Serial Zorro

ZORINA13

-Anna Maria -Diego mówił, że chce się przyjaźnić, więc nie powinien całować.
-Milana -Źle całuje ?
Anna Maria -Wręcz przeciwnie. Całował bardzo dobrze.
-Milana -A jak miał całować ?
-Anna Maria -W ogóle nie powinien całować.
-Milana -Mam zadzwonić i mu to powiedzieć ?
-Anna Maria -Ani mi się waż. Wiesz. Trzymał mnie tak mocno, tak męsko jak prawdziwy facet.
Milana: Jak kochać to księcia. Jak kraść to miliony.

Kronikarz56

ANNA MARIA: Po co przyjechałeś, Zorro?
ZORRO: Aby prosić Cię o rękę, moja piękna pani.
ANNA MARIA: Nie jestem pewna, czy powinnam się zgadzać. Jesteś wszak wyjęty spod prawa, mój panie. Lepiej odejdź i daj mi się zastanowić.
ZORRO: Och, czy mam odejść niezaspokojony?
ANNA MARIA: Jakże zaspokoić mogę cię tej nocy?
ZORRO: W bardzo prosty sposób. Ale wyjaśnię Ci to, wspinając się do Ciebie po balkonie. Wtedy wszystko wytłumaczę.
ANNA MARIA: O nie, już wiem, do czego zmierzasz. Ale zapomnij. Jestem porządną dziewczyną.
ZORRO: Moja droga, skąd te fochy? Albo mam być mężem, albo nie.
ANNA MARIA: Nigdy nie powiedziałam, że za ciebie wyjdę.
ZORRO: Ale też nie powiedziałaś, że nie wyjdziesz.
ANNA MARIA: Zawsze musisz stawiać na swoim?
ZORRO: Zawsze.
ANNA MARIA: Wybacz, ale ze mną nie pójdzie ci tak łatwo. Musisz o mnie zabiegać co najmniej miesiąc lub dwa i dowieść, że ci zależy.
ZORRO: Ukochana, czy wtedy wyjdziesz za mnie?
ANNA MARIA: Może Very Happy

ZORINA13

Don Diego: To jak mogę ci pomóc?
Anna Maria: Po prostu bądź przy mnie.
Don Diego: Tylko tyle?
Anna Maria: Aż tyle!

Kronikarz56

ANNA MARIA: Och, Diego. Co się stało? Tak długo cię nie było!
DIEGO: Wydarzyło się tak wiele. Byłem w niebezpieczeństwie, ale ocalił mnie Ricardo i teraz pracujemy razem. Założyliśmy spółkę handlową.
ANNA MARIA: Doprawdy, to coś nowego. Nie wiedziałam, że on w ogóle pracuje.

ZORINA13

Anna Maria: Diego, co my robimy?!
Diego: To się chyba nazywa pocałunek.
Anna Maria: Nie powinniśmy...
Diego: Aż tak źle to robię?

Kronikarz56

ANNA MARIA: Czy nie na za wiele pan sobie pozwala, senior Zorro?
ZORRO: Pozwalam sobie zwykle na znacznie więcej.
ANNA MARIA: Wygląda pan na takiego.
ZORRO: Zwiedziłem świat wzdłuż i wszerz, ale nigdy nie poznałem tak pięknej dziewczyny jak pani.
ANNA MARIA: Och, znowu pan przesadza.
ZORRO: Skądże znowu.
(słychać czyjeś kroki. Anna Maria chowa Zorro pod stołem. Kroki ucichają i Zorro wychodzi)
ZORRO: Czułem się jak kochanek w szafie.
ANNA MARIA: Zorro w szafie u seniority? A fe.
ZORRO: Ale ta seniorita ma bardzo piękne nogi.
ANNA MARIA: Szanowny panie, czy mógłby pan równie szybko znaleźć się po drugiej stronie okna?

ZORINA13

Diego Vega: Poczekaj!
Anna Maria: Idź do diabła!
Diego Vega: (pod nosem): Najpierw muszę go dogonić. (Do Anny Marii ): Stój!

Kronikarz56

RICARDO: Witaj, Anno Mario.
ANNA MARIA: Witaj, Ricardo.
(Ricardo zabiera jej książkę i zaczyna ją przeglądać)
ANNA MARIA: Czy mógłbyś mi oddać książkę?
RICARDO: Jak możesz czytać takie rzeczy? Przecież tu nawet nie ma obrazków.
ANNA MARIA: Niektórym wystarczy wyobraźnia.
RICARDO: Wiesz, powinnaś się zająć czymś bardziej interesującym np. mną. Całe miasto już o tym gada. Dziewczynie nie wypada tak ciągle czytać. Jeszcze nie daj Bóg zacznie... myśleć.
ANNA MARIA: Bardzo dziękuję za ostrzeżenie.

ZORINA13

Diego: Czy ty przypadkiem nie jesteś zazdrosna?
Anna Maria: A mam powód?
Diego: Niestety, nie.

Kronikarz56

RICARDO: Anno, słyszałem, że nauczyciel się ciebie czepia. Rozumiem cię, za mną też nie przepadał.
ANNA MARIA: Ja tylko chciałam nauczyć to biedne dziecko czytać.
RICARDO: I podważyłaś kompetencje tego buraka.
ANNA MARIA: Owszem, a on mnie za to zbeształ, na czym świat stoi. A biedne dzieci z tego powodu tylko cierpią.
RICARDO: Moja droga, jeżeli tak bardzo lubisz dzieci, to wiesz... Jestem do usług.
ANNA MARIA: Wiesz, Ricardo. Z całym szacunkiem, ale znam dobrze wszystkich mężczyzn w Monterey, łącznie z tobą i wiem, że wszyscy są siebie warci.
RICARDO: Wiem, wielu z nas ma tutaj swoje wady, ale bardzo chętnie się zmienią.
ANNA MARIA: Na zmiany trzeba czasu, mój drogi.
RICARDO: U mnie to następuje szybko. Lepiej wezwij straż pożarną, bo aż się palę do zmian.
ZORRO: A fontanna wystarczy?
(wpycha go do fontanny)
ANNA MARIA: I co? Dalej się palisz do tych zmian?
RICARDO: Jeszcze tego pożałujecie! Oboje!
(Odchodzi)
ZORRO: Mam nadzieję, że pomogłem.
ANNA MARIA: I to jeszcze jak. Co on sobie wyobraża? Ja miałabym go poślubić? Jego? Tego błazna? Znalazł się Casanova od siedmiu boleści.

ZORINA13

Anna Maria: Ricardo, mówisz do siebie?
Ricardo: Nie, do lustra.
Anna Maria: No to faktycznie mnie uspokoiłeś.

Kronikarz56

DIEGO: Zaraz! Poznajesz faceta i od razu tego samego dnia decydujesz się za niego wyjść?
ANNA MARIA: Tak, no mówię przecież.
DIEGO: Nie uczyła cię matka uważać na obcych?
ANNA MARIA (lekko się od niego odsuwając): Eee... Tak, uczyła. Ale Ricardo to nie jest żaden obcy.
DIEGO: Tak? To co o nim wiesz? Jak się niby nazywa?
ANNA MARIA: Ricardo się nazywa.
DIEGO: Najlepszy kolega?
ANNA MARIA: Pewnie też jakiś szlachcic.
DIEGO: Ulubiona potrawa?
ANNA MARIA: Kanapki.
DIEGO: Znak szczególny?
ANNA MARIA: Boskość.
DIEGO: Numer buta?
ANNA MARIA: Rozmiar nie ma znaczenia.
DIEGO: Siedziałaś z nim przy stole? Może ciamka i dłubie w nosie?
ANNA MARIA: On? Fuj... A zresztą nieważne. To jest wielka miłość.
DIEGO: Jasne. Miłość.

ZORINA13

Garcia: Matko, jaki ja jestem zmęczony!
Anna Maria: Panie sierżancie, to jest tekst Diego, kiedy wraca z pracy.
Garcia: Co, Diego może, a ja nie?
Anna Maria: Wie pan, dlaczego prawo zabrania kobiecie mieć dwóch mężów? Bo taki tekst można znieść tylko raz dziennie.

Kronikarz56

ANNA MARIA: Nie, Ricardo. Nie.
RICARDO: Ale ja jeszcze nic nie zdążyłem powiedzieć.
ANNA MARIA: „Nie” to jest jedyna odpowiedź na wszystkie twoje możliwe pytania. Nie, nie kocham cię. Nie, nie wrócę do ciebie. Nie, nie wierzę ci ani trochę. Nie, nie załatwię ci niczego. Nie, nie pożyczę ci pieniędzy. Nie...
RICARDO: Nie, wiem. Nie... Nie cierpisz mnie, rozumiem.
ANNA MARIA: O nie, Ricardo. To jest jedynie niewielka paleta uczuć, jakie do ciebie żywię.
RICARDO: Ale zawsze je żywisz. To dobry znak.
ANNA MARIA: Nie powiedziałabym.

ZORINA13

Anna Maria: Jakim prawem mnie dotykasz?!
Diego: Odwiecznym prawem natury.