Serial Zorro

ZORINA13

To mile co piszesz.

Kronikarz56

To szczera prawda. I uważam moją wersję "OPIUM W ROSOLE" za jedno z moich najlepszych dzieł. I pomyśleć, że miało to być krótkie opowiadanie, a rozwinęło się w ciekawą powieść pełną naprawdę dobrych pomysłów, z których wiele sama wymyśliłaś.

ZORINA13

Wyobraźni mi nie brakuje.

Kronikarz56

Dokładnie tak. Mnie również. Gdy dwie takie osoby połączą siły, mogą stworzyć naprawdę genialne dzieło. I ulepszyć nawet powieść uwielbianą swego czasu przez wielu czytelników.

ZORINA13

Opium w rosole” jest to powieść Małgorzaty Musierowicz. Książka została wydana w 1986 r. i jest
jednym z tomów „ Jeżycjady” – serii książek pisarki.
Historia ukazana w „Opium w rosole” dzieje się podczas niezwykle ciężkiego dla Polski czasu –
stanu wojennego. Poznań, rok 1983 – właśnie tu rozgrywa się akcja. Syreny samochodów
milicyjnych, widok czołgów na ulicach, wszechobecna cenzura, brak towarów na półkach i długie
kolejki do sklepów – tak wygląda komunistyczna rzeczywistość, z którą mierzą się na co dzień
bohaterowie powieści.
Główna postać – Aurelia Jedwabińska – nie ma dobrych
relacji ze swoją mamą. Ewa Jedwabińska jest bardzo
krytyczna wobec swojego dziecka, nie interesuje się
potrzebami córki i nie okazuje jej miłości. Aurelia,
poszukując bliskości i ciepła rodzinnego, zaczyna
odwiedzać obcych ludzi, którzy z czasem stają się jej
oddanymi przyjaciółmi. Pod pretekstem przyjścia na obiad,
dziewczynka szuka zainteresowania, chwili uwagi,
rozmowy, zaspokojenia poczucia akceptacji i
bezpieczeństwa.
Czy kłopoty bohaterów rozwiążą się? Czy mama Aurelii
przeżyje przemianę i zrozumie, że do zbudowania
prawdziwych więzi z córką potrzeba magicznej przyprawy –
„trochę serca”?

Kronikarz56

Bardzo ładny opis, jednak o czasach komuny niewiele tutaj się dowiemy. Prawdopodobnie z powodu cenzury, przez którą Musierowicz nie mogła pisać wprost o wielu rzeczach, chociażby o internowaniu Ignacego Borejko. Na szczęście ja, w swojej powieści, nie musiałem podlegać jakiekolwiek cenzurze politycznej i korzystając z tego, mogłem pisać o tym wszystkim wprost i bez obaw. Jak o tym myślę, to widzę, jak straszna jest cenzura polityczna i jak okrutnie blokuje ona wolnomyślicieli i artystów.

ZORINA13

Najlepsze filmy, seriale, najlepszy teatr był za komuny. Czerwonka dbała o kulturę.

Kronikarz56

To prawda i pomimo cenzury politycznej, potrafili wtedy stworzyć po prostu dzieła sztuki, będące wizytówką całego polskiego narodu. Dzisiaj zdecydowanie bardzo tego brak.

ZORINA13

Owszem, prawie wszystko jest takie płaskie.

Kronikarz56

Dokładnie tak. I dodatkowo jeszcze warto zauważyć, że nawet takie naiwne w swojej fabule "OPIUM W ROSOLE" jest dużo lepszym dziełem młodzieżowym niż wiele współczesnych powieści tego gatunku.

ZORINA13

Fajna byłaby filmowa wersja tej książki.
Zwłaszcza, teraz gdy wraca moda na filmy, których akcja toczy się w PRL.

Kronikarz56

Tak, zgadzam się. Ale jeszcze lepsza byłaby filmowa wersja mojej wersji tej historii. Przynajmniej Maciek i Kreska byliby tam ciekawszymi postaciami, a Piotr i Gabrysia byliby razem, zaś Ewa byłaby o wiele bardziej rozbudowaną postacią.

ZORINA13

Kiedyś informacje o stanie wojennym sprowadzały się do ogólnych stwierdzeń, że tego dnia zabrakło Teleranka, ale Jaruzelski był w sumie okey, nie było tak źle i nikomu nic się nie stało. To dla mnie w sumie prehistoria, dziaderska legenda, choć korzenie obecnych podziałów politycznych i społecznych sięgają właśnie czasów Solidarności i pierwszych lat transformacji.
Ty ciekawie opisałeś ich codzienny los. Co system zrobił z tymi ludźmi jak ich przemielił wewnętrznie. Stworzyłeś mozaikę barwnych postaci, którą można przełożyć na język kina.
Bo stan wojenny to nie jedynie zima, czołg przed warszawskim kina Moskwa.
Ten okres trwał znacznie dłużej, aż do lipca 1983.
Nie skupiłeś się na tłumach, które wychodziły wówczas na ulicach. Dla ciebie liczą się pojedyncze osoby.
Maciek jasny i czysty w środku ,stanowi idealną przeciwwagę dla całego systemu.

Kronikarz56

Dziękuję, moja słodka recenzentko. Wiesz, muszę Ci powiedzieć, że bardzo przyjemnie się czuję, kiedy czytam Twoje słowa. Tak, jakby moja powieść była bestsellerem i dostała właśnie z tego powodu profesjonalną recenzję. A i owszem, przecież wtedy też żyli prawdziwi ludzie, mający swoje własne życie, własne przemyślenia, własne uczucia itd. Jak słusznie zauważyłaś, mnie nie interesuje tłum. Mnie ciekawią wyciągnięte z tego tłumu jednostki. One mnie ciekawią, a zwłaszcza te mające uczucia dość podobne do mnie. Takie, z którymi choć częściowo mogę się utożsamić.

Maciek i Piotr reprezentują u mnie, jak zapewne zauważyłaś, różne podejście do życia, do świata i panujących w nim zasad. Oboje w wielu sprawach się zgadzają, ale sprawy dotyczące świata i miłości zdecydowanie ich dzielą. Zapewne wiesz, co mam na myśli Smile

ZORINA13

Piotr podchodzi do życia realistycznie i trzeźwo, bez romantycznych okularów.
Maciek z kolei ma w sobie więcej złudzeń.