Serial Zorro

Kronikarz56

He he he. Nie inaczej. I jeszcze jedna z pań w tym filmie tłumaczyła Jane, że nie musi znać ona przecież Tołstoja, skoro pisze sama romansidła, a to żadna literatura Very Happy

ZORINA13

Anna Karenina to wbrew pozorom nie jest romans, tylko powieść o społecznej hipokryzji.

Kronikarz56

Nie inaczej, to prawda. Dlatego nie jest romans. Gdyby to był romans, to obowiązkowo ta historia zakończyłaby się szczęśliwie dla naszej pary kochanków.

ZORINA13

Powieść Lwa Tołstoja trafiła na ekrany około 30 razy. Jej ekranizacje powstawały już na początku XX wieku, w epoce kina niemego. W najsłynniejszej z nich, „Miłości", wystąpili Greta Garbo i John Gilbert. Film nakręcony przez Edmunda Gouldinga miał dwa zakończenia – tołstojowskie, tragiczne na Europę, i happy end, w którym stary Karenin umierał, a Anna z Wrońskim zostawali ze sobą na zawsze na Amerykę.

Kronikarz56

A to ciekawe. Naprawdę ciekawe. Adaptacja "ANNY KARENINY" posiadająca aż dwa zakończenia? Nie powiem, to bardzo ciekawy pomysł i zarazem interesujący Smile

To przy okazji dowód na to, jak bardzo Amerykanie uwielbiają happy endy Very Happy

ZORINA13

Zdrada – zarówno w życiu, jak i w literaturze – może być albo tragiczna, albo groteskowa. Ale czy to w jakikolwiek sposób zmienia dramat zdradzonego i zdradzającego? Przypadki Anny Kareniny i Emmy Bovary, kobiet, które za swoją zdradę płacą samobójstwem, pokazują, że jednak nie.

Czy Anna Karenina przyszła do Tołstoja we śnie, tak jak wspomina sam pisarz? I kiedy właściwie zobaczył swoją bohaterkę taką, jaką my ją dzisiaj znamy? Nie wiadomo. Proces powstawania dzieła jest równie tajemniczy u geniusza, jak i u zwykłego śmiertelnika. Kiedy i dlaczego narodził się mit Anny Kareniny, który przetrwał do dzisiaj i na który nakłada się także obraz Grety Garbo w oknie wagonu kolejowego na dworcu w Moskwie – tajemnicza twarz za szybą przesłonięta parą. I twarz Tatiany Samojłowej o ogromnych, lekko skośnych oczach, gdy po miłosnym spotkaniu z Wrońskim – w ciemnoniebieskiej, prawie granatowej sukni – piękna i nieobecna myślami przemierza amfiladę pokoi. Jej los w tym momencie jest już przesądzony. A także Anna Karenina Keiry Knightley i ta scena, kiedy przyspieszony rytm wachlarza przechodzi w tętent kopyt Frou-Frou, tuż przed wzięciem ostatniej przeszkody i na moment przed złamaniem karku. Czy już wówczas, gdy Wroński szeptał do Frou-Frou w czułym zapamiętaniu „moja piękna, moja śliczna”, Anna, niewinna ofiara własnej zdrady, leżała pod kołami pociągu?
Tołstoj, powołując Annę do istnienia, pokochał ją i pewnie w wielu momentach mógłby powiedzieć: „Anna Karenina to ja”. Bo chociaż rozpoczynając powieść, miał zamiar napiętnować kobietę złą i wiarołomną, która dopuściła się zdrady, niszcząc swój świat – zarówno ten, który porzuciła, jak i ten, który pragnęła zbudować z Wrońskim – to tragedia Anny Kareniny stała się w gruncie rzeczy oskarżeniem społeczeństwa.

Chociaż rozpoczynając powieść, Tołstoj miał zamiar napiętnować kobietę złą i wiarołomną, która dopuściła się zdrady, niszcząc swój świat – zarówno ten, który porzuciła, jak i ten, który pragnęła zbudować z Wrońskim – to tragedia Anny Kareniny stała się w gruncie rzeczy oskarżeniem społeczeństwa

Anna Piwkowska
Tylko czy Annę na pewno zniszczyło społeczeństwo, czy to nie ona sama zniszczyła siebie? Czy idąc za głosem własnego serca, nie powinniśmy jednak brać pod uwagę zasad rządzących społeczeństwem, które jest naszym naturalnym środowiskiem życia? Ale bywa przecież, że człowiek, powodowany jakąś wielką wewnętrzną siłą, łamie obowiązujące zasady. Dochodzi wówczas zazwyczaj do życiowego dramatu, czy nawet, jak chciał Tołstoj, do tragedii. Podobne przykłady niezgody między wewnętrznym głosem jednostki a społeczeństwem, które bywa opresyjne, możemy dostrzec w każdej epoce, także i naszej, pozornie demokratycznej i tolerancyjnej. W tym sensie „Anna Karenina” jest powieścią bardzo współczesną, ukazującą mechanizmy rządzące każdym społeczeństwem, niezależnie od epoki.
Wiktor Szkłowski w biografii Tołstoja wspomina, że Anna Karenina, kiedy po raz pierwszy zjawiła się w wyobraźni swego twórcy, miała być przeciętną kobietą ukaraną za niewybaczalną zdradę. W szkicu, czy może pierwszym zarysie powieści, bohaterka nazywa się Tatiana Sergiejewna, nosi żółtą suknię z czarnymi koronkami, krzykliwą i zbyt wydekoltowaną. Jej strój jest wyzywający, a ona sama prostacka i źle wychowana. Twarz ma rumianą, pozbawioną wdzięku i nieco bezmyślną. Jest wulgarna. Rękaw żółtej sukni raz po raz zsuwa się, odsłaniając ramię. Na pewno nie jest to dama, którą zachwycają się salony. Jej kochankiem miał być „śniady i nieokrzesany” Bałaszow. Złe maniery Tatiany przejawiają się i w tym, że zbyt głośno rozmawia i co chwila podnosi do ust sznur pereł, który przygryza zębami. Zdradę Tatiany i jej romans z Bałaszowem ocenilibyśmy na pewno bardziej jednoznacznie niż uczynek Anny. I na tym właśnie polega wielkość Tołstoja, że Tatiana to na pewno nie Anna.

W którym więc momencie Tatiana Sergiejewna stanie się królującą w arystokratycznych salonach Petersburga i Moskwy piękną, mądrą, dowcipną i utalentowaną Anną Kareniną? Kiedy Tołstoj zobaczy swoją Annę już całkowicie gotową na bal i na romans z mężczyzną, który stanie się jej największą miłością i największym nieszczęściem jej życia, a nie jak w pierwszej wersji, kiedy romans miał być niewybaczalnym cudzołóstwem? „Istotę [Anny] – charakteryzował swoją bohaterkę Tołstoj – przepełniał jakiś nadmiar, który pomimo jej woli przejawiał się to w blasku oczu, to w uśmiechu”[i]. Anna „zaćmiewała swą własną toaletę”, była osobą „naturalną, prostą, wykwintną, a zarazem wesołą i ożywioną”.
Na pamiętnym balu, gdzie ponownie spotyka Wrońskiego, Anna jest zmysłowa, tajemnicza i nieświadomie okrutna. Tołstoj każe nam patrzeć na nią oczyma głęboko zdradzonej i upokorzonej Kitty, która właśnie zrozumiała, że utraciła nie tylko narzeczonego, ale także niewinność i radość idącej na swój najważniejszy bal życia dziewczyny. Anna jest zachwycająca, „ale w tej piękności było coś przerażającego, coś okrutnego”. Kitty nigdy nie przebaczy Annie zdrady, zawiedzionego zaufania. Rozpacz Kitty kładzie się głębokim cieniem na postaci Anny już wtedy, na balu, gdy Anna jest tak bardzo urzekająca.

W powieści Tołstoja wiele kobiet z towarzystwa zdradza swoich mężów, choć możemy się tego jedynie domyślać. Trochę jak u Balzaka zdrada jest wręcz wpisana w ideę małżeństwa. Okazuje się jednak, że to nie zdrada przeraża, lecz… autentyczna miłość – uczciwa wobec samej siebie

Anna Piwkowska
Keira Knightley jako Anna Karenina w filmie Joe Wrighta z 2012 roku.

Kronikarz56

Osobiście jestem zdania, że ta powieść to po prostu literacki majstersztyk i dowód wielkiego geniuszu ze strony samego Tołstoja. Bo przecież, jeśli rzeczywiście pierwotnie Anna po prostu miała być występną kobietą zdradzającą swojego męża i dopiero z czasem awansowała ona postać bardziej skomplikowaną emocjonalnie, to jest po prostu genialne. Jestem naprawdę pod wrażeniem talentu Tołstoja. Jak to dobrze, że nasz mistrz nie zrealizował swoich pierwotnych planów, tylko je przerobił i to jeszcze w taki ciekawy sposób.

ZORINA13

Chcąc zacząć nowe życie u boku hrabiego Wrońskiego, Anna Karenina porzuca swojego męża.

Anna Karenina film 1985

Kronikarz56

Wiesz, jakby dzisiaj powstała "ANNA KARENINA", posiadałaby w sobie naprawdę więcej erotyzmu i więcej erotycznych opisów i wszyscy by ją czytali Very Happy

ZORINA13

Ależ to najbardziej erotyczna książka, tylko wymaga od czytelnika wyobraźni.

Kronikarz56

He he he. Tak mówisz? W zasadzie jednak trochę erotyzmu by się w tej powieści znalazło, ale tak jak powiedziałaś, wymaga to nieco wyobraźni ze strony czytelników.

ZORINA13

Kronikarz56

Dwie naprawdę niesamowicie genialne aktorki w roli Anny Kareniny. Wydaje mi się jednak, że nieco lepiej wypadła Sophie niż Vivien. Może dlatego, iż jako jest to wersja z lat 90 i mogli o wiele bardziej śmiało wszystko ukazać niż w wersji z lat 40. Mogli pokazać Sophie nagą na ekranie w zmysłowej scenie erotycznej z Wrońskim.

ZORINA13

Tak, w tej nowszej wersji jest więcej emocji.

Kronikarz56

I bardziej zmysłowe sceny erotyczne, moim zdaniem wielki atut tej wersji Very Happy