Serial Zorro

ZORINA13

Temat na Zaduszki.
Najsłynniejsze, najbardziej niezapomniane, najbardziej wzruszające filmowe śmierci.

Kronikarz56

Śmierć Jennifer w filmie "LOVE STORY" z 1970 roku. Jedna z najsmutniejszych i najbardziej wyciskających łez scen śmierci na ekranie. Tym bardziej ta śmierć nas dobija, ponieważ przez cały film widzieliśmy ją i jej ukochanego Olivera niesamowicie szczęśliwych i cieszących się życiem. Wieść o jej chorobie była okropna, a fakt, że powoli umiera jeszcze gorszy, ale wciąż mieliśmy nadzieję. W tej scenie tracimy ją bezpowrotnie i płaczemy razem z Oliverem. Dodatkowo zauważ, że Jennifer przed śmiercią uświadamia Olivera, że nie żałuje spędzonego z nim życia i prosi, aby położył się obok niej i ja przytulił. Jeden, ostatni raz. Nie widzimy co prawda jej gasnącej ostatecznie, ale... Widok Olivera, który wychodzi z sali i mówi do teścia: "To już" wystarczy w zupełności, żebyśmy rozpłakali się na całego.

ZORINA13

Love Story, pozornie ckliwe i patetyczne, a tak naprawdę w tym filmie patosu nie ma. To opowieść o tym, że życie jest tak naprawdę bardzo ulotne i trzeba się cieszyć każdą chwilą, którą można spędzić z ukochaną.

Kronikarz56

Tak, to wszystko prawda. A tutaj mamy przepiękną scenę małżeństwa. Moim zdaniem w tej ich ceremonii ślubnej, dosyć nietypowej i zarazem też skromnej, jest znacznie więcej miłości i piękna niż w wielu ceremoniach ukazanych w kościele z całą masą gości.

Na "LOVE STORY" wzorowana była słynna powieść Nicholasa Sparska "JESIENNA MIŁOŚĆ" oraz jej filmowa adaptacja "SZKOŁA UCZUĆ". Zakończenie tej historii jest niesamowicie podobne i chociaż w przeciwieństwie do "LOVE STORY" nie widzimy sceny śmierci ukochanej głównego bohatera, ale sama wzmianka o niej wyciska nam łzy z oczu.

ZORINA13

Ładna para.

Kronikarz56

Śmierć Rambo w filmie "PSIM TROPEM DO DOMU". Główny bohater po śmierci w wypadku samochodowym odradza się jako pies rasy golden retriver. Po kilku perypetiach trafia pod opiekę psa imieniem Rambo, który mieszka u swego pana, właściciela złomowiska. Rambo też jest odrodzonym człowiekiem, młodym marynarzem, ale początkowo temu zaprzecza, bo uważa, że trzeba żyć przyszłością, nie przeszłością. Gdy Fluke, bo takie teraz imię nosi główny bohater, dorasta, zaczyna stopniowo przypominać sobie swoje poprzednie życie. Niestety, naraża się pewnemu podejrzanemu typkowi i zostaje przez niego porwany do laboratorium, gdzie poddają go bolesnym eksperymentom. Na szczęście odbija go Rambo, ale gdy pieski uciekają, porywacz Fluke'a w furii strzela do nich i ciężko rani Rambo. Ten dociera z Flukiem do rzeki, gdzie żegna się z nim, wyjawia mu prawdę o swoim ludzkim pochodzeniu, po czym umiera, mając nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkają i zostawiając mu ostatnią radę: nie ma powrotu do tego, co było, zatem żyj tym, co teraz daje ci los.

Pomimo tego, że Rambo znowu wraca do życia i znowu spotyka Fluke'a, na tej scenie zawsze płaczemy. Ta scena zawsze wyciska łzy z oczu każdego wrażliwego widza.

ZORINA13

Wzruszające.

Kronikarz56

A i owszem. Na szczęście na końcu filmu, gdy Fluke wykonuje swoje zadanie i nauczył się wreszcie tego, co powinien zrozumieć dawno, że trzeba cenić życie pod każdą postacią, spotyka ponownie Rambo, który znów powrócił do życia, tym razem jako wiewiórka. Rambo na szczęście go pamięta i film kończy radosna scena ponownego spotkania obu przyjaciół i ich wesołej rozmowy.

ZORINA13

Ciekawi mnie to, że śmierć ulubionej postaci na ekranie potrafi wywołać takie silne emocje. To pytanie dla socjologów i psychologów, z czego to wynika.

Kronikarz56

Bardzo dobre pytanie. W sumie sam się zastanawiam. Wiemy przecież, że to postacie fikcyjne, że za chwilę aktorzy wstaną i ukłonią się nam, dziękując za brawa, a potem widzimy ich w innym filmie. A jednak mimo to instynktownie płaczemy, kiedy umiera jedna z naszych ulubionych postaci na ekranie.

ZORINA13

Może na tym polega sztuka, by nas wzruszyć i pobudzić do myślenia ?

Kronikarz56

Tak, to bardzo możliwe. A to, jak umiera jakaś lubiana przez nas postać, to po prostu wtedy zawsze płaczemy i jest nam smutno. Nawet jeśli wiemy, że to fikcja. Dlaczego? Może dlatego, że tak bardzo wczuwamy się w ten świat i chcemy, aby wszystko dobrze się skończyło?

ZORINA13

MUFASA („Król Lew”, 1994, reż. Rob Minkoff, Roger Allers)
Chyba jeden z najbardziej traumatycznych zgonów naszego dzieciństwa. Tylko twardziele nie płakali po Muf asie. . Twórcy Disnejowskich animacji wiedzieli, że najmłodszego widza także należy oswajać ze śmiercią. Powstała dzięki temu jedna z najbardziej poruszających scen w historii animacji. W końcu każdy z nas kiedyś traci ojca…

Kronikarz56

Tak, na tej scenie chyba wszyscy płakali, ale wiesz... Tutaj nie tyle scena śmierci wyciska z nas łzy, co scena reakcji Simby na widok martwego ojca. To dopiero stres dla dzieciaków w kinie. Warto by sobie tę scenę omówić nieco bliżej Smile

ZORINA13

Tak Hubusiu. Chętnie posłucham więcej szczegółów.