Serial Zorro

[Kronikarz56]

Jak dla mnie po prostu rewelacyjna sztuka teatralna. Zdobyła moje uznanie, gdy ją oglądałem. Obaj adwersarze są pokazani jako ludzie, nie posągi. Ludzie, nie zaś odarte z wad wzorce czy symbole. Ale mimo wszystko jednak Piłsudski jak dla mnie budzi tutaj o wiele więcej szacunku niż antysemita Dmowski, negatywnie nastawiony dl wszystkich innych ras niż Polska i uważający, że tylko katolik jest miły Bogu (słynne stwierdzenie, że skoro Maria wzięła ślub protestanckim, to w oczach Boga jest on nieważny). Ciekawa była rozmowa Piłsudskiego i Dmowskiego w Tokio. Mimo, że kilka razy Dmowski miał rację, to i tak większość tychże racji jednak leży po stronie Piłsudskiego. Po obejrzeniu tej sztuki utwierdziłem się w przekonaniu, że jestem w tym sporze po właściwej stronie

Ciekawe w tej sztuce jest to, że Maria i Aleksandra, mimo sporów o osobę Józefa, potrafiły się dogadać w innych kwestiach, nawet Maria użyczyła Aleksandrze gościny, mimo tego, że ta była w ciąży z Józefem. Dziwi mnie tylko jej upór w sprawie rozwodu. Ostatecznie i tak nic na tym nie zyskiwała. Ale ciekawe było jej stwierdzenie na końcu sztuki, że Piłsudski i Dmowski obaj równo szkodzą Polsce i nie wiadomo, który gorszy. Choć to były już słowa wypalonej kobiety, która straciła córkę i mężczyznę, którego kochała. Aleksandra z kolei na końcu jest pełna entuzjazmu i wiary w Józefa i pozostała w tej wierze do samego końca. Nawet gdy Piłsudski ją zranił sprawą z doktor Eugenią Lewicką.

A przy okazji Piłsudski w sztuce sprawia wrażenie człowieka szczerego całkowicie, nawet niekiedy do bólu. Dmowski zaś takiego nieco fałszywego, który ukrywa swoje uczucia i to, co mu niewygodne, aby zrealizować swoje cele - wszak pisze wprost, że nienawidzi Piłsudskiego, a jednak bez wahania zgadza się reprezentować z jego polecenia Polskę, co jest szlachetne, ale jakoś nagle po tej propozycji zachowuje się tak, jakby zawsze Józefa lubił. Ale o ile to można zrozumieć, to jego hipokryzja wobec Marii jest godna pożałowania. A ta scena, gdy ona mu wytyka odwiedzanie burdeli, co on kwituje stwierdzeniem, że sercem zawsze był jej wierny, to już majstersztyk

[ZORINA13]

W zasadzie większa chemia była w sztuce między Marią a Dmowskim ,niż między Marią a Piłsudskim.
Choć może to tylko moje subiektywne odczucie.
Doceniam Dmowskiego za to co wywalczył dla Polski w Wersalu, ale wiele jego poglądów jest dla mnie obrzydliwych.
Najbardziej razi mnie ten Polak katolik.

[Kronikarz56]

W sumie tak, choć Piłsudski i Maria jako socjaliści lepiej się dogadywali. Ale też potem ich drogi zaczęły się rozchodzić. Również różnica charakterów - introwertyk i ekstrawertyczka - raczej nie stworzą dobranej pary na stałe. Za to połączyło go uczucie z Aleksandrą i bardzo ładnie tutaj je pokazali. A wiesz, że Marię nazywali PP bez S? Bo było PPS, czyli Polska Partia Socjalistyczna, a Marię nazywali PP, czyli Piękna Pani, a czasami dowcipnie PP bez S xD

Dmowski był wybitnym politykiem, bo naprawdę wiele dla nas dokonał podczas konferencji w Wersalu i chwała mu za to się należy. Choć bez Paderewskiego nie wiem, czy dokonałby aż tak wiele. Ale to już temat na inną debatę. Tak czy siak, swoje dla Polski dokonał. Ale po wojnie bardziej szkodził niż pomagał. Przecież jego nacjonalistyczne hasełka, przekonanie o tym, że Polak musi być katolikiem i chora niechęć do Żydów tworzyła fanatyków nacjonalistycznych. Co prawda Dmowski nigdy do tworzenia bojówek i agresji nie zachęcał, podobno nawet ich potępiał, ale co z tego, skoro rzucił hasełka i maszyna nienawiści poszła w ruch?