Serial Zorro

Kronikarz56

Hmm... W sumie to bardzo dobry pomysł. Myślę, że dałby sobie radę z tą rolą. Tylko kto by grał Elżbietę, a kto Justynę?

ZORINA13

Adriana Kalska Elżbieta.

Na Justynę nie mam na razie pomysłu.

Kronikarz56

Rozumiem. Bardzo ładna kobieta. Pasuje na Elżbietę. Justynę powinna z kolei zagrać aktorka, moim zdaniem, bardziej o prostej urodzie i może nieco bardziej erotyczna i mniej subtelna.

ZORINA13

Kronikarz56

Oślepiony Zenon Ziembiewicz rozmawiający z Elżbietą. Ostatnia scena wersji przedwojennej z 1938 roku. Zenona zagrał Jerzy Pichelski, a Elżbietą grała Elżbieta Barszczewska.

ZORINA13

Hubusiu opowiesz mi więcej o tej wersji przedwojennej.

Kronikarz56

Oczywiście. Wersja przedwojenna jest bardzo wierna książce, jedynie należy zauważyć pewne skrócenie fabuły, to znaczy wątek wrednej ciotki Elżbiety został prawie całkowicie pominięty. Jest on ukazany jedynie tyle, o ile, na tyle, na ile wiąże się on z wątkiem samej Elżbiety. Nie ma zatem powrotu syna ciotki, jego przeszłości, ich pogodzenia się i śmierci samej ciotki. Pominięto również wszelkie wątki polityczne, a zatem nie ma tutaj wątku, że Zenon został prezydentem miasta i ten starosta Czechliński kazał w imieniu Zenona strzelać do zbuntowanych robotników. Pokazali jedynie, iż Zenon został szefem jakiegoś przedsiębiorstwa i miał budować domy dla robotników, potem one się zaczęły rozpadać, dotacji na nowe zabrakło i jakieś tam inne matactwa wyszły. Jest oślepienie Zenona kwasem, ale potem zostaje on pod opieką Elżbiety i to on, a nie jak w książce Elżbieta, wypowiada te znamienite słowa na temat granicy, której nie wolno przekraczać. I film kończy się tym, że on załamany strzela sobie w głowę.

ZORINA13

To ciekawa zmiana, że to Zenon wypowiada te słowa o granicy.

Kronikarz56

Nie inaczej. Tutaj jest ciekawa zmiana, jakby on na końcu zrozumiał, co złego zrobił i karze siebie teraz za to, popełniając samobójstwo. Jak wiemy, w książce i w innych filmowych adaptacjach słowa o granicy wypowiada Elżbieta i to przed oblaniem Zenona kwasem, a z kolei Zenon te słowa po prostu wyśmiewa.

ZORINA13

Teraz ta opowieść wydaje mi się bardzo ciekawa, w liceum była dla mnie ta książka za ciężka, trudna i dziwna.

Kronikarz56

Kolejna cecha, która nas do siebie upodabnia. Bo ja miałem z tą książką dokładnie tak samo. Jako lektura wydawała mi się chwilami męcząca, a nawet nie wiem, czy nie psychiczna z tą swoją chwilami straszliwą treścią. Obecnie jednak już ta treść nie wydaje mi się taka straszliwa, bo widzieliśmy już w powieściach i filmach nie takie rzeczy. A poza tym, jako dorośli, o wiele lepiej rozumiemy powieść tej ponadczasowej powieści. A zwłaszcza jedno przesłanie. To o tym, że musi istnieć zawsze w naszym życiu pewna granica, której nie wolno przekroczyć i po której przekroczeniu już nic nigdy nie będzie takie samo w naszym życiu.

ZORINA13

Jeśli ma się pewne zasady, swoisty kręgosłup moralny, to trzeba się tych zasad trzymać.

Kronikarz56

Nie inaczej. Bardzo ciekawe jest to, że Zenon wyraźnie potępia ojca za brak posiadania kręgosłupa moralnego, a jednocześnie, kiedy ma ku temu okazję, sam zachowuje się w podobny sposób. Kiedy wszak matka mu stręczy Justynę, Zenon jakoś nie oponuje przeciwko temu. A jeśli nawet, to nie robi tego w sposób przekonujący i łatwo ulega pożądaniu.

ZORINA13

To już łatwo wytłumaczyć, że nieświadomie popełniamy błędy rodziców, bo nie znamy innego modelu.

Kronikarz56

Nie inaczej. Należy jednak zauważyć, że Zenon posiada pewne wyrzuty sumienia z powodu tego, co robi, ale nie są one na tyle silne, aby przestał to robić. Żałuje podjętego w młodości romansu z Justyną, ale nie ma on żadnych konsekwencji i mógłby się rozejść po kościach, gdyby nie to, że Zenon ponownie go nawiązuje i to wtedy, gdy jednocześnie zabiega o Elżbietę. I dodatkowo czuje z tego powodu złość jedynie na Justynę, nie na samego siebie. Sam początkowo widzi swoje wady, ale potem ostatecznie tylko w niej postrzega przyczynę swego upadku.