Serial Zorro

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 21:16, 22 Mar 2023 Temat postu:

Powieść też pokazuje ciekawy przypadek. Kiedy Sara ma pieniądze, wszyscy jej nadskakują, choć ona przecież ani przez chwilę o to nie prosi. Z kolei, kiedy ich nie ma, wychodzi na jaw, kto naprawdę był jej przyjacielem, a kto nie. Najbardziej obrzydliwa w tej kwestii okazuje się być oczywiście Maria Minchin. Nawet o wiele bardziej obrzydliwa od Lawinii, bo przynajmniej Lawinia nie była nigdy dobra dla Sary, nigdy nie udawała, że ją lubi i zawsze była wobec niej wroga. A panna Minchin? To po prostu wiedźma. Tylko jej dać miotłę, a odleci Very Happy

ZORINA13 · Wysłany: Sob 14:34, 25 Mar 2023 Temat postu: Mała księżniczka

Może odlecieć i nigdy nie wracać. Nikt jej nie lubi.

Kronikarz56

Osobiście jestem zawiedziony tym, że w oryginalnej książce nie ma kary żadnej dla panny Minchin za jej podłość. Naprawdę chętnie bym takie coś zobaczył, ale nie ma tego. Panna Minchin dalej robi swoje, choć jeśli wierzyć jej siostrze Amelii, możemy się domyślać, że ludzie się dowiedzą, jak potraktowała Sarę i w ten sposób straci ona swoje uczennice i jej szkoła upadnie. Ale autorka nie dała nam tego rodzaju uroczą satysfakcję.

ZORINA13

Prequel o Marii Mincim bym chętnie poczytała. Z jakiego była domu i co spowodowało, że była właśnie taka, a nie inna ?

Kronikarz56

Wiesz, nie ukrywam, że i ja bym takie dzieło przeczytał. Ale obawiam się, że raczej nikt takiego nie stworzy. Chyba, iż my sami weźmiemy się za taki projekt. Tylko, ja bym do tego dodał jeszcze opis wydarzeń z oryginalnej książki, ale z perspektywy panny Minchin. I dałbym zakończenie, w którym spotyka tę wiedźmę zasłużona kara. Bo trochę mnie smuci, iż ta wiedźma nie otrzymała kary za swoje czyny. Choć może utracić swoją pensję, kiedy prawda o tym, jak potraktowała Sarę wyjdzie na jaw. Co w sumie Amelia, jej siostra zapowiada to tej żmii.

ZORINA13

Dziś zapraszam do poznania klasyki gatunku, książki Frances Hodgson Burnett „Mała Księżniczka”. Ta angielska autorka (1894-1924) znana jest m.in z takich pozycji jak „Tajemniczy ogród”, “Mały lord”, czy “Kraina błękitnych kwiatów”. Pisarka po raz kolejny, wprowadza nas w piękny i mądry świat, gdzie zawsze zwycięża dobro. To książka opowiadająca o losach małej Sary, „księżniczki”, otoczonej bogactwem i przepychem, która w wyniku bankructwa i śmierci ojca staje się służącą. Całe jej dotychczasowe życie zmienia się diametralnie. Jednak Sara nie poddaje się i z pokorą przyjmuję nową sytuację, nie rezygnując ze swoich przekonań, nadal w głębi duszy pozostając księżniczką.
„Mała Księżniczka” to historia przekonująca, że jeżeli jesteśmy dobrzy, wytrwali, wrażliwi na innych, wierzy się w swoje marzenia, to wszystko jest możliwe.

Kronikarz56

Bardzo piękna książka, niestety chwilami trochę za smutna i dołująca, ale na szczęście wszystko kończy się w niej dobrze. Opowieść, którą na pewno jeszcze nieraz zechce się przeczytać. Chociaż zauważyłem, że większość ekranizacji zdecydowanie łagodzi chwilami nazbyt okrutny wymiar książki. Powieść nie tyle dla dzieci, co dla każdego, kto jest wrażliwy i kto cieszy się, kiedy urocza i dobra dziewczynka, pomimo ciężkiej sytuacji w życiu, zachowuje szlachetne cechy charakteru i zostaje w duchu wciąż małą księżniczką.

ZORINA13

Piękna historia dająca dużo nadziei.
To jakby historia Kopciuszka, której księciem z bajki okazuje się cudownie odnaleziony wujaszek milioner.

Kronikarz56 · Wysłany: Nie 16:43, 23 Mar 2025 Temat postu:

Owszem, wszystko się zgadza. Ale czy zauważyłaś, że w większości ekranizacji twórcy nie chcą aż za bardzo dołować widzów i samą bohaterkę, dlatego sprawiają, iż ojciec Sary przeżył i potem się cudownie odnajduje? Widziałem ten wątek w wersji filmowej z 1939 roku, w wersji z roku 1995 i jeszcze w pewnej animacji pełnometrażowej, gdzie również ojciec Sary przeżył i potem się odnalazł. Ponadto, adaptacje filmowe zwykle pomijają poczucie różnicy społecznej, jaka panowała między Sarą i Becky. W książce Becky do końca nazywa Sarę "panienką" i potem zostaje jej damą do towarzystwa. Lepszy los od pracy dla wiedźmy Minchin, ale wciąż różnica podkreślona. Z kolei w filmowych wersjach zwykle obie dziewczynki w niedoli stają się sobie całkowicie równe i mówią sobie po imieniu. Dodatkowo akcja książki dzieje się w ciągu kilku lat. Adaptacje filmowe wolą za to umieścić akcję w ciągu tylko jednego roku, jakby chcieli skrócić cierpienia Sary.

ZORINA13

Bohaterką powieści jest Sara Crewe. Poznajemy ją, kiedy ma siedem lat i jedzie na pensję pani Minchin w Lodynie. Wcześniej dziewczynka mieszkała wraz z ojcem, kapitanem Crewe’em w Bombaju w Indiach. Jej ojciec był bardzo bogaty, toteż właścicielka pensji traktowała ją jak księżniczkę. Mimo specjalnych względów Sara nie była zarozumiała Miała lalkę Emilkę, z którą lubiła rozmawiać. Zaprzyjaźniła się z Ermengardą, z której śmiały się inne uczennice, a małej, płaczliwej Lottie, zastąpiła mamę. Bohaterka okazała serce posługacze Rózi. Sara miała niezwykłą zdolność opowiadania historii, dzięki czemu polubiły ją inne uczennice. Wyjątkiem była Lawinia, która zazdrościła Sarze i z ironią nazywała ją małą księżniczką. Sama Sara lubiła sobie wyobrażać, że jest księżniczką. Pani Minchin zaczęła czuć niechęć do Sary, po nieporozumieniu na lekcji francuskiego. Była jednak dla niej miła, ponieważ ojciec bohaterki dużo płacił za jej utrzymanie. Wszystko zmieniło się, gdy dziewczynka skończyła jedenaście lat. Podczas przyjęcia urodzinowego przyszedł adwokat i oznajmił pani Minchin, że Sara została bez środków do życia. Kapitan Crewe popadł bowiem w długi z powodu nieudanej inwestycji w kopalnie diamentów, a później zmarł. W pierwszym odruchu pani Minchin chciała wyrzucić dziewczynkę na ulicę, ale ostatecznie pozwoliła jej zostać, pod warunkiem że będzie pracować na swoje utrzymanie. Odtąd bohaterka nosiła zniszczone ubrania, mieszkała w pokoiku na poddaszu i często głodowała. Potajemnie odwiedzały ją Ermengarda i Lottie. Dziewczynka mogła liczyć też na wsparcie Rózi. Mimo że Sara sama była biedna, pomagała innym, np. oddała większą część swoich bułeczek małej żebraczce. Dziewczynka lubiła obserwować Wielką Rodzinę, jak nazywała państwa Carmichaela (ich syn dał dziewczynce jałmużnę). Pan Carmichaela pracował dla przybysza z Indii i sąsiada dziewczynki – pana Carrisforda. Pewnego dnia, kiedy Sara podziwiała zachód słońca, zauważyła laskara, hinduskiego sekretarza pana Carmichaela – Rama Dassa. Odtąd mężczyźni pragnęli pomóc dziewczynce, potajemnie przynosili jej kolacje i drobne upominki. Tymczasem na polecenie Pan Carmichaela, pan Carrisford szukał zaginionej córki kapitana Crewe’a. Pan pana Carrisforda był to bowiem przyjaciel ojca Sary, właściciel kopalni diamentów. Choroba sprawiła, że stracił kontakt z kapitanem Crawe’m. Kiedy wyzdrowiał, dowiedział się, że ojciec Sary zmarł. Kapitan Crawe, umierając, był przekonany, że przyjaciel go oszukał i uciekł. Pan Carmichael domyślił się, że Sara może być córką kapitana, gdy zwróciła się do Rama Dassa po hindusku: laskar. Kiedy dziewczynka opowiedziała swoją historię, zgromadzeni byli pewni, że to córka kapitana. Sara dowiedziała się również, że przyjaciel ojca wcale go nie oszukał. Nie wróciła już na pensję. Postanowiła, że zrobi wszystko, by inni już nie głodowali. Poprosiła właścicielkę piekarni, która wzruszona jej postawą, zatrudniła małą żebraczkę, by pracownica rozdawała bułeczki biedakom na jej koszt.