkiego, co uważają za przejaw polskości - w tym Kościoła katolickiego, a do tego jeszcze naiwne postrzeganie Polaków jako naród wybrany, naród wszelkich cnót, a każdy, kto myśli inaczej, to Żydomason, lewak itd. Przykre. Patriotyzm przecież nie powinien być głupotą. Obawiam się, że za mało jest takich filmów jak "PIANISTA", które pokazałyby prawdziwych ludzi podczas II wojny światowej. Za dużo takich westernów, jak to słusznie określiłaś, które mocno idealizują Polaków i świat walczących z okupantem. Potem młodzież to ogląda i myśli, że wszyscy tacy byli, a banda debili nacjonalistów dalej propaguję tę głupią bajeczkę.

ZORINA13

Jak ci mówiłam, lubię Czas honoru i aktorów w nich grających, ale on był kręcony parę lat temu, jeszcze na luzie bez patryjotycznej zapinki, która obecnie bardzo mnie drażni.
Niestety masz rację, ten polski romantyczny mesjanizm bardziej szkodzi, niż pomaga. Szkoda, że dużo rozsądniejszy i bliższy prawdziwemu życiu pozytywizm jakoś słabiej się przebił do polskiej świadomości.
Bo nawet Nad Niemnem czytało mi się lepiej, bo były jakieś realne problemy, niż ciągle przegrane powstania i duchy wstające z grobu.
Zmarłych należy zostawić w spokoju, pamiętać oczywiście o tym, że byli, ale trzeba pracować i iść dalej do przodu.
A to wieczne wyciąganie trupów z szafy, te miesięcznice po katastrofie smoleńskiej, w którymś momencie ekspanowanie tego wiecznego bólu polskiej duszy, zrobiło się śmieszne.
Nikt się nie śmiał z ofiar katastrofy, ludzi, którzy zginęli, tylko śmieszne było to wieczne cierpiętnictwo i wchodzenia ojca narodu na drabinkę, by ukryć jego nikczemny, mały wzrost. I jeszcze to zmuszanie, by cały naród cierpiał tak jak, on cierpi.
Prawie każdy normalny człowiek ma jakieś problemy i musimy sobie radzić i nikt się na nami nie roztkliwia.

Kronikarz56

Rozumiem, a zatem zwracam honor "CZASOWO HONORU". Widziałem tylko fragmenty, czytałem o tym serialu i smuciło mnie to, że w serialu większość fajnych postaci została uśmiercona. Czyli on był jeszcze bardziej tworzony na luzie, to dzisiaj tworzy się teraz dzieła z ogromną patriotyczną zapinką, która i mnie mocno drani.
Właśnie, polski romantyzm, a zwłaszcza mesjanizm, bardziej Polsce szkodzą niż pomagają. No właśnie, wielu uważa, że pozytywizm zachęca do tego, żeby godzić się z zaborami i niewolą i żyć pod obcym obcasem. Ja jednak uważam, że ten, kto tak twierdzi, zdecydowanie nie umie czytać powieści z okresu pozytywizmu. Nie zrozumiał ich przesłania i potem głosi takie bzdury. I potem rodzi się nam kolejne pokolenie naiwnych romantyków. Ja sam jestem romantykiem, ale pomieszany z pozytywistą i mój romantyzm nie nakazuje naiwności i braku zdrowego rozsądku. Za to np. zostałem raz oceniony jako nie-patriota, bo uznałem powstanie warszawskie za niepotrzebny rozlew krwi, za który odpowiadają cyniczni politycy na obczyźnie, którzy popchnęli młodych zapaleńców do walki, która z góry była skazana na porażkę, a wszystko tylko po to, aby coś komuś udowodnić... Kosztem cudzego życia. Powiedz mi sama, czy ja nie mam racji? Czy szanowanie powstańców za odwagę nie może też być łączone z krytyką samej walki bezmyślnej i bez szans na zwycięstwo i krytyka cynicznych polityków, którzy za to odpowiadali i w ogóle nie wzięli za to potem odpowiedzialności? Czy realna ocena prawdy historycznej oznacza braku patriotyzmu i szacunku do powstańców z mojej strony?
Właśnie, zmarłych trzeba zostawić w spokoju. Szanować ich, pamiętać o tym, co zrobili i uczcić to, ale iść do przodu mimo wszystko. Zmarli nie przeżyją za nas życia. "NAD NIEMNEM" to pokazuje. Szacunek do zmarłych, ale iście dalej. Benedykt właśnie to robił, tylko niestety nieco się w tym pogubił i dopiero Witold mu to pomógł zrozumieć.
Nie inaczej, każdy z nas ma jakieś problemy i nikt się nad nami nie roztkliwia. Musimy sobie jakoś z nimi radzić. Ale nie oznacza to, że zawsze sami. Prawdziwi przyjaciele będą nas wspierać. Swoją drogą prawdziwych przyjaciół poznasz w biedzie. Weź choćby Szpilmana. Ilu ludzi mu pomagało bezinteresownie, ryzykując swoje życie? A ten żydowski policjant, który wyciągnął go z konwoju do lagru? Swoją drogą pogardzany za rzekomą współpracę z okupantem policjant uratował mu życie. Ironia losu, co nie?

ZORINA13

Tak, mam wielki szacunek do powstańców jako do wspaniałych ludzi, ale samo powstanie, budzi u mnie mieszane uczucia.
Zwłaszcza że ten, co wydał rozkaz o jego wybuchu, kompletnie się do niczego nie nadawał.
Miałam odczucie, że ten Niemiec może by i nawet zabił Szpilmana, gdyby nie zobaczył w nim wyjątkowego artysty.
Żyda zwykłego mógłby może zabić, ale tak utalentowanego pianisty, nie.
Ale to tylko taka moja interpretacja.

Kronikarz56

A zatem mamy podobne podejście do powstania. Powstańców jako ludzi odważnych i wielkich patriotów szanujemy, bo zasługują na szacunek, ale na pewno nie szanujemy polityków, którzy to powstanie wywołali i wydali rozkaz, aby je wszcząć. Samo powstanie u mnie budzi też mieszane uczucia, bo szanuję powstańców, ale nie zamierzam szanować tego, kto wydał rozkaz wybuchu ani też nie zamierzam gloryfikować powstania jako jedynej słusznej decyzji. Ktoś mi kiedyś napisał, że trzeba umrzeć z godnością i widocznie ja tego nie rozumiem i nie umiałbym tego zrobić. Odpowiedziałem mu, że trzeba też umieć żyć z godnością i nie sztuką jest umierać, sztuką jest żyć. Nie sztuką jest porwać za sobą miliony, aby zginęły bezmyślnie. Sztuką jest ocalić te miliony, a zwłaszcza swoich bliskich w tak tragicznej chwili i czy on by to potrafił? Nic mi nie odpowiedział Smile

Myślisz, że ten Niemiec mógłby mimo wszystko zabić Szpilmana, gdyby ten nie był pianistą? Nie pomyślałem o tym w ten sposób.

ZORINA13

To już tylko taka moja własna interpretacja Pianisty.
A z tym powstaniem to trochę jak z Diego i jego ojcem.
Rozsądny Diego jest nazywany tchórzem.