Serial Zorro

ZORINA13

-Kocham cię, Anna Mario, za to, że jesteś tak bardzo do mnie podobna.
Żadne z nas nie dba o to, czy świat idzie na psy, byle nam było dobrze i przyjemnie.

ZORINA13

Diego -Proszę nie wylewać tego wina. Chce się końcu dowiedzieć jak smakuje wina Tuska.

Kronikarz56

DOLORES: Coś taki markotny, Diego?
GARCIA (zajadając suty posiłek): Właśnie. Wyglądasz, jak siedem nieszczęść.
DIEGO: Lolita się na mnie obraziła za to, że mam swoje tajemnice. Nie chce mnie znać. To chyba już koniec między nami.
DOLORES: Och, Diego. Nie mów tak. Wcale tak nie musi być.
GARCIA: Racja, to jeszcze nie koniec świata. Tego kwiatu jest pół światu.
DOLORES: Weź się zapchaj kanapką, dobra? A ty, Diego, tak nie rozpaczaj. Jak Lolita ochłonie, to zaraz wróci i wszystko ci wybaczy. Zobaczysz.
DIEGO: A czemu miałaby by wrócić?
DOLORES: Bo cię kocha. Bo jesteś niezwykły gość.
GARCIA (z pełnymi ustami): Ja niezwykły gość?
DOLORES: Nie! Ty jesteś durny grubas z niewyparzoną gębą
GARCIA (nie przestając jeść): I znów się mnie czepiasz.

ZORINA13

-Mnie polityka nie interesuje. Lubię mieć święty spokój.

Kronikarz56

GARCIA: Spokojnie, Don Diego. Jestem tu po to, aby pana chronić. Nic nie umknie mojej uwadze.
(Zaczyna machać szablą i potrąca Benito, któremu wypada w górę taca z kakao i herbatnikami, po czym spada mu na głowę)
DIEGO: Sierżancie, proszę uważać.
GARCIA: Co się stało?
DIEGO: Chyba to było moje śniadanie, prawda, Benito?
BENITO: Tak, Don Diego. Pańskie kakao i czekoladowe herbatniki.
GARCIA: Wydawało mi się, że je przez chwilę miałem w rękach.
BENITO: Nie, ja je mam. Ale już nie w rękach.
GARCIA: Benito, co ci się stało?
BENITO: Nigdy pan nie zgadnie, sierżancie.
GARCIA: Don Diego, słyszy pan? Na żarciki mu się zebrało i zgadywanki. A wywalił tacę z pana śniadaniem. Benito, doprawdy... Jak mogłeś zmarnować takie kakao i herbatniki? Ja nie wiem, o czym ty myślisz?
BENITO: Teraz? O ostrej siekierze.

ZORINA13

Co to za zupa? :Garcia

-Jadalna. Hrabia zjadł, ty też dasz radę! Reyes

-No nie, Panowie, dajcie spokój z tym hrabią!" Diego

Kronikarz56

DIEGO: No i odbiliśmy te dziewczyny, sierżancie.
GARCIA: To prawda. I żeśmy bandytów usiekli.
DIEGO: My? Wydawało mi się, że tylko ja to zrobiłem.
GARCIA: Ale przecież ja panu pomogłem.
DIEGO: Powiedzmy. No dobrze, dziękuję za pomoc.
(Dziewczyny rzucają mu się na szyję i go całują)
DZIEWCZYNY: Och, kochany Zorro. Żeby w życiu ci się zawsze powodziło!
(Odchodzą. Lolita stoi zazdrosna)
DIEGO: A ty mi nie podziękujesz?
LOLITA: Jeszcze ci mało?
DIEGO: No, troszkę mało.

ZORINA13

Diego: To miłość od pierwszego wejrzenia. A jeżeli seniorita się nie zakochała, to pozwolę sobie podejść jeszcze raz.
Anna Maria: Czyżby przypadkiem uwodziciel?
Diego: Zupełnie nie przypadkiem, z pełną świadomością celu.

Kronikarz56

DIEGO: Coś taki ponury, Ricardo?
RICARDO: Ech, Diego. Wiesz, byłem u Anny Marii. Opowiedziałem jej swoją wizję o tym, jak wspaniale będzie wyglądać nasze życie, jeśli za mnie wyjdzie.
DIEGO: I co?
RICARDO: I wiesz, co ona na to? "Nigdy za ciebie nie wyjdę, Ricardo".
DIEGO: Ale daj spokój. Tego kwiatu jest pół światu. Zobacz te trzy seniority, co tak za tobą wzdychają.
RICARDO: Ładne są i owszem, ale porządny myśliwy nie marnuje kul na przepiórki.
DIEGO: I dlatego porządny myśliwy chodzi wiecznie głodny.

ZORINA13

Alehadnro: Diego, czyj koń stoi na zewnątrz?
Diego: Koń? A, koń. Należy do mojego przyjaciela, który ze mną przyjechał. To... dziewczyna.
Alejandro: O? Gdzie ona jest?
Diego: Jest na górze...
Alejandro: O?
Diego: No... będzie się kąpać.
Alejandro: O...
Diego: Widzę, że nie rozumiesz, tato.
Diego: Masz rację, nie rozumiem. Proponuję, żebyś mi to wyjaśnił.
Diego: Wyjaśnił... Ma na imię Anita.
Alejandro: Tak?
Diego: Jest miłą i słodką dziewczyną.
Alehadro: Dobrze.
Diego: Weźmie kąpiel i zostanie z nami.
Alehadro: Zostanie z nami?
Diego: Tylko na noc. Nie sprawi wcale kłopotu.

Kronikarz56

DIEGO: Twój ojciec wie, że nie przyjeżdżasz sama?
LOLITA: Oczywiście, że tak. Poinformowałam go o tym.
DIEGO: Co mu powiedziałaś?
LOLITA: Że przyjeżdżam z moim przyszłym mężem.
DIEGO: I co on na to?
LOLITA: Przypomniał mi jedenaste przykazanie.
DIEGO: Jakie?
LOLITA: Nie wciskaj kitu ojcu swemu.

ZORINA13

Anna Maria: Nie można tak odjeżdżać bez pożegnania.
Diego de la Vega: Bywa, że bez pożegnania lżej.

Kronikarz56

REŻYSER: Uwaga, uwaga! Artyści z serialu "ZORRO" proszeni do kasy. Pan Disney płaci.
DIEGO: Kochani, to nasz sukces! Zagraliśmy swoje życiowe role! Tyrone Power będzie wściekły, jak się o tym dowie.
GARCIA: Lepszej produkcji o Zorro nie stworzono i nie stworzą już nigdy.
MONASTARIO: Owszem, ale ostatni raz gram drania.
MARTINEZ: Ja też. Nie życzę sobie być zaszufladkowany. Zrobiłem to tylko i wyłącznie dla reżysera.
GARCIA: W porządku, przyjacielu. Jeszcze kiedyś sam zagrasz Zorro, zobaczysz.
MARTINEZ: Marzenie ściętej głowy.
REŻYSER: Powtarzam! Artyści z serialu "ZORRO" proszeni do kasy. Pan Disney płaci!
DIEGO: Już idziemy! A nie mówiłem, przyjaciele? Kino jest najważniejszą ze sztuk.

ZORINA13

Anna Maria: Ale z ciebie sztywniak.
Diego: No, takie uwagi zatrzymaj dla swoich kolegów, jasne?

Kronikarz56

DIEGO: Jak cudownie, że otworzyli na powrót bary i restauracje.
GARCIA: No właśnie. Przez tę pandemię już nie było miejsca, gdzie można było się najeść.
MARIA: Kto zamawiał ukraińskie?
DIEGO: Nikt. Same przyszli.
GARCIA: Zgadzam się z panem, Don Diego. Ukraińskie pierogi nie są najlepsze.
DIEGO: Ja tam wolę ruskie.
GARCIA: Don Diego, ciiii! Nie wolno tak mówić? Nie mówimy o niczym, co jest ruskie, znaczy rosyjskie. W obecnej sytuacji jest to niepoprawne politycznie.
DIEGO: Niepoprawne, sierżancie?
GARCIA: Oczywiście. Wszystko rosyjskie jest dzisiaj zabronione.
DIEGO: Tołstoj i Puszkin także?
GARCIA: A tych potraw jeszcze nie jadłem.
DIEGO: To nie potrawy. To rosyjscy literaci, sierżancie.
GARCIA: A oni mieszkają w Los Angeles?
DIEGO (załamany): Panie, daj mi siłę!