Serial Zorro

[ZORINA13]

Przypomina nieco szmergla, gdzie też świat ludzi i animków się przenikają.

[Kronikarz56]

Eugeniusz Bodo i Adolf Dymsza jako Paweł Gawlicki i Gaweł Pawlicki w filmie "PAWEŁ I GAWEŁ", dwóch wiernych przyjaciół, jednak w zasadzie z lekkiego przymusu, aniżeli z własnej woli. Mieszkali w jednym domu, Paweł na górze, a Gaweł na dole. Byli duetem przyjaciół, który był oparty na zasadzie kontrastu.

Paweł Gawlicki to młody i ambitny wynalazca. Mieszka na górze domu, prowadzi tam sklep sprzedający odbiorniki radiowe i przy okazji z czasem udaje mu się zbudować radio na baterie. Marzy mu się, aby sprzedać owo radio i opatentować je. W tym celu wyjeżdża do Warszawy. Tam zatrzymuje się w hotelu, gdzie zatrzymuje się też skrzypaczka Violetta, która się w nim zakochuje, ale miłość tę utrudnia fakt, że musi ona ukrywać swój wiek: ma 19 lat, ale musi udawać 13-latkę. Paweł niechcący zostaje wciągnięty w intrygę jej impresaria i zostaje ogłoszony biologicznym ojcem Violetty, aby ułatwić mistyfikację człowieka. Potem Violetta w stroju dorosłej kobiety spędza czas z Pawłem i oboje zakochują się w sobie. Dziewczyna musi potem uciec swemu impresario i zostaje pod opieką Pawła, który początkowo łatwo traci do niej cierpliwość, ale gdy w końcu odkrywa, że to dziewczyna, którą pokochał, najpierw lekko jej dokucza, a potem ostatecznie wiąże się z nią i uwalnia ją spod wpływów impresaria. Miłość wgrywa. Paweł jest osobą spokojną i opanowaną, ale przy okazji też niezwykle zawziętą w swoich działaniach. Nie lubi figli Gawła, ale potrafi mu się odpłacić pięknym za nadobne za jego pomysły. Jest niezwykle poważny i romantyczny, uczucia traktuje poważnie. Nie jest chyba jednak zbyt bystry i zaradny, skoro nie poznaje ukochanej przebranej za trzynastolatkę i dopiero przypadek sprawia, że to się zmienia.

Gaweł Pawlicki to najlepszy przyjaciel Pawła, a przynajmniej we własnym mniemaniu. Uwielbiał Pawła i chętnie spędzał z nim czas, jednak bez wzajemności z jego strony. Jest figlarzem, uwielbia robić przyjacielowi różne figle i żarty, które jednak bawią tylko jego. Dodatkowo wydaje mu się, że jest zabawny, ale na ten temat zdania są podzielone. Mimo to, jest wiernym przyjacielem Pawła i jest gotów mu bezinteresownie pomóc w każdej potrzebie. Mieszkał na dole, gdzie miał sklepik galanteryjny. Lubił się bawić i drażnić Pawła, dlatego pojechał za nim do Warszawy i zamieszkał w tym samym hotelu, a nawet próbował mu odbić przez chwilę Violettę. Kiedy jednak dowiedział się, że plany Pawła celem opatentowania radia nie wypaliły, postanowił mu pomóc i zadbał o to, aby wynalazek przyjaciela został wypromowany w gazecie, a kiedy Paweł zostaje wrobiony w bycie ojcem Violetty i dziewczyna zatrzymała się u nich, Gaweł wiernie pomagał przyjacielowi w opiece nad nią oraz w akcji odbicia ją z rąk próbujących ją porwać Cyganów. Gdy prawda o Violecie wychodzi na jaw, Gaweł gratuluje zakochanym.

Duet ten wykonał jeszcze słynną piosenkę "Ach śpij, kochanie".

[ZORINA13]

A wiesz kiedyś mi się myliło, który był Bodo, a który Dymsza.
Ach śpij, kochanie". Wielki przebój.

[Kronikarz56]

Warto zauważyć, że obaj panowie zagrali nieco wcześniej w filmie "ROBERT I BERTRAND" jako duet dwóch sprzedawców krawatów, którzy nie mając możliwości cokolwiek sprzedać i będąc głodnymi, wkręcają się na wesele, gdzie zostają jednak oskarżeni o kradzież pieniędzy weselnych i zamknięci w areszcie. Poznają tam, przebywającą w tym miejscu, aby poznać kryminalne realia, Irenę (Helena Grossówna), marzącą o byciu drugą Agathą Christie. Bertrand (Bodo) zakochuje się w niej i sądząc, że dziewczyna planuje napad na dom pewnego bogatego człowieka, w rzeczywistości ów plan jest tylko częścią jej pomysłu do książki, ucieka z Robertem z aresztu i rusza za dziewczyną w pościg. Dochodzi do wielu zabawnych sytuacji, podczas których panowie upijają się w karczmie z Ireną, przeganiają z domu ojca dziewczyny prawdziwych bandytów, a potem myśląc, że Irena szykuje akcję, przebrani za Chińczyka i jego rzecznika, próbują nie dopuścić do kradzieży. Ostatecznie wszystko wychodzi na jaw, a obaj panowie wracają do aresztu, gdzie jednak zostają ugoszczeni, a nie osadzeni, bo prawdziwy złodziej został już aresztowany. Za nimi podąża Irena, zakochana w Bertrandzie i oboje się całują, ku wielkiej aprobacie i śmiechowi Roberta.

Z filmu pochodzą piosenki "ROBERT I BERTRAND" oraz "ZAKOCHANY ZŁODZIEJ".

[ZORINA13]

Nie kojarzę tego filmu ani tytułu, ani fabuły, która z opisu chwilami brzmi absurdalnie i bardzo śmieszne.

[Kronikarz56]

Michał Żebrowski i Zbigniew Zamachowski jako Geralt z Rivii i Jaskier w serialu "WIEDŹMIN", dwóch wiernych przyjaciół polskiego fantasy, mocno zbudowanych na zasadzie kontrastu, ale umiejących sobie wspólnie poradzić w każdej sytuacji. Wiedźmin i bard wspólnie przeżywający przygody.

Geralt z Rivii to wiedźmin z cechu Wilka, syn chłopa i czarodziejki Visenny, odebrany rodzicom w ramach tzw. prawa niespodzianki. Z powodu klątwy matki, która nie chciała, aby jej syn stał się kolejnym pozbawionym wyższych uczuć mutantem zabijającym potwory, nie był w stanie przejść w pełni mutacji i zachował cechy ludzkie, a przede wszystkim zdolność do wyższych uczuć, co paradoksalnie uczyniło go z czasem najlepszym ze wszystkich wiedźminów. Jako dziecko zdemaskował renegata Gwidona, doprowadzając do jego wygnania. Jako nastolatek z kolei naraził się surowym nauczycielom swoją niezależnością i działaniem po swojemu, wbrew zasadom i regułom, ale zdołał przejść szkolenie i zostać wiedźminem, po czym ruszył w świat. Przeżywał wiele przygód, w tym zaangażował się w romans z czarodziejką Yennefer, z którego to romansu jednak nic nie wyszło, choć kobieta została do końca jego największą miłością. Miał przelotnie kilka romansów, ale nigdy żaden nie był zbyt poważny. Angażował się często emocjonalnie w pomaganie ludziom, z wieloma zawarł przyjaźń, miał też przyjaciół pośród elfów, krasnoludów i innych istot. Nie polował na wszystkie potwory, bo nie wszystkie stanowiły zagrożenie dla ludzi. Choć wiedźmiński kodeks zabraniał mu mieszać się w polityczne i prywatne sprawy ludzi, ostatecznie robił to prędzej czy później. Geralt był walecznym wojownikiem, a także wrażliwym i dobrym osobnikiem, choć udawał nieraz pogrążonego w marazmie mizantropa, nie dbającego o nic, tylko o zysk. Bywał niekiedy cyniczny i nieprzyjemny, jednak była to zwykle jedynie maska nałożona z powodu tego, że większość ludzi traktowała go jak niebezpieczne dziwadło i gardziła nim, a niekiedy nawet nienawidziła. Czuł się rozdarty między światem ludzi, a światem wiedźminów, w obu czując się obcym. Był zdolny do wielu refleksji i melancholii. W sprawach przyjaźni był wierny i oddany. Szczególna więź emocjonalna łączyła go z Matką Nenneke, dlatego tak mocno przeżył jej śmierć i zrobił wszystko, aby ją pomścić. Zaangażował się potem w odnalezienie i wzięcie pod opiekę księżniczki Ciri, swojego dziecka niespodzianki, którą pokochał jak córkę. Podczas tej misji, zabił renegata Gwidona, który teraz jako hrabia Falvick kilkakrotnie stawał mu na drodze i stał się jego nemezis. Ostatecznie odnalazł Ciri, zerwał ze światem wiedźminów i wraz z dziewczynką osiedlił się w górach w towarzystwie kilku wiernych przyjaciół, z którymi stworzył małą społeczność.

Jaskier to bard i poeta, kobieciarz, uwodzący wszystkie istoty płci pięknej i lubiący wchodzić z nimi w bliższe relacje, ale raczej niezbyt stały w uczuciach. W podejściu do kobiet bywał niekiedy bardzo szowinistyczny, jednak możliwe, że była to jedynie maska, aby ukryć wrażliwą naturę i nie zostać nigdy zranionym przez kobietę. Bywał tchórzliwy i złośliwy, a do tego miał naturę samochwały, a w swoich opowieściach i pieśniach lubił ubarwiać prawdę. Miał kwiecisty język, potrafił wszystko opowiadać w sposób niezwykle barwny. Mimo swoich wad, był oddanym i wiernym przyjacielem, choć niekiedy lekkomyślnie pakował się w kłopoty, z których Geralt musiał go potem wyciągać. Mimo to nigdy nie zostawił wiedźmina w potrzebie i kilkakrotnie mu pomógł w trudnej sytuacji. Geralt niekiedy przyznał, że choć narzeka na Jaskra, uwielbia go jako towarzysza i zazdrości mu talentu do opowiadania i wyrażania emocji. Potrafi pięknie śpiewać, jego ballady naprawdę są piękne. Ceni sobie proste przyjemności i zadowala się nimi, jak tylko może najdłużej. Mimo lekkiego podejścia do życia jest oddanym druhem Geralta i ten zawsze może na niego liczyć. Jaskier potrafi też nieraz podnieść Geralta na duchu lub pomóc mu zrozumieć sens tego, co on robi i kim on w zasadzie jest, co w połączeniu z całą resztą sprawia, że wiedźmin mimo kilku chwil narzekania, zawsze lubi rozmowy z bardem i ich wspólne przygody.

[ZORINA13]

Thelma i Louise”: O ucieczce

Ridley Scott opowiada o dwóch przyjaciółkach, które znudzone rutyną życia postanawiają wyjechać na weekend i zapomnieć o wszystkich problemach. Ich beztroska wycieczka kończy się, gdy Thelma zostaje zaatakowana przez obcego mężczyznę, a Louise ratuje ją z opresji i go zabija. Kobiety postanawiają uciec do Meksyku, mitycznego celu podróży wszystkich banitów. Ich śladem rusza jednak zdeterminowany detektyw. Bonus? Młody Brad Pitt. Bez koszulki.

[Kronikarz56]

Jan Machulski i Witold Pyrkosz jako Henryk Kwinto i J. J. Duńczyk z filmów "VABANK" oraz "VABANK II, CZYLI RIPOSTA". Duet sympatycznych złodziejaszków, który będąc na emeryturze jeszcze raz chwyta za swoje umiejętności, aby ukarać pewnego nikczemnika, a potem odpowiedzieć na atak z jego strony. Wierni przyjaciele w każdej potrzebie, przy okazji też niezwykle sympatyczni złodzieje. Oprócz filmu wystąpili też w reklamach banku Zurych i w krótkim filmiku ukazującym zmianę pieniędzy z okresu PRL na te z okresu III RP.

Henryk Kwinto to słynny kasiarz, niemalże człowiek legenda, nazywany pierwszym kasiarzem Rzeczypospolitej. Dokonał wielu zuchwałych napadów na banki, nigdy nikogo nie zabijając i nigdy nie pozostawiając żadnych śladów swoich działań. Policja wiedziała, że to on, ale niczego mu nie mogli udowodnić. Oficjalnie pracował w kabarecie jako muzyk ze swoim przyjacielem, Tadeuszem Rychlińskim. Obaj też poślubili siostry Ewę i Martę, z którymi żyli szczęśliwie do czasu, aż Kwinto dał się wciągnąć w zasadzkę zorganizowaną przez dawnego przyjaciela i wspólnika, Gustawa Kramera, który z obawy o własną wolność wydał policji Kwintę. Był to roku 1928. Kwinto dostał sześć lat i to jedynie dlatego, że nie udowodniono mu pozostałych akcji. Po osiadce wyszedł z planem, aby już nie brać udział w żadnej akcji. Odkrył wówczas, że jego żona przez ten związała się z komisarzem policji Karelickim. Załamany odszedł, przyjął pieniądze od Kramera jako odszkodowanie za więzienie i postanowił zacząć uczciwe życie. Kiedy jednak odkrył, że Kramer doprowadził do śmierci Rychlińskiego, który za dużo o nim się o nim dowiedział, postanawia się zemścić. Werbuje do pomocy Duńczyka oraz dwóch cwanych złodziejaszków zachwyconych jego osobą: Moksa i Nutę oraz narzeczoną Moksa, Natalię. Z ich pomocą dokonuje podstępnego obrabowania banku Kramera i podrzuca mu pieniądze, w wyniku czego policja uważa, iż Kramer sam się okradł, aby wyłudzić odszkodowanie. W międzyczasie też Kwinto zabija polującego na niego cyngla Kramera, Krempicha, tego samego zabójcę, który zabił Rychlińskiego. Po wszystkim, gdy Kramera trafia do więzienia, bierze pod opiekę Martę, wdowę po Tadeuszu i z czasem oboje zostają parą. Gdy po dwóch latach spokojnego życia dowiaduje się, że Kramer uciekł i planuje go zabić rękami bandziora Tendlarza, Kwinto z przyjaciółmi przygotowuje obronę i odkrywa plany bankiera. Gdy ten porywa Justysię, córkę Marty, Kwinto poświęca się i uwalnia ja, samemu wpadając w zasadzkę. Ucieka jednak, pozorując swoją śmierć i wraz z Moksem, Nutą i Duńczykiem organizuje wszystko tak, że Kramer i jego wspólnik Sztyc myślą, że uciekają do Szwajcarii samolotem. W rzeczywistości zaś trafiają do Zegrza pod Warszawą, gdzie aresztowania Kramera dokonuje polska policja. Bankier wraca do celi, myśląc jednak, że Kwinto nie żyje. Kasiarz jednak na końcu znowu psuje mu szyki, bo wyjeżdża do Szwajcarii z Duńczykiem, sprowadza tam Martę i Justysię i gdy wszyscy jego bliscy są bezpieczni, oczyszcza konto Kramera w banku szwajcarskim ze wszystkich pieniędzy i posyła bankierowi pudełko czekoladek, co wywołuje furię u Kramera. Kwinto jest opanowanym i spokojnym człowiekiem, pomysłowym i inteligentnym. Nie jest mściwy, jego zemsta wynika jedynie z poczucia niesprawiedliwości i chęci ukarania łotra, który sobie na to zasłużył, a po akcji rozdaje pieniądze wspólnikom, dla siebie nic nie biorąc. Ma swoje zasady i uważa, że lepiej kraść jako złodziej niż jako urzędnik. Ma poczucie humoru i jest niezwykle sympatyczny, a w przyjaźni oddany do grobowej deski. Dystyngowany i szlachetny, postawny i przystojny mimo swego wieku. Budzi szacunek swoim zachowaniem.

J.J. Duńczyk to nieznany z imienia specjalista od alarmów i system obronnych banku. Kwintę zna od bardzo dawna, prawdopodobnie kilka razy brali udział w akcjach. Według pierwszego scenariusza filmu, obaj służyli w I Brygadzie Piłsudskiego. Duńczyk jest sympatycznym starszym panem o niskim wzroście, ale wielkiej pomysłowości. Jest serdeczny i niekiedy nawet jowialny. Błyskotliwy i pomysłowy, samouk, do wszystkiego dochodzi drogą prób i błędów. Pali nałogowo cygara. Ma słabość do piłki nożnej, ale nie wierzy, aby Polska kiedykolwiek wygrała mistrzostwa świata. Co jakiś czas zmienia interes, który prowadzi, aby nikt go nie zdołał namierzyć. Kwinto mimo to znajduje go i prosi o pomoc w pokonaniu Kramera. Duńczyk mimo początkowej niechęci do tego rodzaju akcji, zgadza się i dzięki niemu powstaje blaszka do blokowania systemu alarmowego. Z jej pomocą udaje się wyłączyć alarm w banku Kramera i dokonać napadu, zabrać pieniądze i podrzucić je bankierowi, który teraz, oskarżony o kradzież i próbę wyłudzenia odszkodowania, zostaje aresztowany. Za swoją dolę z całej akcji, Duńczyk zakłada wytwórnię filmową. Po dwóch latach spokoju, Kramera ucieka z więzienia. Duńczyk informuje o tym Kwintę i radzi mu uciekać. Ten nie chce tego robić, licząc na to, że bankier po prostu ucieknie za granicę i zostawi ich w spokoju. Tak się jednak nie dzieje, a morderca Tendlarz strzela do Duńczyka w jego własnym gabinecie. Ten trafia do szpitala i nie jest w stanie pomóc przyjaciołom w dalszej akcji, potem jednak udaje mu się wrócić do zdrowia i kiedy Kwinto wpada w zasadzkę, ale ucieka z niej, zabijając Tendlarza i pozorując swoją śmierć, Duńczyk kieruje akcją zwabienia w pułapkę Kramera i jego wspólnika Sztyca. Aktorzy z wytwórni Duńczyka udają polskich i niemieckich celników oraz pilota samolotu mającego zabrać bandytów do Szwajcarii. W rzeczywistości zabiera ich do Zegrza pod Warszawą, gdzie policja dokonuje aresztowania Kramera. Duńczyk dodaje do tego wszystkiego pomysł, aby policja nakryła Kramera przykutego kajdankami z naczelnikiem więzienia, którego Kramer niedawno ośmieszył. Dzięki temu naczelnik odzyskuje swoje stanowisko i wiarę w siebie. Zadowolony z udanej akcji Duńczyk dołącza do Kwinty w Szwajcarii, gdzie obaj oczyszczają z pieniędzy konto Kramera i posyłają mu z Zurychu pudełko czekoladek na znak, że obaj żyją i mają się dobrze, co uprzykrza życia bankierowi.

[ZORINA13]

Niezapomniany duet.

[Kronikarz56]

Zanim przejdziemy dalej, uczcijmy minutą ciszy tych wspaniałych aktorów, którzy grali w tym kultowym filmie i których już z nami nie ma.

[ZORINA13]

Światełko pamięci dla aktorów.

[Kronikarz56]

Krzysztof Hanke i Zbigniew Buczkowski jako Hubert Dworniok "Bercik" i Zbigniew Pyciakowski "Zbyszek" z serialu "ŚWIĘTA WOJNA". Dwaj wierni przyjaciele z wojska, dawni pancerniacy. Pierwszy z nich pochodzi z Katowic, drugi z Warszawy. Przyjaciele skrajnie różni od siebie, z dwóch różnych polskich kultur, których wiele dziele, ale łączy ogromna przyjaźń.

Hubert Dworniok (Bercik) to główny bohater serialu, mąż Andzi i przyjaciel Zbyszka. Jest uważany za największego psychopatę na Śląsku, najczęściej zachowuje się tak, jak by miał problemy z psychiką. Często jego dziwne pomysły przynoszą kłopoty. Bercik uważa się za „hajera przodowego”. W przeszłości był górnikiem, jednak po zamknięciu kopalni, w której pracował znalazł się na rencie. Uwielbia piwo, które często pije w “Szynku u Alojza”. Nienawidzi wszystkiego, co jest związane z Sosnowcem i Warszawą. Wielokrotnie źle wypowiada się o Unii Europejskiej. Andzia wypomina mu, że w czasie referendum akcesyjnego do Unii mógł przynajmniej pójść głosować, a nie cały weekend pić piwo w szynku. Jest bardzo oporny na zmiany i nowoczesność, a sam siebie określa jako „śląskiego tradycjonalistę”. Krytykuje kapitalizm i z wielkim sentymentem wspomina czasy Edwarda Gierka. Nagminnie używa słów: „gorol”, „hapol”, „chachor”. Bardzo często śnią mu się dziwne sny. Był radiotelegrafistą w wojsku. Często daje się oszukać za pieniądze Gerardowi. Jest zbyt ufny wobec nowo poznanych ludzi, gdyż za każdym razem, kiedy się przedstawia, podaje im swój adres: „Hubert Dworniok, Korfantego 13/6". Jest bardzo leniwy i ma słabość do młodych kobiet, które wielokrotnie sprasza do domu pod nieobecność Andzi, proponując im „tradycyjne śląskie mycie pleców”. Cechuje się też fałszywą pobożnością. Nie cierpi swojego szwagra Ernesta, którego krytykuje za jego snobistyczny styl życia, drogie samochody i żyłkę do interesów (zarzuca mu nieuczciwość i przekręty). Jednak w jego obecności jest zawsze bardzo miły, licząc, że dostanie u niego jakąś pracę. Niejednokrotnie w tym względzie wstawia się za nim Andzia. Jednak każde próby zatrudnienia u Ernesta kończą się kompletną katastrofą, które powodują duże kłopoty dla szwagra Bercika, a nawet likwidację biznesów.

Zbyszek Pyciakowski to kolega Bercika z wojska, w którym służył jako mechanik; jego najlepszy przyjaciel. Pochodzi z Warszawy, mieszka na Mokotowie. W weekendy handluje na katowickim bazarze. Jest kawalerem, jednak często przyprowadza do Bercika swoje narzeczone z którymi szybko się rozstaje. Najdłużej był związany z Agnieszką. Kiedy zdenerwuje Bercika, ten krytykuje go za to, że jest „gorolem”, a to właśnie „gorole” z Warszawy zamknęli jego kopalnię. Zbyszek jest bardzo mądry, a często wręcz przemądrzały i z tego też powodu miejscowi uważają go za typowe uosobienie „krawaciarza” i „warszawskiego cwaniaka”. Jego ulubionym powiedzeniem jest: „nie ma to tamto”. Karlikowa wraz z księdzem proboszczem uważają, że ma on bardzo zgubny wpływ na Bercika, oczywiście nigdy nie mówią mu tego wprost. W ostatnim odcinku wychodzi na jaw, że Zbyszek ma syna – Grzecha.

[ZORINA13]

Janek, Bronek, Michał i Władek - "Czas honoru"

Piękną przyjaźnią jest też ta łącząca bohaterów serialu "Czas honoru". Janka (Antoni Pawlicki), Bronka (Maciej Zakościelny), Michała (Jakub Wesołowski) i Władka (Jan Wieczorkowski) zbliżyły do siebie dramatyczne wydarzenia wojenne.