Serial Zorro

Kronikarz56

Książka jest naprawdę ładna, ale trudno zaprzeczyć temu, że zarzuty wobec niej są jak najbardziej prawdziwe. Kasia rzeczywiście jest małym łobuzem i rozpieszczona do granic możliwości, ale na szczęście się zmienia i staje się dobrą siostrzyczką dla Agnieszki i swojego brata, znacznie milsza też dla koleżanek i wszystkich. Najlepszym tego przykładem jest to, że kiedy w ostatnim rozdziale bawi się z koleżankami w statek piracki, ona nie zostaje wybrana kapitanem i się z tym godzi stwierdzając, że nie zawsze można być wodzem.

Jednak wady książki trochę nam psują odbiór tej powieści. Patriarchat jest tu mocno widoczny, mama idzie do szpitala, a potem tata i syn nie bardzo sobie ze wszystkim radzą pod jej nieobecność. A do tego starsze dziecko, czyli syn jest wychowany tak, że ma ustępować we wszystkim Kasia, bo ta jest młodsza, co potem Kasia bezczelnie wykorzystuje i jej brata słusznie to zaczyna drażnić. Jednak podejście brata też nie jest właściwie do Kasi, ponieważ wiele razy z pogardą oraz wyższością podchodzi do siostrzyczki. Dopiero, kiedy Kasia martwi się o zdrowie Agnieszki, zaczyna się przejmować tym, co ta mała istotka czuje i pociesza ją, obiecuje sam sobie być lepszym bratem dla obu siostrzyczek. Ale z Kasią jest największy problem. Jest taka i owaka, nie można zaprzeczyć. Ale jak słusznie zauważyli krytycy, jak może być inna, skoro rodzice tak ją wychowali i wpoili w nią przekonanie, że skoro jest młodsza w rodzeństwie, to wszystko jej wolno? A do tego nic jej nie mówią o tym, że mama jest w ciąży i będzie kolejne dziecko w rodzinie. Stawiają ją przed faktem dokonanym i dziwią się potem, że Kasia jest tym oburzona. Dodatkowo matka musi koniecznie iść na spotkanie komitetu blokowego, bo to takie ważne, a Agnieszkę zostawia pod opieką Kasi, "bo to już takie duże, prawie dorosłe dziecko". Nieodpowiedzialność tych rodziców po prostu razi. Ale może właśnie tak powinno w tej książce być? Abyśmy my, dorośli, czytając tę powieść po latach, wyciągnęli z tego należyte wnioski? Jeśli tak, to zachowanie rodziców ma sens. Jedyne, co smuci w tej powieści, że o ile dzieci zmieniają się na lepsze, zwłaszcza Kasia, nie widać jakieś zmiany u ich rodziców. Wydają się być dokładnie tacy sami, jak na początku historii. Trochę szkoda.

Ale czy to znaczy, że ta książka jest zła? Zdecydowanie nie. Ale nie jest to, wbrew pozorom, tylko i wyłącznie powieść dla dzieci. To opowieść o wadach dorosłych, którzy źle wychowują swoje dzieci i ma to chwilami bardzo nieprzyjemne skutki. Nie wiem oczywiście, czy autorce właśnie o to wszystko, o czym mówimy chodziło, ale nawet jeśli nie, to my możemy tak właśnie to interpretować, bo sztuka interpretacji to coś, co naprawdę warto rozwijać Smile

ZORINA13

Interpretacja utworu literackiego jest dużo szerszą niż to twierdzi polska szkoła.

Kronikarz56 · Wysłany: Nie 16:21, 23 Mar 2025 Temat postu:

Właśnie tak. Niedawno sobie przypomniałem tę powieść i muszę powiedzieć, że ta książka jest bardzo ciekawa i niekiedy naprawdę bardzo satyryczna. Rodzice Kasi zdecydowanie nie dorośli do swojej roli, a poziom ich nieodpowiedzialności jest chwilami karykaturalny. Najpierw uczą syna, aby rozpieszczał Kasię i we wszystkim jej ustępował, a potem oczekują od Kasi takiego samego zachowania wobec Agnieszki. Nic nie mówią o narodzinach kolejnego dziecka, nie przygotowują dzieci do tego, a potem się dziwią, iż Kasia jest zazdrosna. Ponadto sami zachęcają Kasię do tego, aby opowiadała w sposób przedrzeźniający o jej koleżankach, a potem się dziwią, iż dziewczyna jest zarozumiała i niekiedy nawet agresywna w stosunku do innych dzieci, gdy te jej się narażą. Najlepszym tego przykładem jest scena, gdy Kasia kłamie, iż widziała pewną bajkę, na którą tata jej nie zabrał, bo była niegrzeczna i ma słabe oceny, to wychodzi na jaw i dzieci śmieją się z niej. Najwięcej kpi z niej jeden chłopiec. Kasia w furii rzuca w niego pomidorem, niszcząc mu w ten sposób drogie ubranie i nie ma wcale wyrzutów sumienia z powodu tego. Kasia też lubi rządzić, nauczona w domu, że starszy brat we wszystkim "ma obowiązek" jej ustępować, oczekuje, iż wszyscy będą to robić i obraża się, gdy jest inaczej. Więcej, przecież krzyczy na małą Agnieszkę i przez chwilę zastanawia się, czy jej nie uderzyć, kiedy tylko zostaje z siostrą sama. Ale przecież Kasia się zmienia, do czego przyczynia się szok w postaci choroby siostrzyczki i tak zaczyna się stopniowa zmiana charakteru postaci. Ale co z rodzicami? Oni wciąż są tacy sami. Więcej, ojciec z bratem o mało nie demolują kuchni, nie umiejąc zrobić czegoś tak prozaicznego jak ugotować mleko czy usmażyć jajka. Mama Kasi zostawia ją z Agnieszką, bo musi koniecznie iść na spotkanie z komitetem blokowym i obarcza obowiązkiem opieki nad młodszym dzieckiem Kasię, bo to przecież już takie duże dziecko i da sobie radę. Po prostu kpina. OK, wtedy były inne czasy i od dzieci oczekiwano szybszego nabrania odpowiedzialności za siebie i młodsze rodzeństwo, ale mimo wszystko dzisiaj wydaje się to co najmniej dwuznaczne.

Nie wiem, czy autorka książki chciała stworzyć karykaturę nieodpowiedzialnych rodziców. Ale taką właśnie karykaturę odnajduję w tej powieści i dlatego jest ona, moim zdaniem, taka dobra.

ZORINA13

Kasia jest uczennicą drugiej klasy, ma osiem lat i nigdy nie uśmiecha się na powitanie. Jest oczkiem w głowie rodziców, dziadka Hilarego i cioci Krystyny (Kloci). Ma starszego brata, Jurka. Dziewczynka lubi być w centrum uwagi. Jest wzorową uczennicą. Wszystko się zmienia, gdy na świat przychodzi młodsza siostra bohaterki – Agnieszka. Rodzice nie mają dla Kasi tyle czasu, co kiedyś. Dziewczynka jest zazdrosna i zła. Przynosi złe oceny i staje się niemiła dla koleżanek i kolegów z klasy, by zwrócić na siebie uwagę rodziców. Pewnego dnia mama prosi Kasię, by zajęła się młodszą siostrą. Bohaterka nawet nie zagląda do pokoju małej, a kiedy słyszy jej płacz okazuje się, że okno jest szeroko otwarte, a dziewczynka zaplątała się w kocyk i leży twarzą na poduszce, przez co zaczyna się dusić. Kasia ratuje ją w ostatniej chwili. Bohaterka wkrótce poprawia oceny i ma coraz lepsze stosunki z koleżankami. Niestety wkrótce okazuje się, że Agnieszka ma zapalenie płuc. Kasia martwi się o nią. To wydarzenia sprawia, że bohaterka zmienia stosunek do starszej siostry. Na szczęście z dnia na dzień mała czuje się coraz lepiej. Kasia zauważa, że Agnieszka jest śliczna i że po raz pierwszy się do niej uśmiechnęła. Kasia obiecuje, że kiedy siostra podrośnie będzie odprowadzać ją do przedszkola, a teraz dumnie pcha jej wózek.