Serial Zorro

Kronikarz56

MATKA: Eleno, moje kochanie. Muszę ci oznajmić ważną nowinę.
ELENA: Jakaż to nowina, matko?
MATKA: Postanowiłam, że poślubisz kapitana Monastario?
ELENA: CO?!
MONASTARIO: Zaniemówiłaś, prawda? U żon to wielka zaleta.

ZORINA13

Kiedy mężczyzna mnie całuje, musi myśleć wyłącznie o miłości, nie o interesach.

Kronikarz56

TORRES: Jak to dobrze, że już wszystko dobrze.
ELENA: Tak, tatusiu. Ale wiesz, mamo? Bardzo mi ciebie żal.
MATKA: Dlaczego, kochanie?
ELENA: Bo jak jechaliśmy wozem do więzienia, to ja miałam przed sobą piękny widok na horyzont.
MATKA: Raczej na plecy kaprala.
ELENA: Możliwe, ale zawsze piękny widok. A ty na gębę Monastario musiałaś patrzeć.
MATKA: Niestety. Uwierzcie mi, to nie był przyjemny widok.

ZORINA13

Monastario: My zawsze tak robimy, że wysyłamy gentlemana na spotkanie pań.
Elena: No, to gdzie on jest?

Kronikarz56

ELENA: Co pan tu robi, kapitanie Monastario?
MONASTARIO: Przyszedłem spełnić twoje marzenia.
ELENA: A co może pan wiedzieć o moich marzeniach?
MONASTARIO: Wyobraź sobie to: chatka na wsi, moja zdobycz właśnie piekąca się na ruszcie, moje żoneczka masująca mi stopy, a nasze dzieci bawiące się z psami na podłodze. Będziemy mieli ich sześć, a może siedem.
ELENA: Psów?
MONASTARIO: Skądże. Dzielnych synów, takich jak ja.
ELENA: To piękna wizja.
MONASTARIO: A wiesz, kto jest w tej wizji moją małą żoneczką?
ELENA: Daj mi się chwilę zastanowić.
MONASTARIO: Ty, panienko.
ELENA: Ja? To niezwykłe. Naprawdę nie wiem, co powiedzieć.
MONASTARIO: Wystarczy, że powiesz, że za mnie wyjdziesz.
ELENA: Przykro mi, ale... Nie jestem ciebie godna.
(Wyrzuca go za drzwi ze swojego domu)
MONASTARIO: Don Diego?
DIEGO: I co? Jak poszło?
MONASTARIO: Zapamiętaj to sobie. Ona i tak zostanie moją żoną.
(Odchodzi)
DIEGO: Ale on drażliwy. Nie umie po męsku znieść porażki.

ZORINA13

Benito: Zrobię dla Ciebie wszystko.
Elena: Nie trzeba wszystko.
Benito: Tylko co?
Elena: Tylko mnie kochaj!

Kronikarz56

ELENA: Boże, kapitanie, czy pan naprawdę nie rozumie słowa "NIE"?
MONASTARIO: Nie mogę tego zrozumieć. Przecież jestem najprzystojniejszym żołnierzem w tej okolicy. Jak można mi mówić "NIE"?
ELENA: Jaki pan zarozumiały. Coś panu powiem, kapitanie. Jeżeli nie odczepi się pan wreszcie ode mnie, to wezmę muszkiet, wsadzę panu głęboko w gardło, pociągnę za spust i porobią się panu dziury tam, gdzie damie nie wypada zaglądać.
MONASTARIO: Ostra, lubię takie. Ale wie pani, jestem typowym filmowym bad boyem. Każda kobieta marzy o tym, żeby takiego zmienić. To fantazja wielu pań.
ELENA: W tej chwili, jedyna moja fantazja na pana temat, to zrobienie tego triku z muszkietem.
MONASTARIO: Ale już masz fantazje na mój temat. To dobry znak.

ZORINA13

Ojciec Eleny: Eleno, ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie rozmawiała z kapitanem ?
Elena: Ja z nim nie rozmawiałam. (chwila ciszy) To on rozmawiał ze mną.

Kronikarz56

ELENA: Zorro, czy to ty?
ZORRO: Tak, moja piękna. To ja. Czy mogę wejść?
ELENA: Sama nie wiem. A co, jeśli moja mama jest w pobliżu?
ZORRO: Spokojnie, jest na mszy ku czci świętego Verecondo.
ELENA: Wobec tego wejdź.
ZORRO (wspina się do niej): Niezły ze mnie Tarzan.
ELENA: I jaki skromny.
ZORRO: Powiedz mi, ukochana, dlaczego jesteś taka smutna?
ELENA: Nie wiem, czy powinnam ci to mówić. To poufna sprawa.
ZORRO: Rozumiem, ale wiesz, mój psychoanalityk radzi mi, abym nigdy nie dusił w sobie bólu i opowiadał wprost o swoich problemach.
ELENA: To ty chodzisz do psychoanalityka?
ZORRO: A dziwisz się? Żyję przecież w ciągłym stresie. Żołnierze, wojna na Wschodzie, inflacja, wysokie podatki... Stres stresem stresa pogania.

ZORINA13

Benito: A dzieci?
Elena: Nie planuję. Przynajmniej, w najbliższym półwieczu.

Kronikarz56

ELENA: Och, Benito! Jak możesz mnie tak ranić? Będę cię nienawidzić do końca życia!
DIEGO: Poważna deklaracja.
ELENA: Co pan tu robi, Don Diego? Powinien pan ujawnić swoją obecność.
DIEGO: W trakcie tak pięknego widowiska? To by była niegrzeczność.
ELENA: Pan nic nie wie o grzeczności. Pan nie jest dżentelmenem.
DIEGO: A pani nie jest damą. Proszę to uznać za komplement. Damy mnie nigdy nie interesowały.
ELENA: A teraz jeszcze mnie pan obraża.
DIEGO: Tylko stwierdzam fakty, tak jak i ten, że ten mydłek, który właśnie stąd wyszedł, nie jest pani wcale wart.
ELENA: Nie jest pan mu godzien butów czyścić!
DIEGO: A miała go pani nienawidzić do końca życia.

ZORINA13

Elena: Chciałeś przede mną ukryć, że masz dziecko?
Benito: Nie mam. Nie wiedziałem.
Elena: Wiedziałeś, nie wiedziałeś. Ale mnie zdradziłeś.
Benito: To musiało być grubo przed tobą.
Elena: No, raczej.
Benito: To na pewno nieporozumienie.
Elena: Wiesz co, ty sam jesteś jedno, wielkie nieporozumienie.

Kronikarz56

INEZ: Eleno, co ci się stało? Czemu jesteś taka smutna?
ELENA: Pokłóciłam się z Benito.
INEZ: Spokojnie, kochana. Przecież to jeszcze nie oznacza rozstania.
ELENA: Nie jestem pewna. Był na mnie bardzo zły.
INEZ: Ja też się nieraz złoszczę na bliskie mi osoby, ale nie oznacza to, żebym już nigdy nie miała z nimi rozmawiać.
ELENA: Ale on jest bardzo dumny. Na pewno nie przyjdzie tu tak po prostu, aby się ze mną pogodzić.
INEZ: Hmm... W sumie racja. Trzeba was zatem pogodzić w inny sposób.
ELENA: Ale w jaki?
INEZ: Czekaj, daj mi pomyśleć. Już wiem! Wymyślimy, że miałaś wypadek.
ELENA: Jaki wypadek?
INEZ: Wszystko jedno. Byle jaki. Na przykład... Wpadłaś pod dyliżans. Jak się Benito o tym dowie, to zaraz tu przyjdzie, aby cię zobaczyć i się pogodzicie.
ELENA: Dobry pomysł, a jaki to dyliżans?
INEZ: Nie rozumiem.
ELENA: Bo jest zasadnicza różnica w obrażeniach, jakie mam udawać. Muszę więc wiedzieć, jakie mam obrażenia symulować. Czy takie, jakbym wpadła pod dyliżans normalny, czy takie, jak pod pospieszny?
INEZ: Wydaje mi się, że on nie będzie wnikał w takie szczegóły.

ZORINA13

Mama Eleny: Eleno wiesz
Elena: Nie mów do mnie Elena.
Mama Eleny: Dziecko, no...
Elena: Dziecko tym bardziej do mnie nie mów.
Mama Eleny: Ale jakoś przecież muszę.
Elena: OK. Traktuj mnie jak człowieka.
Mama Eleny: Człowieku! Może by człowiek zdjął buty, bo ktoś tu umył podłogę?
Elena: To miało być dowcipne?
Mama Eleny: Tak jakoś starałam się...
Elena : Tak jakoś ci nie wyszło.

Kronikarz56

MATKA: Eleno, musimy porozmawiać.
ELENA: Dobrze, mamo. A o czym?
MATKA: O twoim zamążpójściu.
ELENA: Znowu, mamo? Znowu musimy o tym rozmawiać?
MATKA: A i owszem, musimy. Trzeba, abyś wreszcie wybrała sobie męża. Co myślisz o Don Estebanie?
ELENA: Mamo, przecież on jest stary!
MATKA: Dojrzały, córeczko. Ale skoro on ci nie pasuje, to może Licenciado Pinia?
ELENA: To najbrzydszy mężczyzna świata.
MATKA: Ale ma inne zalety... Tak słyszałam. No, a co powiesz o kapitanie Monastario?
ELENA: To straszny nudziarz.
MATKA: Ale ma władzę. Rozważ to, córeczko.
ELENA: Mamo, ale ja chcę wyjść za mąż tylko z miłości.
MATKA: Naczytałaś się za dużo romansów, kochanie.