Serial Zorro

Kronikarz56

Pamiętam doskonale, że bardzo nie lubiłem tej książki w liceum. Wydawała mi się ona naprawdę dość okropna, ponura i straszna. Do tego ten wątek aborcji. Obecnie jednak uważam, że to świetna historia, choć zdecydowanie chwilami bardzo mroczna. Warto jednak ją znać, bo pokazuje nam bardzo ciekawy problem psychologiczny. Chodzi o sprawę granic, do jakich człowiek może się posunąć, aby nadal pozostać dobrym człowiekiem i po których przekroczeniu już nigdy nie będzie taki sam. Jakie będą te granice, gdzie dokładniej ustanowione? To już zależy od człowieka i jego sumienia. Albo braku tegoż sumienia.

ZORINA13

Człowiek powinien mieć jakieś zasady.
Inaczej traci szacunek do samego siebie.

Kronikarz56 · Wysłany: Nie 16:11, 23 Mar 2025 Temat postu:

Otóż to. O tym właśnie jest ta powieść. Proponuję w kolejnych postach dokonać dokładnej analizy postaci Zenona Ziembiewicza.

Ciekawym jednak aspektem książki jest to, iż Zenon Ziembiewicz naprawdę zachowuje się w sposób obrzydliwy. Wiele razy tłumaczy się tym, że przekracza on granice ustanowione przez samego siebie i to już dawno temu. Przecież Zenon już od dawna, widząc zachowanie swoich rodziców, po prostu jest nim zgorszony. Oburza go to, że ojciec zdradza matkę, a ta nie tylko na to pozwala, ale sama znajduje ojcu kochanki wśród dziewek folwarcznych, a więc i takich, które nie są w żaden sposób w stanie jej zaszkodzić. Zenon obiecuje sobie, iż nie będzie taki. A mimo to, kiedy matka jej podsyła Justynę, córkę ich gosposi jako kochankę, bez wahania korzysta z okazji i idzie z dziewczyną do łóżka. Już było to pierwsze złamanie zasad, jakie sobie ustanowił Zenon. Przecież obiecywał sobie, że nie będzie brał sobie kochanki podsuniętej mu przez rajfurkę w osobie swojej matki. A robi to. Mimo tego, zaczyna się coś, co potem Zenon zawsze nagminnie wykorzystywał. Zaczyna się tłumaczyć przed samym sobą. Wmawia sobie, że nie jest to złamanie swoich żelaznych zasad, ponieważ Justyna jest wolna i on jest wolny. Nikogo zatem nie zdradza i chociaż już robi coś, co wcześniej sam potępiał, tłumaczy się tym, że oboje są wolni i co za tym idzie, nikogo nie zdradzają. Dodatkowo jeszcze, jakby tego było mało, wmawia sobie, iż jest to coś na kształt genów, klątwy rodzinnej czy czegoś podobnego. A więc próbuje sam siebie przed samym sobą i swoim sumieniem usprawiedliwić. Później takiego rodzaju postępowanie, gdy pobłądzi stało się już tradycją. Robił to potem już nagminnie. A to dopiero początek.

ZORINA13

A co w zasadzie znaczy być porządnym człowiekiem ?
Gdzie leży właśnie ta granica ?