Serial Zorro

Kronikarz56

ZORRO: Proszę nie skakać, panienko.
KONSTANCJA: Nie zbliżaj się, bo skoczę.
ZORRO: Nie skoczysz.
KONSTANCJA: Skąd możesz wiedzieć, co zrobię?
ZORRO: Już byś to zrobiła.
KONSTANCJA: Odejdź, rozpraszasz mnie!
ZORRO: Nie mogę. Jestem świadkiem i to zaangażowanym. Jeśli skoczysz, będę musiał skoczyć za tobą, seniorita.
KONSTANCJA: Jesteś wariat.
ZORRO: Wszyscy mi to mówią, ale... Z całym szacunkiem... To ja nie zwisam na skale.

ZORINA13

Konstancja: (czyta list) Droga redakcjo! Mam 15 lat... O, to tyle, co ja! Ostatnio zauważyłem, że mój penis we wzwodzie...
Alejandro: Stop! Nie czytaj tego!
Konstancja: Myślisz, że nie wiem, co to jest? (czy coś tam..)
Alejandro: No, mam nadzieję, że nie wiesz!
Konstancja: No, to muszę cię rozczarować wujku !
Alejandro: Jezus Maryja!
Konstancja: Czy wiesz, jak wygląda Statua Wolności?
Alejandro: A co ma do tego Statua Wolności, pewnie, że wiem!
Konstancja: A widziałeś ją wujku ? Czy widziałeś ją na żywo?

Kronikarz56

KONSTANCJA: Diego, nie wiesz, że się puka, zanim się wejdzie do pokoju damy?
DIEGO: Owszem, ale to tylko twój pokój.
KONSTANCJA: Drań jeden!
DIEGO: Wybacz, Konstancjo. Tak tylko żartowałem.
KONSTANCJA: Dowcipniś się znalazł. Może byś lepiej opowiedział mi coś o tym Zorro?
DIEGO: A co byś chciała o nim wiedzieć?
KONSTANCJA: Gdy znalazłam się w niebezpieczeństwie, bez wahania przybył mi z pomocą.
DIEGO: Jestem sobie w stanie to wyobrazić.
KONSTANCJA: Czy on jest zawodowym bohaterem?
DIEGO: Można to tak określić.

ZORINA13

Konstancja: Ty na łóżku! Jesteś żonaty.
Diego: Chyba nie...

Kronikarz56

KONSTANCJA: Ładne rysunki. Jesteś artystą?
DIEGO: Tak amatorsko.
KONSTANCJA: Są bardzo ładne. A nawet więcej niż ładne.
DIEGO: Bardzo dziękuję.
KONSTANCJA: O, nagie panie. Rysowałeś je z natury?
DIEGO: A nie jesteś za ciekawska?
KONSTANCJA: Skoro już oglądam, to mi odpowiedz.
DIEGO: No cóż... To jedna z zalet Paryża. Dziewczyny chętnie się rozbierają.
KONSTANCJA: Zwłaszcza komuś takiemu jak ty?
DIEGO: Ty to powiedziałaś.

ZORINA13

Diego: Jak ci się udało uciec od swojego ojca?
Konstancja: Och, to było proste. On poszedł w jedną stronę a ja poszłam w inną.

Kronikarz56

DIEGO: Co się stało, Konstancjo? Dlaczego jesteś taka smutna?
KONSTANCJA: Bo Miquel mnie zawiódł.
DIEGO: Dlaczego tak uważasz?
KONSTANCJA: Nic, co się z nim wiąże, nie jest takie, jakie być powinno.
DIEGO: A jak być powinno?
KONSTANCJA: Że poznajesz tę jedną jedyną wyjątkową osobę, zakochujesz się w niej, oboje jesteście ze sobą szczęśliwi i...
DIEGO: I mamy happy end w stylu Disneya.
KONSTANCJA: Dokładnie tak. Ale niestety, tym razem nie można na to liczyć. Tym razem jest tak, że poznajesz tego jednego jedynego, myślisz, że to jest to, ale on cię nie chce, bo żeni się z twoją siostrą.
DIEGO: Ale ja nie mam siostry.
KONSTANCJA: To była taka metafora, Diego. Nie bierz wszystkiego dosłownie.
DIEGO: Postaram się.

ZORINA13

Diego: Odpowie mi pani na pytanie, które od dawna mnie ciekawi?
Konstancja: Tak. Byle szybko.
Diego: Nigdy nie cofa się pani przed małżeństwem bez miłości?
Konstancja: Jest pan wolny? Czemu pana nie powiesili?

Kronikarz56

DIEGO: Mam do ciebie prośbę, Konstancjo.
KONSTANCJA: Jaką, najdroższy?
DIEGO: Nie idź za mną.
(Całuje ją czule i biegnie do płonącego budynku)
KONSTANCJA: Diego, co ty wyprawiasz?
DIEGO: Idę za głosem serca, jak mi radziłaś.
KONSTANCJA: Kocham cię, ty wariacie!
DIEGO: Ja ciebie też!

ZORINA13

Konstancja: Obejrzałam wiele katalogów, ale nie znalazłam w nich tego, czego potrzebuję.
Diego: A czego ty jeszcze potrzebujesz?
Konstancja: Ciebie. Ciebie. (całuje męża)

Kronikarz56 · Wysłany: Śro 10:52, 22 Mar 2023 Temat postu:

KONSTANCJA: Och, Diego. Nawet nie wiesz, jak bardzo się przestraszyłam.
DIEGO: Kto cię tak przestraszył?
KONSTANCJA: Twój ojciec.
DIEGO: Proszę?
KONSTANCJA: Nie wiem, co takiego zrobiłam, ale strasznie się na mnie zezłościł. Krzyczał i mnie wyzywał. I naprawdę był nieprzyjemny.
DIEGO: Nie, to musi być jakaś pomyłka. Mój ojciec ma swoje wady, ale bardzo cię kocha, jak własną córkę.
KONSTANCJA: Nie wydaje mi się. Nie widziałeś go wtedy.
DIEGO: To prawda, ale powiem ci, że ja tam mojemu ojcu współczuję. Naprawdę nie ma lekko na tym świecie. Musi zajmować się tym majątkiem i go doglądać, a to spory majątek. I nie ma komu się zwierzyć w tej sprawie. A co robi, kiedy dzieje mu się coś złego? Czy mówi o tym komuś? Nie, siedzi cicho i robi swoje, aby zapewnić nam byt.
KONSTANCJA: Bez urazy, ale cicho, to on wcale nie siedzi.

ZORINA13 · Wysłany: Czw 14:25, 23 Mar 2023 Temat postu: Konstancja

Teresa – co wypada włożyć na spotkanie z wikarym?
Konstancja – nieważne, ty i tak tego nie masz

Kronikarz56

ALEJANDRO: Wiesz, byłem dzisiaj w liceum.
KONSTANCJA: Po co? Przecież bez gimnazjum cię nie przyjmą.
ALEJANDRO: U ciebie w liceum byłem. Jako twój tymczasowy opiekun.
KONSTANCJA: I co? Podoba się wyższa uczelnia?
ALEJANDRO: Wiesz, powiem ci, że nauczycielka się bardzo zdziwiła, kiedy mnie zobaczyła.
KONSTANCJA: Bo nie chodzisz. To ojciec chodzi.
ALEJANDRO: Nie o to chodzi!
KONSTANCJA: A o co?
ALEJANDRO: Miałaś dwa dni nieobecności w szkole.
KONSTANCJA: Chyba miałam usprawiedliwienie.
ALEJANDRO: Owszem.
KONSTANCJA: To czego się czepiasz?
ALEJANDRO: Bo powiedziałaś, że byłaś na pogrzebie wujka Alejandro.
KONSTANCJA: No tak! Bo nagle ci się zachciało iść na wywiadówkę, tak? Na drugi raz zapytaj, a nie na głupka wychodzisz.
DIEGO: Trochę racji w tym jest.
ALEJANDRO: A ty się lepiej nie odzywaj!

ZORINA13

Konstancja: To ile gości będzie [na weselu]?
Elena: Kameralnie, 150.
Konstancja: No pewno, te huczne śluby to już przeżytek.

Kronikarz56

DIEGO: W żałobnym chłodzie naszych ust szukamy pocieszenia, czekając, aż nam milknie puls i mylą się znaczenia.
KONSTANCJA: Ale to w tobie jeszcze głęboko siedzi.
ALEJANDRO: Co w nim znowu siedzi?
KONSTANCJA: Romantyzm. A drugą zwrotkę znasz?
DIEGO: Pewnie. Dopóki demon smutku śpi, niech żyją młode żądze. Dopóki życie w nas się tli, dopóki są pieniądze.
ALEJANDRO: Strasznie tu dużo tych "Dopóki". O czym wy mówicie?