Serial Zorro

ZORINA13

Alehadro: Izabelo, Diego nie jest twoim synem.
Izabela: Jak to ? Przecież go urodziłam.
Alehadro: Wmówiłem ci to w czasie amnezji.
Izabela: Przecież wszyscy wciąż dzwonią z gratulacjami.
Alehadro: Dzwonią, bo w Simplusie mają rozmowy za darmo.

Kronikarz56

MONASTARIO: Kacie, czyń swoją powinność.
ALEJANDRO: Ale nasmarowałeś, chamie, pętelkę woskiem? Bo mam strasznie delikatną szyję.
MONASTARIO: Macie jakieś ostatnie życzenie?
ALEJANDRO: Owszem, Monastario. Prosimy tu pięknie do nas. Ja chętnie ustąpię ci swoją pętelkę. Będzie ci pasować, słowo honoru.
TORRES: Swój do swego ciągnie, dworska gnido. Ja w takim towarzystwie wisiał nie będę. Kapitanie, ja mam ostatnie życzenie! Domagam się innej szubienicy!

ZORINA13

Alejandro: Zawsze pan trzyma pieniądze w koszu z brudną bielizną?
Monastario: Tak, oczywiście. Zawsze… zawsze… A marmoladę i proszek do zębów w skarpetach, pan nie?

Kronikarz56

ALEJANDRO: Ten świat oszalał. I co to w zasadzie są te jakieś wybory?
ESTEBAN: Wybory to taki proces, w którym ludzie wybierają, ich zdaniem, najlepszego przywódcę, głosują na niego i ten kandydat, który ma najwięcej głosów, zostaje wybrany i sprawuje potem dany urząd.
ALEJANDRO: A czy trzeba mieć jakieś kwalifikacje do tej pracy?
DIEGO: Zapomnij, tato. Jak się posiada kwalifikacje, to się dostaję taką posadę z miejsca.
ALEJANDRO: Czyli startują do wyborów ci, którzy nie mają kwalifikacji?
DIEGO: Tak, taki Bernardo na przykład. Byłby świetnym burmistrzem, tak swoją drogą.
ESTEBAN: A wiesz, że to dobry pomysł?
ALEJANDRO: Czy mam wam przypomnieć, że nie rozumiemy niczego, co mówi do nas Bernardo? Chociaż... W sumie to nawet lepiej w polityce. Bernardo, masz mój głos!

ZORINA13

Diego: Anna Maria przestała się do mnie odzywać.
Alejandro: To masz szczęście synu.

Kronikarz56

ALEJANDRO: Ten Monastario to straszny łajdak i grzesznik.
TORRES: Racja. Co zatem na niego mamy?
ALEJANDRO: Obcięcie głowy. Obcięcie rąk i nóg. Wsadzenie żywcem w mrowisku. Zabicie szpadą zwykłe i zabicie szpadą z rozpruciem brzucha.
PINIA: Nie, panowie. To nie uchodzi. To szlachcic!
ALEJANDRO: Damy mu więc kary szlacheckie? A jakie mamy? Powieszenie zwykłe za szyję i powieszenie niezwykłe za nogi.
TORRES: Ale powiesić szlachcica? Nie, to by było chyba za lekkie.
ALEJANDRO: To ćwiartowanie. Mamy też kilka rodzajów tej pięknej śmierci. Ćwiartowanie po śmierci i ćwiartowanie na żywca. Te zaś dzielimy na ćwiatorwanie zwykłe i ćwiartowanie z posoleniem.
TORRES: A powieszenie za żebro na haku?
ALEJANDRO: To przysługuje największym. Tym, którzy stoją za takimi łajdakami. A z nim trzeba raz, a dobrze.
TORRES: Też prawda, Alejandro. Też prawda.
ZORRO: Dobra, panowie. Dosyć tych żartów.
ALEJANDRO: Nie będzie ćwiartowania?
ZORRO: Nie. Zapomnieliście, że to serial Disneya? Wiek docelowy: od siedmiu lat. Nie wolno nam pokazywać takich scen.
TORRES: A może można za kulisami?
ZORRO: Nie, przykro mi. Pewne zasady obowiązują.
ALEJANDRO: Cholerny kodeks Haysa! Wiąże nam ręce, jak zawsze!

ZORINA13

Diego: Mogę wymyślić przynajmniej sześć dobrych powodów, dlaczego nie powinienem jechać.
Alehadro: A ja mogę wymyślić jeden dobry powód, dla którego powinieneś.
Diego: Jaki?
Alejandro: Poprosiłem cię o to.

Kronikarz56

ESTEBAN: Nie jestem pewien, czy to możliwe.
ALEJANDRO: Ale ja jestem pewien tego, co mówię. Zorro może być kobietą.
ESTEBAN: Zorro babą? Baba rozbójnikiem? Kto to słyszał?
ALEJANDRO: Ja słyszałem. Bywały takie sytuacje, że kobiety były rozbójnikami, nawet piratami. Taka na przykład...
ESTEBAN: Elena?
ALEJANDRO: Nie, nie Elena. Czekaj, bo zapomniałem... A! Już wiem! Mary Read! Ta to miała krzepę! Cały regiment wojska obaliła!
ESTEBAN: Tak, obaliła. Chyba na siano cały regiment obaliła. A tak, to każda potrafi.
ALEJANDRO: Każda? Regiment?
ESTEBAN: No dobra. Regiment to może nie każda.

ZORINA13

Esteban: Jesteś chory? Na co?
Alejandro: Nie ma zdrowych, Esteban. Są tylko nieprzebadani.

Kronikarz56

DIEGO: Ojcze, ja nadal uważam, że ten pomysł jest bardzo zły.
ALEJANDRO: Ale co jest niby w tym wszystkim złego?
DIEGO: To, że napaść na koszary nie ma w ogóle szans.
ALEJANDRO: A to niby dlaczego?
DIEGO: Już mówię. A zatem... Na zrzut lotniczy nie mamy co liczyć, jest początek XIX wieku. Europa jest za daleko, a nawet gdyby była bliżej, to i tak by palcem nie kiwnęła, jak zwykle zresztą. To po prostu się nie uda.
ALEJANDRO: Nie myśl tak negatywnie, synku. Jakoś to będzie.
DIEGO: Jakoś to będzie, to jest bardzo niedopracowany plan.
ALEJANDRO: Och, Diego. Zasmucasz mnie. Sądziłem, że pozwolisz starszemu panu na odrobinę relaksu i tym, aby znowu poczuł się ważny. A ty zawsze mi psujesz dobrą zabawę. Wiesz co?
DIEGO: Co takiego, ojcze?
ALEJANDRO: Dochodzę do wniosku, że albo ty nie jesteś moim synem, albo masz rozum po matce.

ZORINA13

ALEJANDRO: To tutaj poznałem twoją mamę.
Diego: Naprawdę?
Alejandro: Tak. Byłem mniej więcej w twoim wieku.
Diego: A jaki wtedy byłeś?
Alejandro: Jaki? No cóż... Byłem dokładnie taki jak ty.

Kronikarz56

DIEGO: Ależ ojcze, co ty wyprawiasz?
ALEJANDRO: Jak to, co, drogi synu? Szykuję się do buntu przeciwko Monastario!
DIEGO: Ale ojcze! Ile razy mam ci jeszcze powtarzać, że nie macie szans z nim wygrać?
ALEJANDRO: Tyle, ile tylko chcesz. Ale ja i tak swoje wiem.
DIEGO: Ale ojcze, przecież to zbyt wielkie ryzyko.
ALEJANDRO: Być może.
DIEGO: Pewna śmierć.
ALEJANDRO: I owszem.
DIEGO: Zerowe szanse powodzenia.
ALEJANDRO: Racja, więc na co my jeszcze czekamy?

ZORINA13

Ja tam jestem za równouprawnieniem, ale kobieta ma słuchać męża!

Kronikarz56

DIEGO: Wyobraźcie sobie, że alkad ogłosił nabór na osobę, które odegra rolę Świętego Mikołaja dla miejscowych dzieci.
ALEJANDRO: Z przyjemnością zagram tę rolę.
GARCIA: Proszę wybaczyć, Don Alejandro, ale uważam, że ja lepiej nadaję się do tej roli.
ALEJANDRO: A to niby dlaczego?
GARCIA: Mam do tego naturalne predyspozycje.
ALEJANDRO: Ale ja posiadam więcej talentu.
GARCIA: Ale to mnie dzieci raz pomyliły ze Świętym Mikołajem!
ALEJANDRO: Ale to ja mam legitymację Świętego Mikołaja z czasów poprzednich świąt!
GARCIA: Ale ja wyhodowałem w tym celu odpowiedni brzuch!
ALEJANDRO: Wielka mi sztuka, wyhodować takie brzuszysko!
GARCIA: Zjadłem dużo cholesterolu, żeby go wyhodować!
ALEJANDRO: Ja mogę zrobić dokładnie to samo, ale w znacznie krótszym czasie!
GARCIA: Już to widzę!
DIEGO: Spokój, dzieciaki!
ALEJANDRO: Słucham, synu? Jak ty do mnie mówisz?
GARCIA: Albo do mnie?
DIEGO: Nie sądzicie, moi panowie, że kłócicie się o byle co? Przecież w święta chodzi przede wszystkim o to, aby uszczęśliwić dzieciaki. A dzieciaków w Los Angeles jest wiele. Czy nie sądzicie, że lepiej by było, gdybyście połączyli siły i wspólnie rozdali im prezenty jako Święci Mikołajowie?
ALEJANDRO: W zasadzie to prawda. Masz rację, synu. Sierżancie, proponuję zatem kontynuować naszą rywalizację o to, kto jest lepszym Mikołajem w nieco innym czasie.
GARCIA: Bardzo dobry pomysł, Don Alejandro. Na razie wspólnie starajmy się uszczęśliwić wszystkich fanów przygód Zorro w tej okolicy. A posprzeczać się jeszcze zdążymy.

ZORINA13

-Masz trzech wspaniałych synów.
-Dzieci to połowa szczęścia.
-Połowa ?
-Dzieci to nie wszystko.