Serial Zorro

Kronikarz56

Margaret Mitchell z wydawaniem jej najlepszej i chyba jedynej książki.

ZORINA13

Brawo dla tej pani za stworzenie tak ciekawych bohaterów. A u mnie Bonnie dorasta i jest mimo różnych problemów szczęśliwa.

Kronikarz56

I bardzo mi się podoba ta wizja. I jeszcze to, że ostatecznie wiąże się z synem Ashleya, co łączy całkiem obie rodziny i niszczy wszelkie niesnaski między nimi. No i jeszcze ta cudowna scena nad jeziorem Smile

ZORINA13

Dziękuje to bardzo miłe.

Kronikarz56

Ależ nie ma za co. Naprawdę z Twojej wersji wydarzeń bije prawdziwa radość, szczęście i tyle miłości, że po prostu aż przyjemnie się to czyta. Moim zdaniem to jest jedyna prawdziwa wersja wydarzeń i mnie ona będzie chyba już stale zachwycać Smile

ZORINA13

Cammie King, właściwie Eleanore Cammack King (ur. 5 sierpnia 1934 w Los Angeles, zm. 1 września 2010[1] w Fort Bragg) – amerykańska aktorka dziecięca.
W Przeminęło z wiatrem zagrała rolę córki Scarlett O’Hara i Rhetta Butlera – Bonnie. Była to jej jedyna większa rola. Oprócz tego pojawiła się jedynie (niewymieniona w czołówce) w filmie Blondie Meets the Boss (1939) i użyczyła głosu postaci Felince w disneyowskiej kreskówce Bambi (1942).

Ukończyła studia dziennikarskie, a następnie pracowała jako redaktorka i szefowa muzeum[2].

Zmarła na raka płuc[2].

Kronikarz56

To bardzo ciekawe. Teraz mnie zaskoczyłaś. Nie wiedziałem, że mała i słodka Bonnie była głosem Felinki w bajce Disneya "BAMBI". To interesujące. Szkoda, że nie zrobiła kariery aktorskiej.

ZORINA13

Kronikarz56

ZORINA13

Kronikarz56

Jeden z najsłynniejszych cytatów nie tylko z tego filmu, ale przy okazji jeszcze jeden z najsłynniejszych filmowych cytatów na świecie. Jak wiesz, w oryginale ten tekst jest wulgarny i wtedy szokował ludzi. I to naprawdę bardzo mocno. Podziwiam wszak odwagę filmowców, że odważyli się coś takiego umieścić na ekranie.

ZORINA13

Przedstawiany państwu „ciąg dalszy” losów bohaterów „Przeminęło z wiatrem” nie jest kontynuacją na serio, taką jaką tworzy A. Ripley. Pokrewieństwo między książką M.M. a tym co przedstawiamy jest zbliżone - choć i różne - do układu „Trędowata” - „Na ustach grzechu”. Z tym zastrzeżeniem, że nasz „ciąg dalszy” losów Scarlett O'Hara i Retta Butlera, jest bardziej pastiszem niż parodią. Jest to zresztą rzecz niewielka, nie przekraczająca 150 stron maszynopisu i napisana w sposób typowy dla utworu inspirowanego. Autorka wprawdzie kontynuuje dzieło M.M., ale czyni to z przymrużeniem oka i stara się ujawnić jak najwięcej słabości romansowego wątku