Serial Zorro

Kronikarz56

KONSTANCJA: Pobłogosław mnie, ojcze, bo zgrzeszyłam. Nie byłam u spowiedzi przez trzy dni.
DIEGO: To sporo zdążyłaś nagrzeszyć. Wróć po dłuższej przerwie.
KONSTANCJA: Słucham?
(Diego widzi, jaka ona jest ładna)
DIEGO: A zresztą mów, moje dziecko.
KONSTANCJA: Złamałam czwarte przykazanie.
DIEGO: Zabiłaś kogoś?
KONSTANCJA: To nie jest czwarte przykazanie.
DIEGO: Wiem, tylko cię sprawdzam. Powiedz mi, jak złamałaś najświętsze z przykazań.
KONSTANCJA: Obraziłam mojego ojca.
DIEGO: Może sobie zasłużył?
KONSTANCJA: Co mówisz, ojcze?
DIEGO: Mówię "Powiedz mi więcej, moje dziecko".
KONSTANCJA: Tata wychował mnie w cnotliwości, a mimo to miałam nieczyste myśli o mężczyźnie w masce o imieniu Zorro.
DIEGO: To poważna sprawa. Opowiedz mi wszystko, nie pomijając żadnego szczegółu.

ZORINA13

Jaki ciekawy grzechów młodej ładnej seniority.

Kronikarz56

KONSTANCJA: Diego, mam już dosyć twoich wycieczek jako Zorro.
DIEGO: A niby dlaczego?
KONSTANCJA: Przecież o mało cię nie zabili.
DIEGO: Daj spokój. Przecież oni tylko się ze mną bawili.
KONSTANCJA: Tak? A twój kapelusz to niby co? A ta dziura w nim to co?
DIEGO: Masz rację, o mało włos... Wiesz, chyba nie chcieli mnie trafić, ale strzelają już lepiej. Musisz to przyznać, że nasi chłopcy robią postępy.

ZORINA13

Don Diego: No nie, ja czegoś nie rozumiem. Żyjemy ze sobą od paru miesięcy jak brat z siostrą pod jednym dachem, a ty mi nagle robisz scenę zazdrości?!
Konstancja: A wiesz, dlaczego mieszkamy ze sobą jak brat z siostrą?
Don Diego: Bo mi na tobie zależy! Bo cię szanuję!
Konstancja: Nie! Bo jesteś dupa, a nie facet!

Kronikarz56

MIQUEL: Nie podoba mi się to!
KONSTANCJA: A co ci się nie podoba?
MIQUEL: Ty mnie lepiej spytaj, co mi się w tym podoba. To po prostu błazenada.
(Wychodzi)
KONSTANCJA: Nie rozumiem, o co mu chodzi.
ALEJANDRO: A ja wiem. To jest twój były chłopak, który jest zazdrosny o obecnego, czyli mojego syna, a te powody, o które się czepia, to tylko pretekst.
KONSTANCJA: Powinnam była to przewidzieć, zanim podjęłam z nim współpracę.
ALEJANDRO: Niekoniecznie. Chociaż... A ile masz lat?
KONSTANCJA: Trzydzieści.
ALEJANDRO: No to powinnaś.

ZORINA13

Konstancja: Niełatwo się z tobą rozmawia.
Diego: Łatwo znaczyłoby nudno.

Kronikarz56

DIEGO: Jak masz na imię?
KONSTANCJA: Konstancja.
DIEGO: Aleś ty piękna.
KONSTANCJA: Też wymyślił.
DIEGO: A co miałem powiedzieć?
KONSTANCJA: A co z ciebie za facet, skoro nie wiesz, o czym rozmawiać z kobietą? Tak to każdy potrafi powiedzieć.
DIEGO: Ano racja. Więc ci powiem, że...
KONSTANCJA: Mam ładne oczy.
DIEGO: A skąd wiesz?
KONSTANCJA: Bo wszyscy mi to mówią.

ZORINA13

Konstancja: Diego, nic się między nami nie zmieniło?
Diego: Zmieniło się. Jeszcze bardziej cię kocham, a myślałem, że to niemożliwe.

Kronikarz56

DIEGO: Słyszałem, Ricardo, że zbudowałeś sobie nowy statek.
RICARDO: Tak, jest niezwykle piękny statek i jaki potężny.
KONSTANCJA: A kto wymyślił tę nazwę "TYTAN"? Ty, Ricardo?
RICARDO: Zgadza się. Mój wspólnik mi doradził tę nazwę. Wszak oznacza ona wielkość, a wielkość to jest siła, potęga.
KONSTANCJA: A znasz doktora Freuda? W ciekawy sposób tłumaczy męską obsesję na punkcie wielkości.
ALEJANDRO: Konstancjo! To nie wypada!
RICARDO (po cichu do Diego): A kto to jest ten Freud? Jeden z gości na balu?

ZORINA13

Diego: Twoja mama też jest taka?
Konstancja: Jaka?
Diego: Pyskata?
Konstancja: Nie
Diego: To skąd to masz?
Konstancja: Po tacie chyba

Kronikarz56

KONSTANCJA: Z nieba mi spadłeś, panie.
DIEGO: Z pierwszego piętra, pani.
KONSTANCJA: Jest pan bardzo uroczy i bardzo dzielny. Dziękuję za uratowanie mi życia.
DIEGO: Ale już chce pani iść? A ja jeszcze nie zdążyłem powiedzieć, że panią kocham.
KONSTANCJA: Tak szybko pan to poczuł?
DIEGO: A na co czekać? Tak długo czekałem na taką miłość. Przebyłem góry, lasy i rzeki, z daleka przybywam, żeby ją odnaleźć.
KONSTANCJA: Mówiłeś, panie, że z pierwszego piętra.

ZORINA13

Konstancja: Ty do wujka jesteś podobny z tym zrzędzeniem…
Diego: A do kogo mam być podobny? Do sąsiada?

Kronikarz56

KONSTANCJA: Mam wyjść za Miquela. Rozesłano już pięćset zaproszeń. Ma być wielka uroczystość.
DIEGO: Kochasz go?
KONSTANCJA: Słucham?
DIEGO: Czy go kochasz?
KONSTANCJA: To pytanie jest niegrzeczne.
DIEGO: Ale proste. Czy kochasz faceta?
KONSTANCJA: Nie znamy się aż tak dobrze, abyś miał mi zadawać takie pytania.
DIEGO: Nie odpowiedziałaś mi na nie.
KONSTANCJA: I nie zamierzam. Co to ma znaczyć? Jakim prawem mnie o to pytasz? Dobrze, dość tego. Do widzenia, panie de La Vega. Diego... Przyszłam ci tylko podziękować...
DIEGO: A zamiast tego mnie obraziłaś.
KONSTANCJA: Bo sobie zasłużyłeś.
DIEGO: Miałaś już iść.
KONSTANCJA: Racja. Jesteś nieznośny. Zaraz, chwileczkę! Nie muszę iść! To moja część hacjendy! To ty sobie idź!
DIEGO: Ho ho ho! I kto teraz jest niegrzeczny?

ZORINA13

Konstancja: Oddaj mi szlafrok.
Diego: Nie ma mowy. Za piękne widoki tu widzę.
Konstancja: Zawołam wujka Demetrio.
Diego: Stanie po mojej stronie.