Serial Zorro

Kronikarz56

RICARDO: Czy mogę się dowiedzieć, przez kogo zostałem aresztowany?
KAPRAL: Nie mogę powiedzieć. Tajemnica służbowa.
RICARDO: Młody, nie prowokuj mnie lepiej! Gadaj, przez kogo?!
KAPRAL: Dobrze, powiem panu w zaufaniu. Złożono na pana donos.
RICARDO: Kto taki?
KAPRAL: Kobieta.
RICARDO: Milana, tak? A to małpa jedna!
KAPRAL: Tylko proszę nie obrażać przy mnie pięknych i szanowanych kobiet.
RICARDO: Dzieciaku, co ty wiesz o kobietach? A tym bardziej odrzuconych? No to mam przechlapane.

ZORINA13

Ricardo: Wygrałem ją w karty.
Diego: Wygrałeś ją w karty?
Ricardo: Tak, myślałem, że to jest koń.
Diego: Że to koń?
Ricardo: Tak...
Diego: Zaczekaj, czy chcesz mi powiedzieć, że w twoim wieku nie wiesz, jaka jest różnica między koniem a dziewczyną?

Kronikarz56

RICARDO: Błagam, wysoki sądzie! Litości! Już więcej nie będę nikomu robił figli!
SĘDZIA: Przykro mi, Ricardo, ale nagrabiłeś sobie tym żartem z żoną. Dlatego niniejszym... Skazuję cię na małżeństwo i to bez apelacji. NA ZAWSZE!
RICARDO: Nie, błagam!
SĘDZIA: Małżeństwo z Milaną.
RICARDO: Z Milaną?
SĘDZIA: A co myślałeś? Że ożenię cie z tym rozlazłym baleronem? Nawet ja nie jestem taki okrutny.
RICARDO: Dzięki Bogu! Wygrałem, wygrałem! Ej, zaraz! Coś też chyba jednak przegrałem.
DIEGO: Racja, przyjacielu. Żonaty błazen nie ma czasu błaznować. Kończą się żarty, zaczynają się schody.
RICARDO: Ale zaraz! Nie o to mi chodziło! Nie chcę z jednej niewoli iść do drugiej?
DIEGO: To co? Wolisz do tego balerona?
RICARDO: Nie, to już wolę w niewoli Milany być. Przynajmniej ładniejsza.

ZORINA13

"-Po skoku, to ja nie mam dla Ciebie czasu przyjacielu. Muszę odwiedzić moje narzeczone"
Ricardo.

Kronikarz56

DIEGO: Ricardo, co się z tobą stało? Coś ty z sobą zrobił?
RICARDO: Proszę wyjść! Pan już nie jest moim przyjacielem!
DIEGO: Jak mogłeś się tak stoczyć? Jak ty w ogóle żyjesz i z czego?
RICARDO: Z jedzenia. Jem i żyję.
DIEGO: Jak mogłeś tak nisko upaść?
RICARDO: Mam swoje powody.
DIEGO: Jakie?
RICARDO: Milana mnie opuściła. Zabrała synka i uciekła z konsulem do Niemiec.
DIEGO: Z jakim konsulem, ty łachudro? Trzeba było nie grać o nią w karty!

ZORINA13

Zorro: Wiesz, co lubię w tobie Ricardo ? To, że nie obchodzi cię w jak wielkie tarapaty się wpakujesz, jeśli wiesz, że ktoś inny cię z nich wyciągnie.
Ricardo: Wiesz co, Zorro ?
Po prostu wiedziałem, że będziesz tu na czas.

Kronikarz56

(Diego wchodzi do pokoju i widzi, jak bandyci przykładają Ricardo węża do gardła)
DIEGO: Ricardo... Chyba ci już mówiłem... Koniec z szalonymi imprezami.
RICARDO: Popularność ma swoją cenę.
DIEGO: Posłuchajcie mnie... Znając mojego przyjaciela, zasłużył sobie na to. Ale to jest mój dom, a ja mam pewne zasady na temat węży i ćwiartowania.
(Dochodzi do walki)
DIEGO: Co tym razem zrobiłeś? Co zmajstrowałeś?
RICARDO: Nie uwierzysz, ale nic.
DIEGO: Nie wierzę.
RICARDO: Przynajmniej, nie w tym tygodniu.

ZORINA13

RICARDO: Mam ochotę porwać Annę Marie.
Diego: Będziesz miał wszystko oprócz uśmiechu.

Kronikarz56

RICARDO: Diego, no zobacz tylko. Jaka piękna ta nowa barmanka.
DIEGO: Przyjacielu, ja jestem żonaty. Nie mogę...
RICARDO: To zrób miejsce dla kawalera, stary!
MARIA: Czym mogę jeszcze panom służyć?
RICARDO: Podaniem swojego imienia, ślicznotko i pójściem ze mną na tańce wieczorem.
MARIA: Niestety, nie mam pamięci do imion i czasu wieczorem nie mam (patrzy zakochanym wzrokiem na Diego) Ale mogę wam zaproponować pyszne ciasto.
DIEGO: To poprosimy ciasto.
(Maria odchodzi)
RICARDO: Diego!
DIEGO: No co?
RICARDO: Weź zostaw coś dla innych, no!
DIEGO: No co? Ja tylko poprosiłem o ciasto.
RICARDO: Tak, jasne. Tak się tylko mówisz. A potem wszystkie lecą na ciebie, a ja żyję w celibacie.
DIEGO: Niekoniecznie w celibacie. Przecież twoja żona...
RICARDO: Będziesz mi wiecznie ją wytykał? Przecież to miał być żart. A zrobiło się na poważnie. Ledwie się uwolniłem od tego rozlazłego balerona.
DIEGO: Ale i tak miałeś szczęście, że to było miejsce publiczne.
RICARDO: Dlaczego?
DIEGO: Bo była ubrana. Jakby tak to było miejsce prywatne i się zaczęła rozbierać...
RICARDO: Boże, Diego! Weź mnie nawet nie strasz! To by dopiero było straszne. Pani Pawłowicz w wersji hiszpańskiej. Widok gorszy niż oglądanie publicznych tortur.

ZORINA13

Ricardo: Panowie, ale to jest jakaś pomyłka! Nie jestem Zorro.
Sierżant Garcia: Pomyłka! Moja żona to pomyłka.

Kronikarz56

RICARDO: A zatem, panie sierżancie, powraca pan do Los Angeles?
GARCIA: Nie inaczej. Wykonałem wszystkie swoje obowiązki i wracam do domu.
RICARDO: A czy mógłbym się z panem zabrać?
GARCIA: Oczywiście, ale czemu nagle chce pan wyjechać?
RICARDO: Widzi pan, istnieją pewne powody.
(Przybiega gruba siostra kolegi)
GRUBA SIOSTRA: Mój miły!
RICARDO: A to jest jeden z nich.
GARCIA: Rozumiem.
GRUBA SIOSTRA: Podobno zrobił pan spore zakupy, Don Ricardo. Wyjeżdża pan?
RICARDO: Tak i nie wiem, kiedy tu wrócę.
GRUBA SIOSTRA (płacząc): Och, jaki to tragiczny koniec moich marzeń i snów. A miałam nadzieję, że się pobierzemy i będziemy razem czekać na nasze maleństwa.
RICARDO: Doceniam pomysłowość. Ale chciałem dodać, że jakbyśmy tak w trójkę trafili na bezludną wyspę, to rodzinę wolałbym już założyć raczej z Garcią.
GRUBA SIOSTRA: Och!
GARCIA: Ja się mogę panią zająć.
RICARDO: Będę pana dłużnikiem i to do końca życia (do siebie) Jakbym z nią się związał, to raczej nie trwałoby ono zbyt długo.

ZORINA13

Diego: Hej! Niech zwycięży najlepszy.
Ricardo: Taki mam zamiar.

Kronikarz56

RICARDO: Och, Diego. Nie mam, co mam w ogóle ze sobą zrobić?
DIEGO: Aż takie to trudne, wybrać sobie jakieś zajęcie?
RICARDO: Trudniejsze, niż ci się wydaje.
DIEGO: To może zrealizowałbyś jakieś swoje plany z czasów dzieciństwa?
RICARDO: Nie wydaje mi się. One są zbyt nierealne.
DIEGO: A to niby dlaczego?
RICARDO: Bo ja w dzieciństwie chciałem zostać Świętym Mikołajem.
DIEGO: A to dlaczego?
RICARDO: Jak to? Nie wiesz? Bo Święty Mikołaj zna wszystkie adresy niegrzecznych dziewczynek.
DIEGO: To faktycznie mało realne. Ale może... No nie wiem... Może wybierzesz coś oryginalnego? Coś z ginących zawodów? Znasz jakiś ginący zawód?
RICARDO: Tylko jeden.
DIEGO: Jaki?
RICARDO: Żołnierz.

ZORINA13

W dupie, czemu ja muszę być Niemcem? Ricardo do siebie samego.

Kronikarz56

RICARDO: Dziękuję za uratowanie mi życia. Słuchaj, to było naprawdę mocne, wiesz? Po prostu niesamowite.
DIEGO: Serio to mówisz?
RICARDO: Jak najbardziej. Serio, stary. Doceniam twój gest. Wszędzie pełno straży, prawie mnie już mieli, a ty nagle BACH! Ratujesz mnie. Kolesie pryskali we wszystkich kierunkach. Tak, tak. Naprawdę mi się to podobało.
DIEGO: No, to świetnie. Serio.
RICARDO: Wolność rządzi.
DIEGO: Fajnie. To może idź się nią cieszyć w gronie przyjaciół?
RICARDO: Ale ja nie mam przyjaciół. A do miasta już na pewno nie wrócę. Ale czekaj, mam super pomysł. Pójdę z tobą. Z moim mózgiem i twoimi umiejętnościami walki cała droga nasza. Nikt nam nie podskoczy.
DIEGO: Stary, czemu ze mną łazisz?
RICARDO: Czemu pytasz? Bo... (zaczyna śpiewać) Jestem taki sam, jak palec albo coś tam. Problemów rośnie stos. Samotność ciężki los. Przyjacielem mym bądź!
DIEGO: Dość! Przestań! I ty się dziwisz, że nie masz przyjaciół?
RICARDO: Tylko przyjaciela stać na taką szczerość.