Serial Zorro

Kronikarz56

ANITA: Diego, ale ja po ślubie chcę zostać w Los Angeles.
DIEGO: Postanowiłem, jedziemy do Hiszpanii i koniec.
(Anita zaczyna płakać, przychodzi Inez)
INEZ: Co się stało, Anitko?
ANITA: To przez twojego brata. On chce mnie wywieść do Hiszpanii. A ja chcę zostać tutaj. Jak on może mnie tak ranić? Przecież ja tam nikogo nie znam!
INEZ: Jak możesz, Diego? Przecież Anita tak cię kocha, tyle miłości nam wszystkim okazuje, a ty ją ranisz, chcesz wywieść na inny kontynent, gdzie nikogo nie zna?
DIEGO: Niech już wam będzie. Zostaniemy w Kalifornii, skoro obie jesteście przeciwko mnie. Tata miał rację, z babami nie wygrasz.
(Anitka całuje Diego i ściska go serdecznie)
ANITA: Dziękuję, mój słodki.
DIEGO: Coś szybko przestałaś płakać.
ANITA: Bo jestem bardzo szczęśliwa.
DIEGO: Zapewne.

ZORINA13

Diego jest rozsądny. Nie będzie dyskutował z dwiema upartymi kobietami.

Kronikarz56

ANITA: Diego, po co zapraszasz tego błazna Dudusia do naszej hacjendy?
DIEGO: Kochanie, przecież to polski prezydent. A do tego to jest bal maskowy. Na pewno będzie mu się tutaj podobało.
ANITA: Bal maskowy?
DIEGO: A tak. Na pewno przebierze się za Juliusza Cezara.
ANITA: Być może. Ale moim zdaniem tylko wtedy, gdyby się przebrał za prezydenta, mógłby wszystkich nabrać.

ZORINA13

-Diego -Nie jest ci zimno.
-Anita -Nie. Jest mi bardzo gorąco.
-Diego -Przepraszam. Zagapiłem się.
Anita- Każdy by się zagapił.

Kronikarz56

OJCIEC: Anitka jest niesamowicie uparta, ale spokojnie. Jak tylko poprowadzisz ją do ołtarza...
ANITKA: No właśnie, tato. Z tym kościołem, to nie chcemy ślubu w kościele.
DIEGO: Dokładnie. Nie jesteśmy wierzący, więc nie chcemy udawać.
OJCIEC: Rozumiem, to kto wam udzieli ślubu?
ANITKA: Sami go sobie udzielimy.
OJCIEC: Aha, to fajnie. A czy to jest... legalna?
DIEGO: Oczywiście. Urzędnik stanu cywilnego...
OJCIEC: Aha, urzędnik. Dobra, nie przerywam.
DIEGO: Urzędnik zadaje młodym pytania, a oni mówią, przedtem jednak wypowiadając napisaną przez siebie przysięgę małżeńską specjalną. A potem mówią za urzędnikiem.
OJCIEC: Panna młoda też mówi?
ANITKA: Oczywiście, że będę mówić. Myślisz, że mogłabym w takiej sytuacji nie mówić?
DIEGO: Zwłaszcza, że Anitka ma taki piękny głos, kiedy mówi.
OJCIEC: Jeszcze zmienisz zdanie, synu. Ale cóż... Nie możesz być całe życie szczęśliwy. Daję wam zatem moje błogosławieństwo.

ZORINA13

Anita: Która godzina?
Don Diego: Szczęśliwi czasu nie liczą.
Anita: Ale szczęśliwi też czasem chodzą do pracy.

Kronikarz56

DIEGO: Możesz mi pożyczyć tę książkę, do cholery?
ANITA: Nie klnij, lalusiu z prywatnej uczelni.
DIEGO: Skąd wiesz, że chodziłem do prywatnej szkoły?
ANITA: Wyglądasz mi na bogatego i głupiego.
DIEGO: A tak naprawdę jestem biedny i mądry.
ANITA: To ja jestem biedna i mądra.
DIEGO: A na czym polega niby twoja mądrość?
ANITA: Że nie poszłabym z tobą na kawę.
DIEGO: Nawet bym cię nie zaprosił.
ANITA: Wiem. Dlatego jesteś głupi.
(po chwili siedzą i piją kawę, wesoło rozmawiając)
ANITA: Bogaty synek tatusia z prywatnej uczelni i prosta dziewczyna. Co na to powie rodzinka?
DIEGO: Niewiele mnie to obchodzi.
ANITA: To ciekawe. A co studiowałeś? Bo ja kiedyś pobierałam nauki z socjologii.
DIEGO: A co to jest?
ANITA: Nic związanego z seksem, lalusiu.
DIEGO: Słuchaj, skoro masz mnie za lalusia, to co po kazałaś się zaprosić na kawę?
ANITA: Podoba mi się twoje ciało.
DIEGO: Mnie twoje też.
ANITA: A zatem jednak jesteś dość bystry. Masz przynajmniej kilka szarych komórek.
DIEGO: Skąd taki miły dla mnie wniosek?
ANITA: Bo ci się podobam.

ZORINA13

Diego Vega: Boisz się. Oddzielasz się murem, by nie zostać zraniona. Ale w ten sposób nie można cię nawet dotknąć. To ryzyko, prawda, Anitko ? Przynajmniej miałem odwagę powiedzieć, co czuję. Pewnego dnia będziesz musiała się odważyć i powiedzieć, że ci zależy.
Anita: Zależy mi.

Kronikarz56

ANITKA: Diego? Co ty tu robisz tak prędko?
DIEGO: A tak jakoś. Chciałem cię zobaczyć.
ANITKA: Przywiozłeś mi kwiaty?
DIEGO: Tak.
ANITKA: Ale nie ma dziś moich urodzin ani naszej rocznicy ślubu.
DIEGO: Nie, ale wiesz... Po prostu chciałem ci sprawić przyjemność.
ANITKA: Nie spotykasz się dziś z Ricardo?
DIEGO: Nie, dzisiaj chcę dzień spędzić z Tobą.
ANITKA: Dobra, Diego. Jak ona ma na imię?
DIEGO: Niby kto?
ANITKA: Skoro przynosisz mi kwiaty bez okazji i rezygnujesz ze spotkań z przyjaciółmi, to znaczy, że masz kochankę na boku i teraz cierpisz na wyrzuty sumienia.

ZORINA13

Diego: Dlaczego wystąpiłaś z Kościoła?
Anita: Nie wiem. Nigdy naprawdę nie należałam. Nie myślałam, że jest świat lepszy od tego. Co może być lepsze od Mozarta? Albo Bacha? Albo ciebie?

Kronikarz56

DIEGO: Co to był za facet, z którym rozmawiałaś?
ANITA: Jesteś zazdrosny?
DIEGO: Mówiłaś, że go kochasz. Kto to taki?
ANITA: Mój ojciec.
DIEGO: Mówisz do ojca po imieniu? Nazywasz go Phil?
ANITA: A ty jak mówisz do swojego ojca?
DIEGO: Ty draniu.
ANITA: To ciekawe. Diego, coś taki zdenerwowany?
DIEGO: To przez mojego ojca. Kiedy tu przybył, nawet nie zapytał, jak się czuję. Tylko gadał o tym, że spotkał dawnego kolegę ze studiów i może mi załatwić dobrą pracę.
ANITA: To miłe.
DIEGO: To obrzydliwe.
ANITA: O co ci chodzi? Miał zapytać o twoje życie erotyczne?
DIEGO: Po czyjej ty jesteś stronie?
ANITA: A toczy się jakaś wojna?
DIEGO: Może zmienimy temat? Na przykład o tobie pomówimy?
ANITA: A co o mnie chcesz wiedzieć?
DIEGO: Dlaczego mówisz do ojca po imieniu? Nie rób tak. Czy ja do mojego ojca szczebioczę
"Kocham cię, Phill"?
ANITA: Nie.
DIEGO: No widzisz.
ANITA: A wiesz, dlaczego? Bo twój ojciec ma na imię Alejandro.

ZORINA13

Diego: Anitka ?
Anita: Hmm?
Diego: Wiesz, że w jednym łóżku byłoby nam cieplej.
Anita: Zapomnij. Dobranoc.
Diego: Anitka. Bez buzi nie zasnę.

Kronikarz56

ANITA: Przestań tak na mnie patrzeć.
DIEGO: Wcale się na ciebie nie patrzę.
ANITA: Patrzysz się.
DIEGO: Jesteś strasznie zarozumiała.
ANITA: Być może.
DIEGO: Myślisz pewnie, że marzę, aby się z tobą kochać.
ANITA: Ty to powiedziałeś.
DIEGO: Mylisz się. Wcale o tym nie marzę.
ANITA: Nie moja wina, że jesteś upośledzony.

ZORINA13

ANITA: Ta Anna Maria nie jest specjalnie ładna.
Diego: Kobiety nie powinny oceniać kobiet. Nie mają do tego odpowiednich gruczołów.

Kronikarz56

DIEGO: Co na to powie twój spowiednik?
ANITA: Na co?
DIEGO: Na to, co właśnie zrobiliśmy.
ANITA: Ja nie mam spowiednika.
DIEGO: Nie jesteś dobrą katolicką dziewczyną?
ANITA: Jestem dziewczyną i jestem dobra. Dwa na trzy. To zawsze coś.
DIEGO: Dlaczego odeszłaś od Kościoła?
ANITA: Nigdy tak naprawdę nie praktykowałam. Zresztą, co może być cudowniejszego od Mozarta? Beethovena? Ciebie?
DIEGO: Stawiasz mnie na równi z Mozartem i Beethovenem?
ANITA: Tak. I Waltem Disneyem.