Serial Zorro

ZORINA13

Zgodnie z obietnicą zakładam temat.

Kronikarz56

Tutaj omówimy dokładnie słynną historię autorstwa E.T.A. Hoffmanna (właściwie Ernst Theodor Amadeus Hoffmann). Książka nazywana potocznie "DZIADKIEM DO ORZECHÓW", w rzeczywistości jej tytuł brzmi "HISTORIA O DZIADKU DO ORZECHÓW I KRÓLU MYSZY". Książka ta została napisana w roku 1816. Po pewnym czasie dla francuskich czytelników przetłumaczył ją sam Aleksander Dumas ojciec, który wszakże zmienił miejsce akcji z Niemiec na Francję i zmienił kilka drobnych szczegółów. Na francuskim tłumaczeniu bazował Piotr Czajkowski, tworząc swój słynny balet "DZIADEK DO ORZECHÓW", cieszący się do dziś wielką popularnością. Opowieść ta doczekała się wielu tłumaczeń i wielu adaptacji, filmowych i animowanych, z tym wszakże, że większość z nich bazuje bardziej na balecie, aniżeli na samej książce. Ponadto prawie wszystkie animacje i filmy na podstawie tej historii jako tło muzyczne w historii wykorzystuje melodię z baletu "DZIADEK DO ORZECHÓW" Czajkowskiego i tylko nieliczne adaptacje tego nie robią. Używanie w adaptacjach książki Hoffmana melodii z baletu "DZIADEK DO ORZECHÓW" Czajkowskiego stało się już niepisaną tradycją filmowych i animowanych adaptacji.

Należy zauważyć, że Piotr Czajkowski nieco namieszał w adaptacjach filmowych, choć mimowolnie. Przyczyniło się do tego to, że kompozytor zmienił imię głównej bohaterki z Marii na Klarę i większość adaptacji właśnie takie imię nadaje bohaterce. Ponadto w książce Maria (Klara) jest dzieckiem, siedmiolatką, a Fritz jest jej starszym bratem. W balecie zmieniono wiek bohaterce, która ma około 14-15 lat, co prawdopodobnie było spowodowane tym, iż szkolenie dziecka do roli w balecie było wtedy trudne i mało możliwe, więc Czajkowski zmienił wiek bohaterce, aby mogła ją swobodnie odgrywać młoda, acz dorosła tancerka. Z tego też powodu w większości adaptacji filmowych i animowanych bohaterka nie nazywa się Maria, a Klara i jest nastolatką, a Fritz to jej młodszy brat. Czajkowski prawdopodobnie połączył ze sobą postacie Marii (głównej bohaterki książki) i jej starszej siostry Ludwiki, szesnastolatki, mającej już adoratora (postaci epizodycznej w książce, ledwie ukazanej i po trochu zapomnianej w dalszej części fabuły) i to z połączenia tych dwóch postaci stworzył postać Klary. Adaptacje filmowe i animowane też tak robią, zwykle pomijając postać Ludwiki i skupiając się wyłącznie na Klarze i Fritzu, a z Klary robiąc starszą siostrę chłopca, nie młodszą. Dodatkowo w tle zwykle w filmie czy animacji na podstawie tej historii w tle leci muzyka z baletu "DZIADEK DO ORZECHÓW" Czajkowskiego, co jest oddaniem hołdu kompozytorowi i sygnałem, że historia mocniej bazuje na balecie, aniżeli na książce.

W polskim tłumaczeniu książki, zwykle tłumacze idą za przykładem baletu i zmieniają imię bohaterce z Maria na Klara. Mało które tłumaczenie zachowuje oryginalne imię bohaterki. Wiąże się to z drugim tłumaczeniem tej powieści, w pierwszym bowiem, przedwojennym jeszcze, w książce po polsku bohaterka nazywana była Marynią (czyli Marią), inne jednak tłumaczenia rzadko jednak robią podobnie, zostając wiernie przy Klarze.

W następnych postach zapraszam na dokładne streszczenie książki, potem opowieść o balecie Czajkowskiego, a wreszcie do opowieści o filmach i animacjach na podstawie tej historii Smile

ZORINA13

Dziadek do orzechów i cztery królestwa: Poznaj królestwa
W każde Święta wiele rodzin zachwyca się historią „Dziadka do orzechów”. W tym roku będziesz mieć okazję obejrzeć zupełnie nową jej wersję i przeżyć fantastyczną przygodę w magicznym świecie.

W filmie „Dziadek do orzechów i cztery królestwa” występuje Mackenzie Foy, która wcieliła się w postać ciekawej i pomysłowej Klary. Jej rodzinę czekają pierwsze Święta bez matki, a Klara niezamierzenie wyrusza w podróż w poszukiwaniu klucza, który może przywrócić harmonię niestabilnemu światu.

Podążając za tajemniczą złotą nicią Klara wkracza do równoległego świata, który jest podzielony na cztery królestwa.

Kronikarz56 · Wysłany: Nie 16:31, 23 Mar 2025 Temat postu:

Jest Wigilia. Siedmioletnia Klara (w oryginale Marie) i jej braciszek Fred (w oryginale Fritz) czekają na świąteczne prezenty. Jak zawsze najwspanialszy dostaną od sędziego Droselmajera, zegarmistrza i wynalazcy, ich chrzestnego ojca; w tym roku jest to wspaniały zamek z poruszającymi się figurkami. Jednak dzieci wolą inne zabawki od mechanicznych cudów skonstruowanych przez sędziego, którymi nie można się tak po prostu bawić: Klara dostaje nowe lalki i śliczną sukienkę, Fred pułk ołowianych huzarów oraz konia na biegunach. Pod choinką jest jeszcze jeden prezent – dziadek do orzechów, w postaci małego człowieczka o dużej głowie i cienkich, krótkich nóżkach; włożenie do jego ust orzecha i pociągnięcie za drewniany płaszczyk powoduje rozłupanie skorupki. Figurka, mimo że brzydka, bardzo przypada do serca Klarze, jej więc zostaje oddana pod opiekę, choć do łupania orzechów mogą dziadka używać także Fred i Ludwika – najstarsza z rodzeństwa, dorosła już panna. Opieka Klary wkrótce się przydaje: za sprawą Freda, który wybiera do rozłupania duże i twarde orzechy, Dziadek do Orzechów ulega wypadkowi – jego szczęka się obluzowuje.
Klara zabiera go do bawialni, do oszklonej szafy z zabawkami: na jej dolnej półce ma urządzony pokoik dla lalek. Na drugiej od dołu stacjonują żołnierze Freda, trzecią zajmują książki, na najwyższej, poza zasięgiem dzieci, spoczywają mechaniczne zabawki ojca chrzestnego. Matka pozwala Klarze zostać jeszcze chwilę i pobawić się; dziewczynka układa Dziadka do Orzechów w lalczynym łóżeczku. Nagle rozlega się hurgot wielkiego zegara ściennego; słychać wiersz o Królu Myszy. Klara spostrzega siedzącego na zegarze ojca chrzestnego i widzi tłum myszy wydostających się ze szpar podłogi i ustawiających w równe szeregi. Pojawia się i siedmiogłowy Król Myszy; na każdej z głów błyszczy korona. Przerażona Klara, cofając się, wybija łokciem szybę szafy. W szafie słychać szmery i głosy – zabawki ożyły i pod dowództwem Dziadka do Orzechów stają do walki z myszami. Początkowo siły są wyrównane, jednak po dezercji żołnierzy Freda, zaniepokojonych o stan swoich pięknych mundurów, szala zwycięstwa zaczyna się przechylać na stronę mysiego króla. Myszy już otaczają Dziadka do Orzechów, gdy zrozpaczona Klara rzuca w Króla Myszy pantoflem. Wszystko znika, a dziewczynka mdleje.
Klara budzi się w swoim pokoju; wokół krzątają się zatroskani dorośli, przekonani, że dziewczynka zemdlała z powodu zranionej szybą ręki – nikt nie wierzy w opowiadaną przez nią historię. Dziewczynka musi pozostać w łóżku przez kilka dni. Chorą odwiedza sędzia Droselmajer i nuci piosenkę o zegarach i Królu Myszy; uspokaja przestraszoną Klarę, oddając jej naprawionego Dziadka do Orzechów. Zabawce brakuje tylko pałasza, poprzednio znajdującego się u jej boku. Ojciec chrzestny rozpoczyna opowieść mającą wytłumaczyć brzydotę Dziadka do Orzechów – historię o Pirlipacie, Mysibabie i zręcznym zegarmistrzu.
Pirlipata była księżniczką, piękną od chwili urodzenia; zachwycał się nią cały dwór, zastanawiający niepokój wykazywała tylko jej matka, królowa. Kazała, by przez cały czas dziecko otaczały niańki, każda w towarzystwie kota. Okazało się, że przyczyną jest klątwa rzucona przez Mysibabę, królową pałacowych myszy, które król – zdenerwowany zjedzeniem słoniny do kiełbas – kazał złapać do pułapek (skonstruowanych przez nadwornego zegarmistrza, Krystiana Eliasza Droselmajera – noszącego takie same imiona i nazwisko jak sędzia) i pozabijać. Środki ostrożności nie pomogły, Mysibabie udało się dostać do księżniczki i zamienić ją w paskudną istotę o dużej, bezkształtnej głowie i wielkich ustach, podobną do drewnianego dziadka do orzechów. Nadworny astrolog po żmudnych badaniach układów gwiazd orzekł, że jedynym lekarstwem jest zjedzenie przez Pirlipatę orzecha Krakatuka, rozłupanego przez młodzieńca, który nigdy się nie golił i nie nosił butów; musiałby on dodatkowo, po wręczeniu orzecha księżniczce, wykonać siedem kroków w tył bez żadnego potknięcia. Król nakazał astrologowi i zegarmistrzowi, pod karą śmierci, wyruszyć na poszukiwania orzecha Krakatuka. Znalezienie odpowiedniego młodzieńca nie wydawało się trudne – zdaniem królowej, wystarczy dać kilka ogłoszeń do gazet.
Nadworny zegarmistrz i astrolog wyruszyli na długotrwałe poszukiwania, które przez piętnaście lat nie przyniosły rezultatu. W końcu postanowili się udać do rodzinnego miasta Droselmajera – Norymbergi. Mieszkał tam kuzyn zegarmistrza – tokarz lalek, złotnik i lakiernik, Krzysztof Zachariasz Droselmajer. Nadzwyczajnym zbiegiem okoliczności był on w posiadaniu orzecha Krakatuka, a w dodatku jego syn, delikatny i zgrabny młodzieniec, wydawał się odpowiedni do odegrania przepowiedzianej roli, co potwierdziły obserwacje gwiazd. Poza tym z wielką ochotą rozgryzał on orzechy dziewczętom odwiedzającym sklep ojca.
W królestwie gromadzili się młodzi ludzie, skuszeni obietnicą ręki księżniczki i następstwa tronu, jednak żadnemu nie udało się rozgryźć twardego orzecha. Tylko młody Droselmajer nie miał z tym najmniejszych kłopotów – Pirlipacie została przywrócona anielska uroda. Niestety, przy ostatnim kroku młodzieńca ze szpary w podłodze wyskoczyła Mysibaba – syn lalkarza potknął się i zmienił w równie jak do niedawna księżniczka paskudną istotę, z ogromną głową i wybałuszonymi oczami. Mysibaba przypłaciła swój czyn życiem, przydeptana pantoflem, ale w ostatnich słowach zapowiedziała zemstę, której miał dokonać jej syn, Mysi Król. Oczywiście o ślubie nie było mowy; Pirlipata nie chciała słyszeć o takim narzeczonym. Astrologowi udało się wyczytać w gwiazdach, że młody Droselmajer zostanie jednak księciem, a nawet królem, ale swą właściwą postać będzie mógł odzyskać dopiero wówczas, gdy zabije siedmiogłowego syna Mysibaby i gdy, mimo jego brzydoty, pokocha go jakaś dama.
Klara rozmyśla nad opowieścią chrzestnego ojca i niewdzięcznością księżniczki; przychodzi jej do głowy, że jej Dziadek do Orzechów, dowodzący jak książę armią lalek, jest tym miłym skrzywdzonym młodzieńcem. Przy najbliższej okazji wypytuje chrzestnego ojca, dlaczego nie chce pomóc swemu siostrzeńcowi, sędzia jednak odmawia wyjaśnień.
Jest noc; śpiącą Klarę budzą jakieś świsty i piski. To Król Myszy, żądający oddania mu wszystkich cukierków, bo inaczej zagryzie Dziadka do Orzechów. Dziewczynka spełnia żądanie mysiego króla, jednak to nie koniec – następnej nocy pada rozkaz oddania figurek z cukru. Zniszczenia słodyczy budzą niepokój rodziców, przekonanych, że w szafie z zabawkami grasują myszy; ojciec chrzestny zastawia skonstruowaną przez siebie pułapkę. Ta jednak zawodzi; Król Myszy żąda książek i sukienek Klary. Rankiem zrozpaczona dziewczynka, czując, że to nie koniec szantażu, idzie do szafy z zabawkami i zwierza się ze swoich trosk Dziadkowi do Orzechów. Mimo że od chwili uświadomienia sobie, kim jest naprawdę jej zabawka, unikała dotykania figurki, tym razem, widząc plamę krwi na jej szyi, ściera ją chusteczką. Pod wypływem tego dotyku Dziadek ożywa na tyle, by wyszeptać kilka słów wdzięczności i prośbę o dostarczenie mu broni – z resztą poradzi sobie sam. Wieczorem Klara opowiada o wszystkim bratu. Fred oddaje Dziadkowi pałasz jednego ze swoich oficerów, wyraża też zdecydowaną dezaprobatę wobec niegodnego munduru zachowania, jakiego ołowiani żołnierze dopuścili się w bitwie.
Tej nocy Klara nie może zmrużyć oka, w dodatku z bawialni dochodzą niezwykłe hałasy. Wreszcie pojawia się Dziadek do Orzechów i z ogromną wdzięcznością, przyklękając, ofiarowuje jej siedem koron Króla Myszy – dowód zwycięstwa. Prosi też dziewczynkę, by zechciała pójść z nim, gdyż chce jej pokazać kraj, którym włada. Przez szafę ubraniową wyruszają do niezwykłej krainy, gdzie budynki są zbudowane z najlepszych słodyczy, w rzekach płynie lemoniada, miód i inne słodkie napoje, a mieszkańcami są prześliczne figurki i lalki. Klara jest wszystkim zachwycona, a Dziadek na każdym kroku wychwala jej dobroć, odwagę i urodę. Sławią ją też mieszkańcy cudownej krainy, wiwatując na jej cześć. W końcu dziewczynkę otula mgła i wszystkie dziwy znikają z jej oczu...
Klara budzi się w swoim łóżeczku; opowiada matce, co zaszło, ta jednak traktuje tę historię jako piękny sen. Nie pomaga nawet pokazanie koron Króla Myszy; rodzice bardzo poważnie dopytują się, skąd je wzięła. Z opresji wybawia ją ojciec chrzestny, tłumacząc, że to dawny podarunek od niego. Mimo nalegań dziewczynki nie chce jednak potwierdzić jej opowieści, ani też przyznać się do pokrewieństwa z Dziadkiem do Orzechów. W jej słowa przestaje wierzyć nawet Fred. Wobec surowego zakazu rodziców Klara nie śmie opowiadać o swoich przygodach – pozostaje jej tylko możliwość rozmyślania o nich. Pewnego razu, rozmarzona, spogląda na Dziadka do Orzechów i w obecności ojca chrzestnego mówi w głos, że na miejscu księżniczki Pirlipaty nie wzgardziłaby kimś, kto tyle dla niej poświęcił – nawet, gdyby przestał być przystojnym młodzieńcem. W pokoju powstaje takie zamieszanie i hałas, że dziewczynka mdleje. Ocknąwszy się, widzi ojca chrzestnego trzymającego za rękę pięknego, zgrabnego chłopca, a matka tłumaczy jej, że to przybyły z wizytą siostrzeniec sędziego Droselmajera. Gdy dzieci zostają same, młody Droselmajer klęka przed nią i prosi o jej rękę, wyjaśniając, że to on był Dziadkiem do Orzechów i dzięki niej został wyzwolony ze złego czaru. Klara przyjmuje oświadczyny, a po latach zostaje królową krainy pełnej „najpiękniejszych i najcudowniejszych rzeczy, które się widzi, jeśli się patrzeć umie”.

ZORINA13

Dziadek do orzechów - Królewski Balet Klasyczny
Zapraszamy na niezapomniany spektakl baletowy "Dziadek do Orzechów"! To klasyczna opowieść, która zachwyci zarówno miłośników baletu, jak i osoby szukające niezapomnianych wrażeń kulturalnych.
Historia rozpoczyna się w Wigilię Bożego Narodzenia, gdy młoda dziewczynka o imieniu Klara otrzymuje od swojego dziadka tajemniczy prezent. Kiedy wszyscy zasną, zabawka ożywa, a Dziadek do Orzechów staje się prawdziwym księciem i zabiera Klarę do magicznego świata. Tam Klara spotyka cukrową wróżkę, walczące miotłami myszy, piękne baletnice oraz magiczne postacie z różnych krain.
Niezwykłe kostiumy, zapierające dech w piersiach układy taneczne oraz wyjątkowa muzyka Piotra Czajkowskiego sprawiają, że ten baletowy spektakl jest jednym z najbardziej wyczekiwanych przez naszą publiczność. To dzieło sztuki, które zrobi na Tobie ogromne wrażenie i pozostawi niezapomniane wspomnienia.
Nie przegap okazji, by zobaczyć "Dziadka do Orzechów" na własne oczy! To spektakl, który wciągnie Cię w magiczną, zimową atmosferę i pozwoli na chwilę przenieść się do innego świata.

Dziadek do orzechów to osadzona w bożonarodzeniowych realiach podróż do świata dziecięcej wyobraźni. Ten klasyczny balet z muzyką arcymistrza gatunku Piotra Czajkowskiego należy do ścisłego kanonu, ciesząc się niesłabnącą popularnością pomimo upływającego czasu. Warto zadać sobie pytanie, dla czego tak się dzieje? Zapewne każdy ma swoją, ze wszech miar uprawnioną odpowiedź: piękna muzyka, atmosfera świąt Bożego Narodzenia, choreograficzna maestria, czy wreszcie bogate kostiumy i scenografia. To wszystko znajdą Państwo i w realizacji Królewskiego Baletu Klasycznego, ale jest coś jeszcze, na co zwracamy baczną uwagę. Dziadek do orzechów to doskonała płaszczyzna międzypokoleniowych spotkań. Tutaj każde dziecko jest traktowane ze zrozumieniem i atencją godną dorosłych, a dorośli, niezależnie od wieku mają nadzwyczajną okazję by na nowo odkryć, odszukać w sobie dziecko. I tak, w świecie, który być może jak nigdy dotąd podzielił i odseparował od siebie generację nasz spektakl jawi się jako platforma integrująca nierzadko obce sobie, choć spokrewnione jednostki oraz dusze.