Serial Zorro

Kronikarz56

No cóż... Swoją drogą to przerażające, jak nienawiść między rodzicami przechodzi na dzieci i córka mściła się na synu kobiety, która skrzywdziła kiedyś jej ojca.

ZORINA13

Ta Martynka strasznie mnie wkurzała, te jej gierki, kłamstwa i głupota.
Zwłaszcza że jej ojciec nic nie wiedział, że ma takie plany a jak się wydało, był na nią wściekły.
Czy ona nie rozumie, że życie to nie są jej warsztaty teatralne i nie wolno się bawić ludzkimi uczuciami ?

Kronikarz56

Ano właśnie. Potrafiłbym jeszcze zrozumieć (częściowo, oczywiście) jej zachowanie, gdyby jej ojciec naprawdę cierpiał całe lata i nigdy nie był w pełni szczęśliwy z powodu tej pierwszej, nieudanej miłości i sam marzyłby o ukaraniu tej kobiety albo po prostu był nieszczęśliwy z jej powodu i nie umiał normalnie żyć. Wtedy zachowanie Martyny jeszcze można by zrozumieć. Ale w takim wypadku nie jest ono możliwe do zrozumienia. Jest okrutne, podłe i po prostu odpychające. I tak oto z powodu błędu matki syn teraz cierpi. A córka tego pana zrobiła niemalże to samo swojego chłopakowi, co jego matka jej ojcu. I co? Spirala nienawiści idzie w ruch. I kto jest w ten sposób szczęśliwy i ma satysfakcję? Nikt. A kto cierpi? Wszyscy. I po co to wszystko? Po co ta cała nienawiść? Po co krzywdzenie niewinnych rykoszetem?

ZORINA13

To znaczy ojciec Martyny rozstał się z żoną, ale ona była okropna, myślała tylko o kasie.

Kronikarz56

No właśnie i potem Martynka kochała bezgranicznie ojca i uważała, że powinna pomścić jego krzywdy. Chociaż on wcale tego od niej nie żądał, a wręcz był oburzony jej zachowaniem. Dziwne jest jednak to, że Tina potem twierdzi, że najgorsze w tym wszystkim jest to, iż naprawdę pokochała Kacpra i ta świadomość ją boli. Tylko teraz pytanie: czy mówi to szczerze, czy znowu nasza przyszła aktorka bierze udział w przedstawieniu i gra swoją rolę?

ZORINA13

Myślę, że naprawdę jej się podobał.
Kacper był w porządku i zasłużył na sympatyczniejszą dziewczynę.

Kronikarz56

Dokładnie i dlatego powinien ostatecznie być z Platyną, a Tina powinna dać mu spokój. Są bowiem grzechy, których raczej nie można przebaczyć. A jeśli nawet, to nie na tyle, aby znowu z kimś być. Uważam, że zachowanie Tiny takie właśnie jest. Można jej ostatecznie wybaczyć, ale Kacper nie powinien już z nią być. Platyna z kolei powinna mu pomóc się po tym podnieść i zostać jego ukochaną i dać mu szczęście. Szkoda, że autorka urywa zakończenie. Ale wobec tego możemy sami sobie dorobić w wyobraźni zakończenie. Takie, jakie nam się podoba i przy okazji wydaje się prawdopodobne.

ZORINA13

Na tym polega siła wyobraźni.

Kronikarz56

Nie inaczej. A oboje zdecydowanie wyobraźnię posiadamy i dzięki niej umiemy sobie dopowiedzieć to, czego książka nie robi.

ZORINA13

Kronikarz56 · Wysłany: Nie 0:40, 06 Mar 2022 Temat postu:

Wydaje mi się, że Siesickiej niestety po latach zabrakło wyobraźni. "PEJZAŻ SENTYMENTALNY", pomimo naprawdę dobrych momentów, jest powieścią niezwykle gorzką i przykrą. Do tego urwaną, jakby sama autorka łatwo do tego dzieło straciła serce. Nie wiem, czy dobrze interpretuję, ale tak jakoś czułem to podczas lektury.

ZORINA13

Tak, jest w tej opowieści jakaś gorycz.

Kronikarz56 · Wysłany: Czw 0:34, 24 Mar 2022 Temat postu:

No właśnie. Zwłaszcza widać to w relacji głównych bohaterów poprzedniej części. Niby wydają się być szczęśliwi, ale prawda jest taka, że nigdy nie zapomnieli o sobie nawzajem, o swoim uczuciu i kolejne związki po prostu były beznadziejne. I jednak może lepiej było trzymać się pierwszej miłości zamiast ganiać za czymś nowym i nieznanym?

ZORINA13

Ten inny był ojcem Kacpra i to jego kochała naprawdę.

Kronikarz56

Uhm. Ale on nie kochał jej. Bo gdyby nie kochał, nie włóczyłby się po tych przeklętych górach i nie ryzykowałby życia dla głupiej podniety. Ważniejsza byłaby dla niego rodzina. Wychodzi na to, że jej mąż to był nieodpowiedzialny gnojek, który zrobił jej dziecko i pojechał w świat i oddał życie za swoje pasje, mając w nosie, że może zginąć i co żona i synek o tym pomyślą. Istotnie, jest kogo kochać. Niektórzy ludzie są po prostu beznadziejni. Odrzucają szczerze je kochających ludzi na rzecz tych, co nigdy im szczęścia nie dadzą, ale pędzą w ich kierunku jak ćma do światła, aby spłonąć w ich blasku. Ludzie naprawdę są żałośni. I jest ich coraz więcej, tych żałosnych. Ta książka wydaje się przed nimi ostrzegać.