Serial Zorro

Kronikarz56

Moim zdaniem, po prostu mistrzowski teatr telewizji. Jestem nim zachwycony, aktorzy idealnie dobrani do swoich ról i do tego grają z prawdziwą pasją. Chyba najlepsi są Englert i Jungowska, czujemy bardzo, że są postaciami, które odgrywają i pasują do powierzonych im ról. No i jeszcze Jan Janga-Tomaszewski tak czarujący, że moja mama jest pod jego ogromnym wrażeniem Very Happy

ZORINA13

Kobiety wszystko psują. Wystarczy wpuścić je do naszego życia, aby się przekonać, że kobieta chce jednego, a my drugiego.
George Bernard Shaw, Pigmalion

O przyszłości czas myśleć, gdy się teraźniejszość skończy.
George Bernard Shaw, Pigmalion
cytaty z książki "Pigmalion"

Kronikarz56

He he he. Bardzo ciekawe cytaty. Ten pierwszy zdecydowanie wypowiedział profesor Henry Higgins. Swoją drogą, miał on naprawdę niesamowicie ciekawe spostrzeżenia na temat płci pięknej Very Happy

ZORINA13

Kojarzy mi się z nim ta piosenka.
Pigmalion
Całe życie byłem sam
I nie chcę żadnych zmian
Wciąż się ich boję
I już
Masa ludzi wokół mnie
Dziwnie dziwi mi się
Że przy swoim stoję
Jak stróż
Całe życie byłem sam
I nie chcę żadnych zmian
Nie
Boże mój pozwól jej zrozumieć
Że ja już dłużej tak nie umiem
Chciałbym być wolny przede wszystkim
Boże mój jak ja jej to powiem
Że ja już dłużej tak nie mogę
Muszę żyć życiem towarzyskim
Wymarzyłem sobie świat
Gdzie nie ma grubych krat
Wszyscy są wolni
Jak wiatr
Pokonałem schemat ten
I żyję swoim snem
Jestem spokojny
O sen
Całe życie byłem sam
I nie chcę żadnych zmian
Nie
Boże mój pozwól jej zrozumieć
Że ja już dłużej tak nie umiem
Chciałbym być wolny przede wszystkim
Boże mój jak ja jej to powiem
Że ja już dłużej tak nie mogę
Muszę żyć życiem towarzyskim
Jak Ja Jej To Powiem
Utwór: Szymon Wydra

Kronikarz56

W filmie "MY FAIR LADY" też jest ciekawa piosenka. Jak Higgins słyszy, że Eliza chce wyjść za Freda. Idzie do domu i śpiewa, że jej bokiem ta miłość wyjdzie i poczołga się do niego. Ale co, jeżeli nie? I jak on bez niej przetrwa? I rozpacza, wraca do domu, włącza z gramofonu jej głos, a tu ona przychodzi. Miłość zwyciężyła. Tylko on na końcu znowu musi swoje humorki pokazać. Zamiast ją w ramiona złapać, ucałować i powiedzieć, że ją kocha, to cóż... Wyskakuje z pytaniem, gdzie jego kapcie. A ona się uśmiecha, bo doskonale wie, że w jego języku to wyznanie miłości Very Happy

ZORINA13

Mało romantyczne.

Kronikarz56

Czy ja wiem, czy mało romantyczne? Na pewno bardziej by było romantycznie, gdyby jej wyznał uczucie. Ale zawsze ucieszył się na jej widok, wyraźnie był szczęśliwy. A to gadanie o kapciach było takie zadziorne. A ona się uśmiecha, bo dobrze wie, co to oznacza w jego języku. To był krok ku czemuś nowemu w ich relacjach. To wielki pozytywny plus na zakończenie. I daje nadzieję na to, że stworzą coś pięknego Smile

ZORINA13

W filmie tak, w sztuce pozostał taki sam.
Eliza wydaje mi się dużo dojrzalsza niż on. Przynajmniej wyszła ze swojej bański i chce iść do przodu. A on niby kpi z tych form i masek grzecznościowych a sam tkwi w klatce. Bo nie umie się przyznać, że mu zależy.

Kronikarz56

Nie inaczej. Eliza zdecydowanie jest bardziej dojrzałą postacią niż jej nauczyciel. Jestem jednak pewien, że z czasem profesor Higgins to jednak zmienił swoje podejście do ukochanej i była ona z nim szczęśliwa. Tylko, tak jak ona się zmieniła, tak i on musi się stopniowo zmienić Very Happy

ZORINA13

My Fair Lady" kończy 50 lat!
Historia kina zna wiele przebojowych, kapitalnie zrealizowanych musicali, z postaciami „większymi niż życie” i melodiami piękniejącymi z każdym kolejnym rokiem dojrzewania. Gatunek ten niezmiennie zachwyca widzów na całym świecie, gdyż jako jeden z nielicznych tworów Hollywood zachował na przełomie kolejnych dekad podstawową właściwość kina jako medium rozrywkowego – musicale to rewelacyjne audiowizualne spektakle. „My Fair Lady” George'a Cukora, z boską Audrey Hepburn i dystyngowanym Rexem Harrisonem w rolach głównych, ze wpadającymi w ucho po kilku sekundach piosenkami, ze scenografią i kostiumami tak cudnymi, że mogły powstać jedynie w „Fabryce Snów”, zajmuje zasłużone miejsce w panteonie największych musicali w historii kina. I tak się składa, że świętuje właśnie 50. rocznicę swego powstania.

Kronikarz56

To z tego musicalu pochodzi znakomita i powszechnie wśród melomanów znana piosenka, która po polsku idzie tak:

Przetańczyć całą noc.
Przetańczyć całą noc
Naprawdę mogłabym.
Choćby i godzin sto,
Choćby się miało to
Zakończyć Bóg wie czym.

Już wiem, że on ma wdzięk
Tak spontaniczny.
I urok ma i czarów moc.
I jeszcze wiem, że z nim
Naprawdę mogłabym
Przetańczyć całą... Całą noc.

ZORINA13

Słynna sztuka George'a Bernarda Shawa w reżyserii Macieja Wojtyszki. Spektakl z 1998 roku.

Według mitologii greckiej król Cypru Pigmalion wyrzeźbił posąg kobiety tak wielkiej piękności, że się w nim zakochał. Afrodyta wzruszona siłą jego niezwykłego uczucia zgodziła się tchnąć w kamienną figurę życie. Antyczna historia Pigmaliona i Galatei (bo tak nazywała się królewska ukochana) stała się źródłem inspiracji dla wielu pokoleń artystów. Znalazł się wśród nich Bernard Shaw – irlandzki prozaik, dramaturg i publicysta obdarzony wyjątkowym poczuciem humoru, mający opinię jednego z największych kpiarzy przełomu XIX i XX wieku.

Prześmiewcza pasja autora „Ucznia diabła” objawiała się na dwa sposoby. Raz jako zjadliwa satyra, piętnująca obłudę, kołtuństwo i pozerstwo (tę uprawiał Shaw w 2sztukach nieprzyjemnych”). Raz zaś jako łagodna ironia, punktująca ludzkie słabości i przywary, lecz niewyrządzająca scenicznym postaciom specjalnej krzywdy („sztuki przyjemne”).

„Pigmalion” należy do tej drugiej kategorii. „Jest to sztuka w dużej mierze świadomie dydaktyczna, a jej temat uważa się za suchy, wobec czego rzucam nią w głowy mędrków, którzy jak papugi pokrzykują, że dzieło sztuki nie może pouczać” – pisał Shaw w przedmowie do książkowego wydania komedii. Na szczęście dzięki talentowi Irlandczyka „suchy” temat okazał się istnym komicznym rogiem obfitości.

Głównym bohaterem sztuki jest Higgins – profesor fonetyki, fanatycznie oddany pracy i, oględnie mówiąc, nieprzepadający za kobietami. Ten naukowy geniusz i zaprzysięgły stary kawaler nie grzeszy jednak dobrymi manierami, często bywa lekkomyślny, uparty i egoistyczny. Pewnego dnia los stawia na jego drodze młodą dziewczynę, pracującą w kwiaciarni. Dla Higginsa jest ona niczym więcej jak nieokrzesaną pokraką i „kocmołuchem”. Nie ma zielonego pojęcia o savoir-vivrze, nie mówiąc już o poprawnej wymowie. Mimo to, a raczej właśnie dlatego Eliza postanawia brać lekcje dykcji. Może, gdy nauczy się przyzwoicie wysławiać, zostanie sprzedawczynią! Higgins, początkowo niechętny, wreszcie wyraża zgodę. Nie przeczuwa jeszcze, jak bardzo znajomość z Elizą odmieni jego życie.

Kronikarz56

Moim zdaniem niesamowicie udany spektakl. A aktorzy są idealnie dobrani. Zwłaszcza Englert i Jungowska. Uważam, że ci są najlepiej obsadzeni. Moja mama powiedziała, że zdecydowanie na miejscu Elizy wybrałaby pułkownika Pickeringa, całkowite przeciwieństwo Higginsa. A Englert jako profesor Higgins... Nie jestem pewien, czy aby nie gra on tutaj samego siebie. A przynajmniej osobę niesamowicie do siebie podobną. I może ma swój czar, ale przy okazji jest niesamowicie irytujący i trudny we współżyciu z drugim człowiekiem.

ZORINA13

Efekt Pigmaliona

Dotyczy ludzi, którzy nieświadomie zachowują się zgodnie z tym czego oczekują od nich inni ludzie. Jest to odmiana samospełniającego się proroctwa. Został po raz pierwszy zdefiniowany przez psychologa Roberta Mertona. Przykładem może być sytuacja, w której daną osobę poinformowano, że ktoś inny darzy ją sympatią. W efekcie osoba ta staje się miła i pozytywnie patrzy na osobę, która podobno lubi tę pierwszą.

Kronikarz56

A tak wyglądał George Bernard Shaw, autor "PIGMALIONA". Dość ciekawy z niego pisarz, bo jako pierwszy chyba jawnie stosował w swoich sztukach slang i wulgaryzmy. Widać to szczególnie w wypowiedziach Elizy Doolittle.