Serial Zorro

ZORINA13 · Wysłany: Sob 14:33, 25 Mar 2023 Temat postu: Anna Karenina

Kobiety strażniczki patriarchatu najgorszy rodzaj kobiet.

Kronikarz56

Nie inaczej. Ponadto, jakie to niby strażniczki pewnych wartości? Skoro same zdradzają mężów na prawo i lewo, zaś Anna ich drażni tym, że im swoim zachowaniem wytyka ich fałsz i obłudę. A tego nie są jej w stanie wybaczyć, bo nikt fałszywy nie cierpi, jak im ktoś wytyka prawdę prosto w oczy.

ZORINA13

W krytyce jest często ukryta zazdrość. Same by tak chciały, ale nie mogły, zazdrościły jej odwagi i dlatego chciały ją ukarać. Za to, że się wychyliła, naruszyła tabu.
Bardzo to przykre, bo mimo gadania o siostrzeństwie i wsparciu najbardziej naskakują na kobiety inne kobiety.

Kronikarz56

Otóż to. Z jakiegoś powodu mężczyźni pokroju Lewina zdecydowanie bardziej współczuli Annie i uważali ją za biedną osobę. Kobiety natomiast wydawały się wręcz nienawidzić Anny. Zapewne dlatego, iż wytknęła im swoim zachowaniem hipokryzję. Podczas, gdy one mają jedynie odwagę potajemnie zdradzać swoich mężów, ona robi to jawnie. Co dźga je mocno w oczy, bo przecież to jest temat tabu i o tym się nie mówi. To się robi, ale nie wolno o tym mówić. Hipokryzja na całego. Tylko, czy autor próbuje bronić Annę, czy raczej ją krytykować? A może ocenę zostawia nam, czytelnikom?

ZORINA13

Ciężko mi się czytało tę książkę, bardzo smutna. Anna w sumie miała męża zimnego emocjonalnie, a Wroński też nie był takim ideałem. No i została osądzona przez społeczeństwo, w którym żyła. Potrzebowała miłości i ciepła. Mnie chyba żal całej trójki było. Wroński jakiś nijaki mi się wydał, choć może bardziej teraz mam w pamięci tego z filmu.

Kronikarz56

Powieść jest moim zdaniem naprawdę dobra i zasługuje na swoją pozytywną ocenę w oczach wielu ludzi, ale ma jedną zasadniczą wadę w postaci wątku Lewina i Kitty. Autor usilnie próbuje nas przekonać, jakoby życie na wsi było dużo lepsze niż życie w mieście, że na wsi są zasady moralne, w mieście nie, a do tego przemyślenia osobiste Lewina, które zmierzają do wielkiej wiary w nieznanego i tego niezrozumiałego Boga, od którego woli zależy wszystko. Strasznie nudne i poza tym męczące dzisiaj, kiedy wiemy, że nie można polegać tylko na Bogu, ale i na sobie samym i własnych siłach. Ponadto jeszcze, patriarchat panujący tutaj. Lewin zakochany nie tyle w Kitty, co w jej rodzinie, która ma to, czego w jego rodzinie brakowało. Dodatkowo też urabia sobie Kitty na kogoś podobnego do swojej matki. Sama Kitty jest płytka, że aż to razi. Flirtuje sobie z kolegą męża pod jego dachem i ma pretensje, że mąż tego sobie nie życzy. A potem samej jej odbija i robi mu awanturę o rzekomy romans z Anną, który nigdy nie miał miejsca. Dodatkowo zapomina o mężu, skupiając się na synu, o co Lewin jest słusznie zazdrosny. Ponadto jeszcze jest tak głupia i infantylna, że rozmowa z nią obraża inteligencję. Laleczka petersburska, którą posadzono na wsi i bawi się w dom. Beznadziejny wątek, zapycha niepotrzebnie połowę książki. Dodatkowo można odnieść wrażenie, że losy Anny są tylko pretekstem do zaprezentowania losów Anny. Jarosław Iwaszkiewicz chwalił w tej książce mocno wątek Anny, ale krytykował wątek Lewina jako beznadziejny i nie stanowiący wcale tak dobrej przeciwwagi do romansu Anny i Wrońskiego, jaki autor sobie wymarzył. Bo jeżeli pełnokrwistej Annie przeciwstawia Kitty mimozę i jeszcze chce nam wmówić, że Kitty to kobiecy ideał, to cytując Iwaszkiewicza, mu to nie wychodzi Smile

ZORINA13

To jest właśnie problem z tą książką.
Że potępia się Annę, a jako ideał pokazuje się nudny, pozbawiony emocji związek Kitty i Lewina. Pod wieloma względami ta książka bardzo się zestarzała.